Ο μεγάλος περίπατος των τρολς

Τρολάρισμα σε όλα τα επίπεδα από τις κεντρικές και τοπικές εξουσίες. Δεν ξέρω αν ο μεγάλος ή ο μικρός περίπατος στο κέντρο της Αθήνας είναι το ζητούμενο των ημερών μας, ούτε θα μπω στη διαδικασία να το ψάξω. Εξάλλου, υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι εμού και η γνώμη τους είναι πιο έγκυρη.


Αυτό, πάντως, που και ο κοινός θνητός αντιλαμβάνεται είναι ότι δεν πρόκειται για ένα έργο που αφορά ολόκληρη την πόλη, αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει, επιχειρεί μια ακόμα αλλαγή του κέντρου της, ένα έργο από το οποίο ελάχιστα αν όχι καθόλου θα ωφεληθούν οι κάτοικοι σε γειτονιές όπως Αμπελόκηποι, Κυψέλη, Γκύζη, Παγκράτι, Πατήσια, Βοτανικός, Ακαδημία Πλάτωνος και σε περιοχές όπου ακόμα δεν υπάρχει αποχετευτικό δίκτυο. Όταν κάποιος, συνεπώς ισχυρίζεται ότι το έργο είναι «καλό για όλους», περιορίζεται στη βιτρίνα και δεν λαμβάνει υπόψη του ή δεν γνωρίζει τις ανάγκες και προτεραιότητες των κατοίκων βορείως της Ασκληπιού και δυτικά της Πανεπιστημίου.

Υπάρχουν επίσης ζητήματα διαφάνειας, όπως για τα 2 εκατ. ευρώ που πήγαν για χρώματα, παγκάκια, κλπ. Γιατί η δημοτική αρχή επέλεξε να προμηθευτεί παγκάκια που προσεγγίζουν τα 6.000 ευρώ το ένα; Τι είδους παγκάκια είναι αυτά.

Ας προχωρήσουμε, όμως, στην υπόθεση εργασίας ότι το έργο αυτό είναι απαραίτητο για την πολύπαθη Αθήνα, που όλοι πλέον παραδέχονται ότι κατά καιρούς έχει γίνει πεδίο πειραματισμών του τύπου «στου κασίδη το κεφάλι». Ας υποθέσουμε ότι το έργο αυτό θα αναβαθμίσει το κέντρο, θα δώσει περισσότερο δημόσιο χώρο και θα μειώσει τα αυτοκίνητα και πρέπει να γίνει. Μάλιστα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι ότι, τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός για να υλοποιηθεί αυτό το έργο;

Τώρα που δεν ισχύει η εκ περιτροπής κίνηση στο κέντρο της Αθήνας; Τώρα που οι συγκοινωνίες λειτουργούν κατά το ήμισυ; Τώρα που αρκετοί συμπολίτες μας χρησιμοποιούν το ΙΧ τους, επειδή διστάζουν ελέω covid να συνωστισθούν στις πάντα προβληματικές συγκοινωνίες; Τώρα που ακόμα και οι ειδικοί λοιμωξιολόγοι συνιστούν τη χρήση του ΙΧ; Τώρα που τα παιδιά μας δίνουν την κρίσιμη μάχη τους στις πανελλαδικές εξετάσεις και μετακινούνται στα κεντρικά φροντιστήρια; Τώρα που η ζέστη κάνει το μποτιλιάρισμα αβίωτο; Τώρα που ο εργαζόμενος κόσμος αναζητεί την τύχη του και την επιβίωση του καθημερινά στους δρόμους; Τώρα; Εν μέσω πανδημίας, με διαδικασίες εξπρές και ελάχιστη διαβούλευση, αλλά και με ευρύτατη διακομματική συναίνεση αποφασίστηκε στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας η πιο εκτεταμένη πολεοδομική παρέμβαση που έχει γίνει στην πρωτεύουσα τα τελευταία 15 χρόνια!!!

«Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή» στον καθημαγμένο αυτόν τόπο. Και καλά αυτοί που κυβερνούν και το δήμο και τη χώρα…. Μπορεί να έχουν έτσι μάθει. Δεν μπορούν φύσει και θέσει να αφουγκραστούν τις αγωνίες και τις ανάγκες του λαού. Έχουν μάθει να μοιράζουν και το δημόσιο χρήμα και το δημόσιο χώρο κατά το δοκούν και να καλύπτονται από τα μίσθαρνα ΜΜΕ, με μια απίστευτη -για κοινό θνητό- επικοινωνιακή εύνοια. Έτσι, λοιπόν, επιβιώνουν αυτοί στην εξουσία και στο σβέρκο μας, με την ψήφο, την ανοχή ή και τη συνενοχή ενός αδιάφορου και ζαλισμένου λαού, που βρίζει «κατ' ιδίαν» και χειροκροτεί «δημοσία». Καλά αυτοί. Οι υπόλοιπες παρατάξεις; Μόνο η «Λαϊκή Συσπείρωση» αντιλαμβάνεται αυτό που όλοι αποδοκιμάζουν; Μόνον; Και μάλιστα σε συνθήκες επικοινωνιακής νύχτας. Να μη μάθει κανείς τη θέση της.

Και μια και αναφέραμε και τα παιδιά μας που δοκιμάζονται αυτές τις μέρες στις πανελλαδικές εξετάσεις, κλείνω με ένα ακόμα τρολ στο θέμα στην Νεοελληνική Γλώσσα: «Η φιλαναγνωσία» κυρίες και κύριοι και όχι μόνο, αλλά και η προσωπική σχέση των μαθητών με την ποίηση!!! «Να τοποθετηθούν προσωπικά για το ρόλο της ποίησης» έλεγε το ένα ερώτημα!! Στο δε τελευταίο θέμα του διαγωνίσματος, οι υποψήφιοι καλούνταν να αναπτύξουν τις σκέψεις τους για την ανάγνωση του βιβλίου και το ρόλο της στη διαχείριση του προσωπικού χρόνου!!!! Μάλιστα. Αυτά, στο γνωστό εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας που χαρακτηρίζεται από άκρατο φορμαλισμό, τυποποιημένες γνώσεις και παρωχημένες παιδαγωγικές μορφές. Στο σύστημα αυτό και στην ωφελιμιστική, χρησιμοθηρική και επίπεδη κοινωνία των πετυχημένων γιάπηδων που ζουν οι νέοι, κάποιοι «εγκέφαλοι» θεωρούν ότι έχουν προσωπική σχέση με την ποίηση και τον Τίτο Πατρίκιο!! Θεωρούν, επίσης, ότι στη διαχείριση του προσωπικού χρόνου ενός υποψηφίου, που συνθλίβεται ανάμεσα στη σκύλα του ανταγωνισμού και στη χάρυβδη της πρόσκαιρης επιτυχίας, υπάρχει και η φιλαναγνωσία.

Έλεος, ας τελειώνουμε με τις σαχλαμάρες. Η πείρα μας διδάσκει. Όλοι την έχουν ως ανάγκη να ξεφύγουν από το σήμερα και το τώρα και να αφεθούν σε μια ονειρική αναπόληση που αφήνει ελεύθερη τη φαντασία να τους οδηγήσει. «Φεύγουν» οι άνθρωποι, όπως στα παραμύθια.

Αυτοδίδακτοι είμαστε όλοι στη λογοτεχνία - όπως και στον κινηματογράφο, ή στη ζωγραφική, στο θέατρο, κλπ. Όμως πολλές φορές, το σχολείο, αν η λειτουργία του εξυπηρετεί σκοπιμότητες και τυπικούρες, μπορεί και να σκοτώσει αυτήν την έφεση, μπορεί να ακυρώσει τις συμπτώσεις, μπορεί να προσγειώσει ανώμαλα το όνειρο. Μήπως αυτή η ακύρωση είναι η προσωπική σχέση του υποψηφίου με την ποίηση;

Γράφει ο Σπύρος Τζόκας, Πανεπιστημιακός - Συγγραφέας