Κι αν δίπλα μου έρθει ο σκουπιδιάρης
κάποιος να του πει μη με μαζέψει
άνθρωπος είμαι όχι σκουπίδι.
Κάποτε και γω γεννήθηκα σαν όλους ,
έκλαψα για το βυζί της μάνας,
παραπατούσα στα πρώτα βήματα,
αδέξια συλλάβιζα τα πρώτα λόγια,
είδα κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση,
και άκομψες φιγούρες ζωγράφιζα,
πρωτοτραγούδησα στον παιδικό σταθμό
κι έπαιξα με φίλους
που τώρα κοιμούνται σε ορθοπεδικά στρώματα.
Ερωτεύτηκα στις όχθες του Δούναβη
και διαδήλωσα για το «δικαίωμα στον πλούτο».
Και να ‘μαι τώρα…
Στην άκρη του δρόμου
Στην άκρη του πουθενά
(τα φώτα δεν είναι για όλους.)
Το γρασίδι έχοντας για στρώμα
δίπλα στην εξάμετρη λιμουζίνα.
Με κλειδαριά και φλύαρο συναγερμό
ασφαλίζει το δικαίωμα του ο Μίδας
κλέβοντας τη δική μου ζωή.
Γι’ αυτό σας λέω …
Μη μου μιλάτε για ακηδεμόνευτη τέχνη
για τέχνη της μορφής και του αφηρημένου
(δυνάστη του φτωχού και του αδικημένου).
Οπλίστε την με άρματα και παρτιζάνικη στολή
φωτίστε την με τη φλόγα του αγώνα
ντύστε την με κόκκινη σημαία
και δώστε της φωνή των συνθημάτων
ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ…
Ν.Σ
Αυτό θα το αφιερώσουμε στους Μανιαδάκηδες και σε όλο τον οπορτουνιστικό στάβλο που κατέστρεψε τον Σοσιαλισμό και αγαπάνε το καπιταλιστικό κέρδος....ΕΥΓΕ.... ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή