Δυο μάχες ένας σκοπός

Δυο μάχες, τον Ιούλη, για ένα καινούργιο κόσμο, τον κόσμο της λευτεριάς και της προόδου, του αληθινού πατριωτισμού και της αδελφοσύνης των λαών, του σοσιαλισμού,

Η μια από τον ΕΛΑΣ στην Καλαμιά Κοζάνης και η άλλη από τον ΔΣΕ στην Σπανούρα Κοτύλης της Καστοριάς.

Η μάχη της Καλαμιάς

Δεν είναι τούτο πάλαιμα
σε μαρμαρένια Αλώνια
εκεί να στέκει ο Διγενής και μπρος να στέκει ο Χάρος
εδώ σηκώνεται όλη η γη με τους αποθαμένους
και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατο της.
Η Ελλάδα σέρνει το χορό ψηλά με τους Αντάρτες
Κι είν’ οι νεκροί στα ξάγναντα Π’ ρωτοπανηγυριώτες.

Η μάχη της Καλαμιάς έγινε στις 18 Ιούλη του 1943.

Δυνάμεις του ΕΛΑΣ υπό τη Διοίκηση του Στέλιου Κατσόγιαννου, επιτέθηκαν κατά των Γερμανικών δυνάμεων που έδρευαν στην Καλαμιά Κοζάνης, με σκοπό να θέσουν στον έλεγχο τους τα στενά της Βίγλας – Μπουγαζιού.

Η μάχη φονικότατη με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 11 Άνδρες του ΕΛΑΣ μαζί με τον διοικητή τους Κατσόγιαννο. 

Ο ηρωισμός  τριών μαχητών του ΔΣΕ στη Σπανούρα Κοτύλης

Μαχητές του ΔΣΕ στις 16 Ιούλη του 1947, μετά από σκληρή μάχη, στη Σπανούρα Κοτύλης έπεσαν πολεμώντας ηρωικά όλοι οι μαχητές, εκτός από τρεις, τους Γιάννης Θεοδώρου, Νίκος Χατζηβασιλείου και Θάνος Δημητρίου,  αντί να παραδοθούν ρίχτηκαν στο γκρεμό.

Ο ένοπλος αγώνας του ΔΣΕ ήταν δίκαιος, λαϊκός, αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός. Ενώ για τις εγχώριες αστικές δυνάμεις και τους ξένους ιμπεριαλιστές πατρόνες τους ήταν άδικος, αντιλαϊκός, αντιδραστικός πόλεμος εναντίον του λαού, για να αποκατασταθεί η κυριαρχία τους που κλονίστηκε από τον λαϊκό απελευθερωτικό αγώνα κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Σ' αυτή την πορεία συγκρούστηκαν δύο κόσμοι ριζικά διαφορετικοί.

Από τη μια μεριά, ο ΔΣΕ, εκφραστής και υπερασπιστής των συμφερόντων του λαού, φορέας ενός καινούργιου κόσμου, του κόσμου της λευτεριάς και της προόδου, του αληθινού πατριωτισμού και της αδελφοσύνης των λαών, του σοσιαλισμού.

Και από την άλλη μεριά, οι εκμεταλλευτές του λαού, οι δοσίλογοι, οι συνεργάτες των Γερμανών που παρέδωσαν τη χώρα στους νέους "κατακτητές", τους Αγγλοαμερικάνους, για να κρατήσουν την εξουσία τους».

Είναι χιλιάδες τα παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας, που βασίζονταν κύρια στην κομμουνιστική ιδεολογία τους και στο όραμα της οικοδόμησης της άλλης κοινωνίας, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η θυσία των μαχητών του ΔΣΕ 

Οι μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ υπερασπίστηκαν με άφθαστο ηρωισμό τις θέσεις τους.
Είναι χιλιάδες τα παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας, που βασιζόταν κύρια στην κομμουνιστική ιδεολογία τους και στο όραμα της οικοδόμησης της άλλης κοινωνίας χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Φωτεινό παράδειγμα αποτελεί η θυσία των τριών μαχητών του ΔΣΕ στις 16 Ιουλίου του 1947, στη Σπανούρα Κοτύλης

Μετά από σκληρή μάχη που δόθηκε από μια διμοιρία του τάγματος Ηλιάδη, έπεσαν πολεμώντας ηρωικά όλοι οι μαχητές, εκτός από τους τρεις. Γιάννης Θεοδώρου, Νίκος Χατζηβασιλείου και Θάνος Δημητρίου.

Αυτοί πολέμησαν μέχρι και την τελευταία σφαίρα τους. Αντί να παραδοθούν, αγκαλιάστηκαν και οι τρεις και τραγουδώντας το τραγούδι του ΔΣΕ, ''για σε πατρίδα μας Ελλάδα, ζώσαμε τα άρματα ξανά'', ρίχτηκαν από αυτό εδώ το βράχο στο γκρεμό.