Χρεοκοπία...

Από όπου και να το πιάσει κανείς, η αντιμετώπιση της πανδημίας με βασικό κριτήριο την προστασία των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων απειλεί όλο και περισσότερο την υγεία του λαού. Οι μεγάλοι χώροι δουλειάς, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Είναι χώροι όπου χρεοκοπεί καθημερινά η υποτιθέμενη «θωράκιση» μπροστά στην πανδημία, που διαφήμιζε η κυβέρνηση. Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Βιομηχανίες, μεγάλα εμπορικά καταστήματα και άλλοι χώροι δουλειάς μετατρέπονται σε «υγειονομικές βόμβες». Η εργοδοσία ξεσαλώνει αξιοποιώντας όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο που έχει στα χέρια της και το οποίο ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο με τις πρόσφατες κυβερνητικές ΠΝΠ. Τα εργοστάσια, όπου για μέρες εξαπλωνόταν ο κορονοϊός χωρίς μέτρα, φτάνοντας τα εκατοντάδες κρούσματα, και τα εμπορικά κέντρα, όπου η εργοδοσία αποκρύπτει κρούσματα και καλεί εργαζόμενους να δουλεύουν ακόμα και με πυρετό, είναι μερικά από όσα καταγγέλλουν εργατικά συνδικάτα καθημερινά. Τα όποια μέτρα προσαρμόζονται στην ελαχιστοποίηση του κόστους για την εργοδοσία, όπως άλλωστε έγινε και το καλοκαίρι με τους ξενοδοχειακούς ομίλους, τους εφοπλιστές και τους αερομεταφορείς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περιοχές που είναι στο «κόκκινο» της υπερμετάδοσης, όπως η Αττική, αποτελούν έδρα μεγάλων επιχειρήσεων, όπου οι εργαζόμενοι δουλεύουν ο ένας πάνω στον άλλο.

Στα νοσοκομεία, γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι η χρόνια υποχρηματοδότηση, οι τεράστιες ελλείψεις, η επιχειρηματική δράση και η προσπάθεια «εξοικονόμησης πόρων» φέρνουν τα αδιέξοδα στο σύστημα Υγείας, κάνοντας σήμερα όλο και πιο ορατό τον κίνδυνο να «κρασάρει». Τα «μπαλώματα» με τα οποία εδώ και χρόνια λειτουργούν ΜΕΘ και κλινικές, οι σχέσεις εργασίας - λάστιχο, οι ελλείψεις ακόμα και στα πιο αναγκαία μέσα, που μέχρι χτες ταλαιπωρούσαν προσωπικό και ασθενείς, σήμερα προκαλούν «έμφραγμα» σε όλο το σύστημα Υγείας, το οποίο μετατρέπεται σε «μίας νόσου». Την ίδια στιγμή ο ιδιωτικός τομέας, που κερδοφορεί διαχρονικά, τόσο από τις ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα όσο και από τον προσανατολισμό του, τώρα συνεχίζει ανενόχλητος τις «μπίζνες», αντί να επιταχθεί και να ενταχθεί σε ένα ενιαίο σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση αρνείται να ικανοποιήσει τα αιτήματα των υγειονομικών και όλου του λαού για αποφασιστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας με προσωπικό και εξοπλισμό, για επίταξη δομών της ιδιωτικής Υγείας.

Τα σχολεία, που η κατάστασή τους ήταν έτσι κι αλλιώς οριακή κάθε χρόνο, όπου οι εκπαιδευτικοί δεν έφταναν για την απρόσκοπτη λειτουργία τους ούτε και πριν από την πανδημία, ήταν επόμενο σήμερα να κλείνουν το ένα μετά το άλλο λόγω κρουσμάτων σε μαθητές και δασκάλους. Το «απαγορευτικό κόστος» που θα είχε το σπάσιμο τμημάτων, όπως έλεγε η κυβέρνηση, σε συνέχεια του «απαγορευτικού κόστους» για μόνιμους διορισμούς και για νέες σχολικές μονάδες, που μόνιμα επικαλούνται όλες οι κυβερνήσεις, φέρνει σε αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση το εκπαιδευτικό σύστημα.

Οσοι πάλι γλιτώσουν από τις παραπάνω εστίες υπερμετάδοσης, θα βιώσουν τον εφιάλτη των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Εκεί που η πολιτική της ιδιωτικοποίησης και της λειτουργίας τους με τη λογική «κόστους - οφέλους» οδήγησε στη σημερινή αδυναμία του στόλου να ικανοποιήσει τις αυξημένες ανάγκες για περισσότερα δρομολόγια, ώστε να μη συνωστίζονται σαν τις σαρδέλες οι επιβάτες για να πάνε στις δουλειές τους. Με τα ίδια αντιλαϊκά κριτήρια, η κυβέρνηση δεν προχωρά σε κανένα μέτρο για την ουσιαστική αποσυμφόρηση των ΜΜΜ.

Η κατάσταση αυτή δικαιώνει απόλυτα αυτό που μόνο το ΚΚΕ είπε από την αρχή της πανδημίας: Οτι η προστασία της ζωής του λαού και η θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου δεν συμβαδίζουν. Οτι η διαχείριση της πανδημίας με γνώμονα το τι συμφέρει τους επιχειρηματικούς ομίλους υπονομεύει την ουσιαστική προστασία από τον κορονοϊό. Επιβεβαιώνεται τελικά ότι ο λαός, οι εργαζόμενοι και οι νέοι δεν πρέπει να έχουν καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και στο κράτος για την προστασία της υγείας τους.

Η κατάσταση αυτή δικαιώνει τους πολύμορφους αγώνες που δυναμώνουν σε χώρους δουλειάς, στα νοσοκομεία και στα σχολεία. Δείχνει ότι μόνη επιλογή για το λαό είναι να εμπιστευτεί τη δική του δύναμη, της οργανωμένης πάλης, της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο σε κάθε μετερίζι. Οι θλιβερές αντιδράσεις κυβερνητικών στελεχών, που κουνάνε το δάχτυλο στο λαό, συκοφαντούν τις κινητοποιήσεις ή αξιοποιούν την καταστολή για να επιβάλουν σιωπητήριο, θα πάρουν απάντηση. Εκεί θα κριθεί και η προστασία της ζωής και της υγείας του λαού και των παιδιών του.

Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο να ανοίξει η συζήτηση για τους όρους και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να εξασφαλιστεί η προστασία της ζωής, της υγείας του λαού, βάζοντας στο στόχαστρο τον «ορατό εχθρό», που είναι το ίδιο το κεφάλαιο και η εξουσία του.