Πήχης

Ολο και πιο χαμηλά κατεβαίνει ο πήχης των προσδοκιών που καλλιεργεί η κυβέρνηση για τη στάση της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία, στη Σύνοδο Κορυφής που ξεκινάει την ερχόμενη Πέμπτη.

Στελέχη της σπεύδουν τώρα να υπογραμμίσουν πως «οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός» και πως το ζήτημα είναι η Τουρκία «να σταματήσει τις προκλήσεις και να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου».

Δεν περνάνε μάλιστα απαρατήρητες και ορισμένες «μπηχτές» για τη Γερμανία, ότι «απέτυχε» στη διάρκεια της προεδρίας της να κάνει κάτι για τα Ελληνοτουρκικά και ότι το «κλειδί» βρίσκεται στη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ. Βέβαια, τα παραμύθια για αυστηρή στάση της ΕΕ απέναντι στην «απομονωμένη Τουρκία» αυτοί τα διακινούσαν μετά την προηγούμενη Σύνοδο, όπου επιβεβαιώθηκαν ξανά οι πολυποίκιλοι δεσμοί ανάμεσα σε ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη και την τουρκική αστική τάξη.

Οι ίδιοι ήταν που συναντιούνταν κρυφά το καλοκαίρι με εκπροσώπους της τουρκικής διπλωματίας στο Βερολίνο, με μεσολαβητή τη Γερμανία και συμφωνούσαν όλοι μαζί να «τρέξει» ο διάλογος σε ευρωατλαντικές πλατφόρμες.

Οι ίδιοι είναι που μετά απ' όλα αυτά συνεχίζουν να παρουσιάζουν τους ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως εγγυητές τάχα της ειρήνης στην περιοχή και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Αν κάτι αποδεικνύουν όλα αυτά είναι το εξής: Το πρόβλημα δεν είναι μέσα από ποια «ζικ ζακ» προχωράνε τα ευρωατλαντικά σχέδια και δρομολογούνται οι επικίνδυνες διευθετήσεις για τους λαούς, αλλά τα ίδια αυτά τα σχέδια, που στηρίζουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, στο όνομα της «διατλαντικής συνοχής» και της «επαναθεμελίωσης των σχέσεων ΕΕ - Τουρκίας».

Στην απεμπλοκή απ' αυτά τα σχέδια και τις συμμαχίες της αστικής τάξης πρέπει να βάλει τον δικό του πήχη ο λαός.