Ποια ζώα, ποια φάρμα;

«Δώδεκα φωνές ούρλιαζαν με μανία κι ήταν όλες ίδιες. Τώρα ήταν ολοφάνερο τι είχε συμβεί στις φάτσες των γουρουνιών. Τα ζώα απ' έξω κοιτούσαν πότε τα γουρούνια και πότε τους ανθρώπους, πότε τους ανθρώπους και πότε τα γουρούνια, ύστερα πάλι τα γουρούνια και πάλι τους ανθρώπους, αλλά ήταν αδύνατο να διακρίνουν ποιος ήταν ποιος». Ετσι τελειώνει η Φάρμα των Ζώων. Και τα αντισταλινικά κόκαλα του κυρίου Μπλερ, πασίγνωστου ως Οργουελ (Ερικ το μικρό του, όχι Τόνι), είμαι σίγουρη ότι θα τρίζουν, γιατί μετά τις πρόσφατες εικόνες «σύγκρουσης» των ένοπλων πολιτών και αστυνομικών καρναβαλιστών στο Λευκό Οίκο, η φάρμα ταιριάζει γάντι στο άσπρο σπίτι και μάλιστα του εικοστού πρώτου αιώνα. Δηλαδή, μόλις τριάντα εφτά πραγματικά χρόνια απ' το φαντασιακό 1984...

Αντί να παγιδευτούμε σε μια ψευτοδιανοουμενίστικη συζήτηση για την κατάντια της μητρόπολης του δυτικού καπιταλισμού, που δεν είναι παρά μια πομπώδης και εύπεπτη σχολιαστική υστερία, πρέπει να φυλαχτούμε θαρρώ άμεσα με κάθε τρόπο, μέσο και κόπο. Αρχίζοντας απ' τα απλά, που ήδη ξεφεύγουν καθημερινά και στο έντυπο και στο διαδικτυακό πεδίο μάχης, όπου ήδη εδώ και κάμποσο καιρό ο τραμπικού τύπου βίαιος λαϊκισμός χαρακτηρίζεται, με ή χωρίς εισαγωγικά, «σοβιετικός». Ετσι πάει να χτιστεί μια άκρως επικίνδυνη, ιδιότυπη και παραπλανητική καπιταλιστική «αυτοκριτική», ένα νεο-οργουελιανό κύμα ερμηνευτών της παγκοσμιοποιημένης βαρβαρότητας, με πρακτικό και ορατό και άκρως χρήσιμο το... εργαλείο της πανδημίας του Covid-19.

Είμαστε ήδη ένα βήμα μετά την εξομοίωση «τι Χίτλερ, τι Στάλιν». Πουλιούνται ως Αγγελοι της Κάθαρσης, η Google, το Twitter και το Facebook κ.λπ., που λογοκρίνουν τώρα, τάχα μου δήθεν, τον Τραμπ, για να περισωθεί το «καλό Ράιχσταγκ», από φρέσκους, ήρεμους, ευπρεπείς και πολιτισμένους νεοφασίστες, με υπερόπλο όχι την ατομική βόμβα αλλά την Α.Ι., την πιο κατανοητή ως τεχνητή νοημοσύνη.

Το παιχνίδι θα παιχτεί στο Φάντασμα. Οχι της Οπερας. Ούτε της αμερικάνικης οπερέτας. Αλλά στο κατακόκκινο που μπορεί, οφείλει και είναι εξοπλισμένο ιδεολογικά να δώσει το χέρι του στις κρίσιμες εκείνες μάζες, που θέλουν να σηκωθούν και να επαναστατήσουν, κι όχι να εξεγερθούν αγεληδόν, για να χειραγωγηθούν πανεύκολα από την καλοσιδερωμένη καταστολή, που ήδη εκτρέφεται στη φάρμα των ζώων.

Το παράξενο είναι ότι η πληθυσμιακά μικρή μας χώρα προσφέρεται για εξαιρετικούς, ανεπαίσθητους για τα διεθνή media, πειραματισμούς. Ο ίδιος λαός που χαρακτήριζε αμερικανάκια συλλήβδην τα ναυτάκια του έκτου στόλου, στις ελληνικές μαυρόασπρες και πρωτοέγχρωμες ταινίες, αλλά και τους ομογενείς λεφτάδες που γύρναγαν για να βρουν νύφη στην Ελλάδα, τώρα αποφασίζει τη δημιουργία «ήπιων ΜΑΤ». Με ειδική στολή, πιο εύκαμπτα ίσως γκλομπ, και κυρίως αντικατάσταση των χημικών όπλων και των ψεκαστηριών πιπεριού, με τους ομηρικής έμπνευσης βαφτισμένους Αίαντες ως ανθρωποσβεστικούς κρουνούς. Που σε περίπτωση κατάχρησης, δηλαδή αν μεγαλώσει πολύ ο λογαριασμός νερού της αστυνομίας, θα επιπλήττονται, όπως ο ιερέας που κατάβρεξε με λάστιχο από καρότσα φορτηγού τους πιστούς, λούζοντάς τους με αγιασμό των Φώτων.

Αν συνεχιστεί αυτού του είδους η αντιπαράθεση, με την υπόθεση ότι στις ΗΠΑ οι εισβολείς ήταν λευκοί, άρα είχαμε τέσσερα θύματα, ενώ αν ήταν μαύροι θα είχαμε σαράντα, τότε εύκολα καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι εδώ, τα μνημόνια, το αντεστραμμένο δημοψήφισμα, η χρυσαυγίτικη κοινοβουλευτική περιπέτεια, οι 113 αντεργατικοί νόμοι και η κομψή πανεπιστημιακή αστυνομία είναι η υποταγμένη τέλεια δημοκρατία. Αυτή που έχει πολίτες, οι οποίοι σαν τις κότες του Οργουελ είναι ικανοί να παραδώσουν στ' αφεντικά της φάρμας τα αβγά τους πριν τα γεννήσουν, επειδή η χώρα είναι καλύτερο να γίνει Σούδα, παρά κοτέτσι. Οταν το χημικό δακρυγόνο γίνει νερό, κι ο εμβολιασμός Ελευθερία, τότε ο ψηφιακός κασιδιαρισμός θα επικρατήσει στο ρινγκ των λέξεων, και θα 'ναι πιο δύσκολο να κατανοήσει κανείς ότι είναι άλλος ο αγώνας υπέρ των ζώων κι άλλος υπέρ της φάρμας.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ