Καμία αναμονή...

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε εκδηλώθηκαν περισσότερες από 50 πυρκαγιές σε όλη τη χώρα, οι πιο σοβαρές στην Αργολίδα και στην Κορινθία. Μία μέρα πριν, την Παρασκευή 23 Ιούλη, συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τη δολοφονική πυρκαγιά στο Μάτι. Ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος.

Τρία χρόνια μετά, παραμένουν και αναδεικνύονται ξανά και ξανά όλες εκείνες οι αιτίες που οδήγησαν στους 102 νεκρούς στο Μάτι και στις ανυπολόγιστες καταστροφές. Από την πυρκαγιά στο Μάτι και μετά, αποκλειστικό κριτήριο έχει γίνει το πόσο κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές και μόνο.

Ετσι, γενικά παρατηρούμε εκκενώσεις χωριών και οικισμών για να μην ξαναζήσουμε τον ίδιο αριθμό νεκρών... ως μοναδικό μέτρο. Το περίφημο 112 που εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η απογείωση της ατομικής ευθύνης... Το κράτος προειδοποιεί να φύγεις και εκεί τελειώνει η δική του ευθύνη! Μια τέτοια λογική «κοστίζει λιγότερο», και οικονομικά και πολιτικά. Την ίδια ώρα χιλιάδες στρέμματα γης καίγονται, σπίτια καταστρέφονται, φέρνοντας ξανά στην επιφάνεια την υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση της Πυροσβεστικής, την αδυναμία πρόληψης και αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα η μεγάλη φωτιά στα Γεράνεια Ορη, που έκαψε 71.000 στρέμματα (εκ των οποίων τα 52.000 δάσος) και χαρακτηρίστηκε η σημαντικότερη δασική πυρκαγιά της δεκαετίας.

Η κατάσταση αυτή βεβαίως δεν προμηνύει τίποτα καλό. Γιατί με τέτοια συχνότητα πυρκαγιών (μετράμε περίπου 50-60 το Σαββατοκύριακο) ο κίνδυνος να ζήσουμε την επόμενη καταστροφή, την επόμενη τραγωδία, είναι εδώ και βασιλεύει. Και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αυτό, αφού χτες στη Σαρδηνία με τη μεγάλη πυρκαγιά 1.500 άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και 200.000 στρέμματα γης καίγονται.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η ζωή και η περιουσία του λαού κρέμονται από μια κλωστή. Οι προβλέψεις της Μετεωρολογικής Υπηρεσίας και της Πολιτικής Προστασίας για μέρες που η ζέστη και η ένταση του αέρα καθιστούν υψηλό τον κίνδυνο πυρκαγιάς συνιστούν αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Με δεδομένο μάλιστα ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων υπάρχουν αποδείξεις ή υπόνοιες εμπρησμού, καταντάνε σαν τα παλιά δελτία καιρού για τους αγρότες... Μόνο που τώρα είναι δελτία καιρού για εμπρηστές.

Οι αιτίες που ανάβουν τις φωτιές είναι γνωστές: Γη - εμπόρευμα και διάφορα «φιλέτα», επενδυτικά σχέδια «μαύρα» και «πράσινα» κ.λπ. Ολες οι αστικές κυβερνήσεις παίζουν «κορόνα - γράμματα» στη λογική του «κόστους - οφέλους». Στη λογική δηλαδή του να μετρούν την ασφάλεια της ζωής και της υγείας του λαού με το αν το κόστος των απαραίτητων έργων υποδομής για την προστασία αξίζει να δαπανηθεί, αφού ανταποδοτικότητα για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους δεν έχει. Μοιραία λοιπόν αφήνουν στο έλεος των καιρικών φαινομένων και της καταστροφής τούς εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Και στη συνέχεια ακούμε δηλώσεις συμπάθειας και κορόνες περί κλιματικής αλλαγής, για να προσδοθεί στο φαινόμενο ένας τραγικός αλλά και ...αναπόφευκτος χαρακτήρας.

Ας μην πηγαίνουμε μακριά. 12/7/2021. 43χρονος νεκρός πυροσβέστης με έμφραγμα εν ώρα υπηρεσίας στη Χίο. Και έχει το θράσος ο πρωθυπουργός, χτες στο υπουργικό συμβούλιο, να κάνει λόγο για «μεγάλα σχέδια στην Πολιτική Προστασία». Οταν ακριβώς αυτά τα «μεγάλα σχέδια» εστιάζουν όχι στον αντιπυρικό σχεδιασμό, που συνεπάγεται προσλήψεις και χρηματοδότηση στην Πυροσβεστική, αλλά στην οργάνωση της καταστολής. Αφήνοντας στο περιθώριο την ουσιαστική και κεντρικά σχεδιασμένη πρόληψη για την προστασία των δασικών εκτάσεων και οικοσυστημάτων, της ζωής και της περιουσίας του λαού, αλλά και την προστασία της ζωής των πυροσβεστών, που από την ένταση της εντατικοποίησης της εργασίας και τη φετινή αντιπυρική περίοδο, δεν αντέχουν άλλο...

Ο λαός δεν πρέπει να ξεχάσει ούτε το Μάτι, ούτε την Ηλεία, ούτε την Πάρνηθα, ούτε τη Μάνδρα, την Κινέτα, τα Γεράνεια, την Εύβοια πέρυσι... Είναι μεγάλος ο κατάλογος. Δεν πρέπει να παραβλέψει τις πραγματικές αιτίες για τα δεινά του. Η μνήμη του πρέπει να μετατραπεί σε συλλογικό αγώνα κόντρα στο σάπιο, που δεν είναι όμως τίποτε άλλο πέρα από την πραγματικότητα που βιώνει. Κι αυτός ο αγώνας πρέπει να έχει στο επίκεντρο τη διεκδίκηση όσων σήμερα είναι απαραίτητα για την προστασία της ζωής του, αλλά κυρίως να έχει στο στόχαστρο την πραγματική αιτία: Την καπιταλιστική εκμετάλλευση, που είναι ασυμβίβαστη με την προστασία της ανθρώπινης ζωής και του περιβάλλοντος.