Το πυρηνικό ολοκαύτωμα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι

Το μεγάλο ιμπεριαλιστικό έγκλημα, του πυρηνικού ολοκαυτώματος της Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου και του Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου 1945. Δύο ιαπωνικές πόλεις με κοινή πορεία προς τον απόλυτο όλεθρο.

Ηταν 6 του Αυγούστου του 1945, ώρα 1 και 37', όταν τρία αμερικανικά ανιχνευτικά αεροπλάνα «Β-29» απογειώθηκαν από τη νήσο Τινιάν. Μισή ώρα αργότερα, θα τα ακολουθήσει ένα άλλο, βομβαρδιστικό «Β-29», που στην πλώρη του με μαύρα γράμματα έγραφε «Enola Gay» («Ενόλα Γκέι»). Ηταν το όνομα της μητέρας του 29χρονου κυβερνήτη του, σμηνάρχου Πολ Τίμπετς, ο οποίος θεώρησε σωστό μ' αυτό ακριβώς το όνομα να βαφτίσει το σκάφος. Μαζί με τον Π. Τίμπετς, το πλήρωμα του «Ενόλα Γκέι» ήταν δωδεκαμελές, ενώ στην κοιλιά του αεροσκάφους μεταφερόταν κάτι το εντελώς καινούριο: Μόνο μια βόμβα, που δεν περιείχε κοινή εκρηκτική ύλη, αλλά ουράνιο 235. Επρόκειτο για μια ατομική βόμβα, που την είχαν βαφτίσει «Little boy» («Αγοράκι») και η αποστολή του πληρώματος του «Ενόλα Γκέι» ήταν να τη ρίξει πάνω σε πραγματικό στόχο.

Στις 7 και 9' από τα ανιχνευτικά «Β-29» αναγγέλλεται ότι «ο ουρανός είναι αίθριος πάνω από τη Χιροσίμα». Στις 8 και 11' η πόλη φαινόταν καθαρά από τα μέλη του πληρώματος του «Ενόλα Γκέι». Δυόμισι λεπτά αργότερα, ο κυβερνήτης Τίμπετς διατάζει το σκοπευτή του, επισμηναγό Τόμας Φίρμπι, ν' αφήσει τη βόμβα στο κενό.

Ωρα οκτώ, δεκαπέντε πρώτα λεπτά και δεκαεφτά δεύτερα. Το «Little boy» εγκαταλείπει το «Ενόλα Γκέι» και 45 δευτερόλεπτα αργότερα μια τρομερή αστραπή τυφλώνει τους αεροπόρους που φοράνε γυαλιά οξυγονοκολλητών. Επειτα, ένα τεράστιο κοκκινωπό μανιτάρι υψώνεται στον ουρανό.

Στόχος όλη η ανθρωπότητα

Τι ήταν αυτό που είχε συμβεί, η ανθρωπότητα θα το μάθαινε αργότερα. Πληροφορήθηκε, όμως, αυθημερόν για τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα από τις ανακοινώσεις που έκανε ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Χ. Τρούμαν. «Ατομική βόμβα - είπε μεταξύ άλλων - βόμβα συνδυασμένη με τη βασικήν δύναμιν του σύμπαντος, τη δύναμιν εκ της οποίας και ο ήλιος αντλεί την ιδικήν του, εξαπελύθη εναντίον εκείνων που έφεραν τον πόλεμον εις την Απω Ανατολήν... Εδαπανήσαμεν 2.000 εκατομμύρια δολάρια διά την πρωτοφανούς μεγέθους εις την ιστορίαν επιστημονικήν αυτήν κερδοσκοπίαν και ενικήσαμεν... Θα προβώ εις περαιτέρω μελέτας και θ' απευθύνω και άλλας συστάσεις προς το Κογκρέσον ως προς τον τρόπον καθ' ον η ατομική δύναμις θα αποβή μέσον πανίσχυρον και αναγκαστικής επιδράσεως προς διατήρησιν της παγκοσμίου ειρήνης».

Οι τελευταίες αυτές φράσεις του Τρούμαν ήταν ένας σαφής απειλητικός υπαινιγμός προς όλη την ανθρωπότητα, προς τους λαούς της Γης και ειδικότερα προς το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα και την ΕΣΣΔ, που σήμαινε πως οι ΗΠΑ είχαν πλέον τον τρόπο να εκβιάσουν υποταγή στη θέλησή τους.

9 του Αυγούστου 1945, ώρα 2.56 π.μ. ξεκίνησαν τρία «Β-29». Τα δύο από αυτά έχουν αποστολή να ρίξουν όργανα καταγραφής της έκρηξης στην πόλη που θα βομβαρδιστεί, να φωτογραφήσουν και να κινηματογραφήσουν το γεγονός. Το τρίτο, με το όνομα «Bocks' Car», με 13μελές πλήρωμα και με κυβερνήτη τον Τσαρλς Σουίνι, μεταφέρει μια βόμβα μήκους 3 μέτρων και 24 εκατοστών, με μέγιστη διάμετρο 1 μέτρο και 35 εκατοστά, που ζυγίζει 4.500 κιλά και είναι βαμμένη κίτρινη με πτερύγια μαύρα. Τούτη η βόμβα, που φέρει το κοροϊδευτικό όνομα «Fat man» («Χοντρομπαλάς»), αν και είναι το ίδιο καταστρεπτική μ' αυτήν που ρίχτηκε στη Χιροσίμα, δεν περιέχει ουράνιο 235, αλλά το ατομικό της φορτίο αποτελείται από πλουτώνιο, ένα υπερ-ουρανικό στοιχείο, που δεν υπάρχει στη φύση. Η διαταγή που είχε δοθεί ήταν ο «Fat man» να ριχτεί στην ιαπωνική πόλη Κοκούρα, κι εφόσον αυτό δεν ήταν δυνατό ως δεύτερος στη σειρά στόχος οριζόταν το Ναγκασάκι.

Ωρα 11 και 1' της 9ης του Αυγούστου 1945. Ο «Fat man» απελευθερώνεται από την κοιλιά του σκάφους. Υστερα από 52,5 δευτερόλεπτα, φτάνει στο σημείο εκρήξεως και κονιορτοποιεί οποιοδήποτε εμπόδιο σε μια έκταση τριών - τεσσάρων τετραγωνικών χιλιομέτρων από το σημείο μηδέν και προκαλεί σοβαρές ζημιές στον υλικό πολιτισμό σε τριπλάσια έκταση, ενώ μια ορμητική καταιγίδα φωτιάς κατακαίει κι αποτεφρώνει τα πάντα.

Από τότε μέχρι σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τις συνέπειες της ραδιενέργειας. Η λευχαιμία και ο καρκίνος του πνεύμονα, του θυρεοειδούς και του στήθους θα εξοντώσουν χιλιάδες Ιάπωνες. Πάνω από 300.000 είναι τα καταγραμμένα θύματα της ραδιενέργειας στις δύο αυτές πόλεις, πολλοί από τους οποίους θα πεθάνουν, όχι από φυσική αιτία, αλλά από τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της ραδιενέργειας. Η χρήση των ατομικών βομβών δεν υπαγορεύτηκε από στρατιωτική ανάγκη, όπως προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο Πρόεδρος Τρούμαν. Η ηγεσία της Ιαπωνίας είχε ήδη συνθηκολογήσει και απέμενε το τυπικό της παράδοσης.

Οι κυρίαρχοι κύκλοι των ΗΠΑ προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το προσωρινό μονοπώλιο στον πυρηνικό οπλισμό και να το χρησιμοποιήσουν για να εκφοβίσουν τους λαούς, που, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ζητούσαν την ελευθερία τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, τα χρόνια μετά τον πόλεμο, χαρακτηριζόταν από την «ατομική διπλωματία», έναν όρο που παρέπεμπε στους ωμούς εκβιασμούς των Αμερικανών σε βάρος φίλων και εχθρών με την απειλή χρήσης της ατομικής βόμβας. Εφαρμόζοντας την «ατομική διπλωματία», οι ΗΠΑ απέρριπταν συστηματικά όλες τις προτάσεις που διατύπωνε η Σοβιετική Ενωση για την απαγόρευση χρήσης της ατομικής βόμβας, το σταμάτημα της παραγωγής της και την καταστροφή των αποθεμάτων των πυρηνικών όπλων. Η δημιουργία, από τη Σοβιετική Ενωση, ατομικών βομβών το 1949, και υδρογονικών το 1953, καθώς και των διηπειρωτικών πυραύλων αργότερα, οδήγησαν την «ατομική διπλωματία» των ΗΠΑ σε χρεοκοπία.

Σήμερα, 60 χρόνια μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα, οι ιμπεριαλιστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων εξακολουθούν να τρομοκρατούν και να δολοφονούν τους λαούς, προκειμένου να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ διακήρυξαν το νέο δόγμα του προληπτικού πολέμου, ενώ ταυτόχρονα έχει εξαπολύσει τον παγκόσμιο «αντιτρομοκρατικό» πόλεμο. Παράλληλα, εξακολουθούν να υπάρχουν στον κόσμο 30.000 περίπου πυρηνικές κεφαλές, ενώ οι ΗΠΑ προωθούν το πρόγραμμα NMD (Εθνική Πυραυλική Αμυνα), υιοθετώντας τη στρατηγική του προληπτικού πυρηνικού χτυπήματος, εγκαταλείποντας τη δέσμευση όλων των πυρηνικών χωρών να μην κάνουν πρώτοι χρήση πυρηνικών όπλων, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για νέους εξοπλισμούς.