Μη λες κι εσύ ανοησίες….

Τσουβάλιασε μονορούφι, Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ, εκτός «συνταγματικού τόξου», με μια νηπιακή -έκπληξη για τη δημοσιογραφική, τουλάχιστον, εμπειρία και την παιδεία του- πολιτική ανάλυση. Για να στηρίξει τη στιγμιαία δημόσια απώλεια ψυχραιμίας του κ. Μητσοτάκη, στα σκαλιά της Μητρόπολης, όπου σύσσωμος ο ελληνικός λαός αποχαιρετούσε απ’ τα γήινα τον θεόρατο Μίκη Θεοδωράκη, όταν μια δράκα πολιτών, ασεβώς πρωτίστως για το νεκρό, έβρισε τον πρωθυπουργό. Και διαβάζοντας τη στήλη του «Στερεότυπα» (εφημερίδα Τα Νέα,11/09/21) τα πήρα στο κρανίο, αυτή τη φορά και προσωπικώς. Ίσως φταίνε και οι συμπτωματικές συνηχήσεις: το Ηλίας (όπως ο Κασιδιάρης) και το Κανέλλης, όπως η τυχαία συνωνυμία του επιθέτου μας.

Διαβάζοντας λοιπόν το υπερασπιστικό, με όρους διαδικτυακής πρεμούρας για πολλά χτυπήματα, πόνημα του εν πένα συναδέλφου, είδα με τα δικά του μάτια, στον εικοστό πρώτο αιώνα παρακαλώ, τον εκτός συνταγματικού τόξου χρυσαυγίτη να με χτυπάει δημόσια, ως εκτός συνταγματικού τόξου, κουκουέδισσα βουλευτίνα! Και το ίδιο το συνταγματικό τόξο προσωποποιημένο σε Πρ. Παυλόπουλο, σε πανελλήνια μετάδοση live μάλιστα, να θεάται αμίλητο ακούνητο αγέλαστο, κάτι που προφανώς δεν το αφορά. Μόνο αν δεν άκουσε την άμεση απάντηση του Γ.Γ. του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα στο Μητσοτάκη όταν του ζήτησε πικαρισμένος τα ρέστα « Μη λες ανοησίες….», θα επέμενε οποιοσδήποτε στην υποβάθμιση μιας μεγαλόπρεπης και άψογης τελετής αποχαιρετισμού, στο επίπεδο ενός καβγά που οι κόκκινοι συνειδητά απέκρουσαν ως ευτελή, αλλά οι γαλαζόγκριζοι επιμένουν να θεωρούν ότι ισοδυναμεί -έλεος!- με κήρυξη εμφυλίου.
Όμως όσο σαρκασμό κι αυτοσαρκασμό κι αν επιστρατεύσω εν προκειμένω, το άθλιο και ύποπτο και σκόπιμα θολό κύμα που φουσκώνει από τέτοια άρθρα κι ιντερνετικές αναρτήσεις εναντίον του ΚΚΕ, ούτε κρύβεται ούτε βέβαια και μας τρομάζει. Και πάντως δεν πρόκειται να μένει αναπάντητο, ιδίως όταν πατάει σε πολιτικούς και προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της ευρωπαϊκής εμπορευματοποιημένης δήθεν διανόησης.

Αυτό το πιπιλισμένο σαν καραμέλα «συνταγματικό τόξο» κατ’ αρχάς δεν είναι μεταμνημονιακό εφεύρημα. Πάει πίσω στην Ιταλία (1947-48 “arco constituzionale”). Κάπου στα τέλη της δεκαετίας ’80, αρχές ’90, το ξανάβαλε στο ελληνικό λεξιλόγιο ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης κι ύστερα, αν θυμάμαι καλά, ο Κώστας Λαλιώτης. Ως πρόσωπα κι όχι ως κόμματα. Ύστερα έγινε του συρμού στη δεύτερη δεκαετία του αιώνα που διανύουμε, κι έφτασε να το χρησιμοποιούν με την ίδια ευκολία απ’ τον Αλιβιζάτο και τον Ευ. Βενιζέλο, μέχρι τα χρυσαυγίτικα κουμάσια και λάβροι απολογητές τσεκουριών τε και σπασμένων εβραϊκών τάφων!… Η δράση και το αίμα που έχυσε το μόρφωμα της ΧΑ κι η δίκη που ένοχα τράβηξε πολύ, έκρυψαν την αντικομμουνιστική του εργαλειοποίηση. Κι έτσι έρχεται ο Ηλίας ο Κανέλλης, για μια κακοήθη και ασήμαντη αφορμή (αλήθεια τυχαία ή καλά οργανωμένη προβοκατόρικα;) να το δηλώσει απερίφραστα. «Με τη βούλα του δικαστηρίου….» γράφει, η ΧΑ ήταν και είναι κόμμα εκτός συνταγματικού τόξου. Και το ΚΚΕ το ίδιο!!! Γιατί το ΚΚΕ κατά τον κ. Κανέλλη αδυνατεί καταστατικώς να νομιμοποιήσει δημοκρατικές διαδικασίες, και αυτή η εκτός συνταγματικού τόξου “καταστατική πρόβλεψή” του επιβεβαιώνεται από την …λατρεία του στα καταρρεύσαντα το 1989 κομμουνιστικά καθεστώτα.

Κι εδώ αρχίζουν οι χυδαιότητες, που δε γίνονται εύκολα αντιληπτές ως τέτοιες και περιβάλλονται τον τύπο της συνταγματικής σοβαρότητας, εύπεπτο για τους μη συνταγματολόγους. Τη δε ναΐφ επιθετικότητα προς τα ΜΜΕ, που καταχεριάζει ο περίτεχνα φανατικός αντικομμουνιστής, για να υπερασπιστεί έναντι όλων την πολιτική της δεξιάς του κ. Μητσοτάκη, τη λούζεται στο ακέραιο όταν θεωρεί ότι μία -όποτε διαμορφωθεί- εργατική λαϊκή πλειοψηφία ενός λαού δεν μπορεί να αλλάξει το σύνταγμα. Μπορεί όμως να το αλλάζει το σύνταγμα η εκάστοτε συστημική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αυτοδύναμη ή συγκυβερνητική, όποτε γουστάρει. Και κυρίως όποιο όνομα κι αν έχει ή διαλέγει κατά περίσταση, όταν τα αστικοδημοκρατικά μοντελάκια αποδειχθούν ανεπαρκή (ΕΡΕ-ΝΔ-ΕΚ-ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ-ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ-ΕΑΡ-ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, κλπ κλπ). Οπότε ένα ΚΚΕ ιδεολογικά και ονοματολογικά σταθερό πάνω από 100 χρόνια, που τιμά την ευθύνη να κηδέψει έναν Μίκη ως κομμουνιστή, είναι
εξ ορισμού απειλητικό και κραυγαλέα ενοχλητικό για τους πραιτωριανούς γκουρμέ της αστικής σούπας.

Αυτοί οι πραιτωριανοί, κάθε λογής και πολιτικής προέλευσης, κατάντησαν να χαρακτηρίζουν “εμφυλιακό οίστρο” τη φραστική αποδοκιμασία του τωρινού αλλά και του όποιου συνταγματικού τοξοβόλου, μας προκύψει από την διαδικασία του αστικού διαγωνισμού για την εκλογική νίκη στα “παιχνίδια πείνας” αστικοδημοκρατικών κομμάτων. Οργή λαού δεν υπάρχει γι’ αυτούς, παρά μόνον εντός εισαγωγικών, και ποτέ έξω από την καμπύλη του συνταγματικού τόξου, που είναι τόσο εύκαμπτο και …χαριτωμένο όσο η καλαμιά στον κάμπο, που όταν φοβηθεί το λαό, γίνεται βίτσα για να τον συνετίσει συναινετικά.

Δεν είναι αθώα η πολιτική ανάλυση μιας γιούχας με όρους συνταγματικής ψυχανάλυσης της συμπεριφοράς του πλήθους. Την ίδια ώρα που οι αναλυτές αποδίδουν προπαγανδιστική ισχύ και εκφυλιστική δύναμη στο συνονθύλευμα των απόψεων του διαδικτύου, το χρησιμοποιούν και το εμπλουτίζουν με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους και τα ίδια ακριβώς μέσα ώστε να τους υπηρετεί. Το μυστικό είναι αλλού. Δεν πείραξε ένα στιγμιαίο γιούχα τον πρωθυπουργό. Στην πραγματικότητα τον πείραξε ότι ένας Μεγάλος θέλησε να πεθάνει ως κομμουνιστής κι έκαμε τελετάρχες τους συντρόφους του. Χωρίς άπειρες κλούβες, χωρίς πάνοπλα ΜΑΤ, με λίγα άοπλα κόκκινα περιβραχιόνια, η τελετή αποχαιρετισμού, απέδειξε αυτή καθαυτή το κύρος και το ήθος που αναγνωριζει στο ΚΚΕ και τους αγώνες του εκούσια κι αυθόρμητα ο λαός, και το εμπιστεύθηκε μαζί με το Μίκη ως τελετάρχη. Εικόνα που δεν διαταράχτηκε δραματικά, παρά μόνον όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός θέλησε να τραβήξει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, αρχίζοντας έναν καβγά στα σκαλιά της Μητρόπολης, με την κρυφή ελπίδα να επισκιάσει “θεσμικά” τους μοιραίους αλλά καθόλου άβουλους της μέρας, το λαό, τον εκλιπόντα και το ΚΚΕ. Λες ανοησίες λοιπόν Ηλία μου κι εσύ, αλλά χρήσιμες στο σύστημα, που δε δίνει φράγκο για της Δικαιοσύνης τον ήλιο το Νοητό, που λάμπει στον, πολύ πάνω από το συνταγματικό τόξο, ουρανό… Πάνω. Όχι έξω….

 Λιάνα Κανέλλη