Σκανάροντας εικαστικά δυο μέρες τον «Ευαγγελισμό»

Να 'μαστε και πάλι στον Ευαγγελισμό.

Μη πάει ο νους σας στο κακό.

Στα νοσοκομεία πας και για καλό, για να προλάβεις το χειρότερα.

Λόγοι πρόληψης λοιπόν, με έφεραν στην πόρτα του, σε προγραμματισμένες εξετάσεις.

Ίσως πολλοί να μην γνωρίζετε, ότι εμείς οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, χαράκτες και οι εικαστικοί καλλιτέχνες, γιατροπορευόμαστε ακόμη και για τις τυπικές εξετάσεις, μόνο σε κρατικά νοσηλευτικά ιδρύματα.

Το αστικό κράτος από την ίδρυση της σχολή Καλών Τεχνών μέχρι και σήμερα έχει τους καλλιτέχνες, χωρίς ασφαλιστικό φορέα, χωρίς συντάξεις, οι περισσότεροι στην ένδεια, στην εξαθλίωση, πολλοί εγκαταλείπουν το επάγγελμα, μιας και δεν μπορούν να βιοποριστούν.

Το αστικό κράτος τεκμηριώνει δηλαδή το κοινό μυστικό: «Μην γίνεις ζωγράφος, θα πεθάνεις από την πείνα!»

Αυτή η ρήση δεν απέχει από την αλήθεια, σε συνθήκες καπιταλισμού.

Έτσι οι περισσότεροι από εμάς αποχαιρετούμε τη ζωή, με την πίστη στην τέχνη μας όρθιοι, για να έρθουν μετά θάνατον οι κυβερνώντες (εάν και εφόσον το άεργο αποκτά αναγνωρισιμότητα), να φωτογραφίζονται σαν γύφτικα σκεπάρνια δίπλα στα έργα μας.

Σαν να μην έφτανε αυτό, συνεχίζουν να χαρατσώνουν τους κληρονόμους των εικαστικών με βαρύ φόρο κληρονομιάς, εκτιμώντας τα έργα τέχνης, ως είδος πολυτελείας, με αποτέλεσμα τα έργα των γονιών τους να πετιούνται πολλές φορές στα σκουπίδια προς αποφυγή του δυσβάσταχτου φόρου!

Αν είναι αλλιώς, ας το αποδείξουν οι ένθεν και ένθεν κυβερνώντες!

Ας αφήσουμε τα δικά μας και επανέλθουμε στον Ευαγγελισμό, μια πόρτα που δεν θες να την περάσεις μιας και εκεί το κλίμα είναι βαρύ.

Εκεί συγκατοικεί ο θάνατος, ο αγώνας για τη ζωή, ο ανθρώπινος πόνος και οι μάχιμες στρατευμένες δυνάμεις της υγείας και ζωής.

Εκεί στον «Ευαγγελισμό» δίνουν τη μάχη να κρατήσουν το λαό ζωντανό κάτω από αντίξοες συνθήκες, αθωράκιστοι και απροστάτευτοι δυο χρόνια τώρα σε κατάσταση πανδημίας, οι γιατροί και οι νοσηλευτές και οι εργαζόμενοι.

Εκεί στο «Ευαγγελισμό» κάθε κυβέρνηση βρίσκεται σε ρόλο Προκρούστη.

Όποιο τμήμα και να δεις είναι ακρωτηριασμένο, λειψό.

Η έλλειψη προσωπικού είναι εμφανής, γιατροί και νοσοκόμοι τρέχουν σαν τους τρελούς να προλάβουν τα πιο επείγοντα. Συνθήκες που δεν μπορούν να περιγραφούν.

Εμφανής η είσοδος των επιχειρηματιών στην Υγεία και στον «Ευαγγελισμό».

Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις, από το φαγητό; Την καθαριότητα;

Παντού τρυπώνουν και ξεδοντιάζουν το δημόσιο σύστημα Υγείας.

Εν τελεί το κεφάλαιο ξεκοκαλίζει το φορολογούμενο ελληνικό λαό.

Ολόκληρα τμήματα και υπηρεσίες παραδίδονται σε εργολάβους και ιδιώτες και αυτό το καταλαβαίνεις με κάθε ματιά, το βλέπεις…

Δυο μέρες τώρα στον «Ευαγγελισμό», όπως όλοι έτσι και εγώ, στήθηκα στην ουρά και την αναμονή, περιμένοντας τη σειρά μου.

Ο χρόνος, ξέρετε, στα νοσοκομεία, ιδιαίτερα όταν είσαι στην αναμονή, παίρνει άλλες διαστάσεις.

Οι εικόνες είναι φορτισμένες.

Η ένταση διαδέχεται η μια την άλλη και πολλές φορές εκφράζεται με θυμό απέναντι στην αναλγησία, που μόνο γιατάκι όλων των αστικών κυβερνήσεων μπορεί να γεννάει.

Το καταλαβαίνεις από τα χαμηλωμένα βλέφαρα, την αγωνία, την αϋπνία των συνοδών και των συγγενών στο ΑΠ CAFE του νοσοκομείου.

Το καταλαβαίνεις στα επείγοντα περιστατικά που φέρναν τον ένα μετά τον άλλο τα ασθενοφόρα με τους γιατρούς και τους νοσοκόμους να δίνουν τη μάχη για τη ζωή των ασθενών ακόμη και στο διάδρομο!

Πως λοιπόν να μην έρθουν στο νου οι ταξικοί αγώνες του σωματείου των εργαζομένων, εκεί στην πύλη του «Ευαγγελισμού» στις απεργίες, τις διαδηλώσεις;

Ναι στον «Ευαγγελισμό» αλλά και σε άλλα νοσοκομεία κατηγορηματικά δηλώνουν πως δίνουν τη «μάχη ενάντια στις αρρώστιες, την αδικία και το κεφάλαιο».

Αυτή είναι αλήθεια και αυτήν την αλήθεια παλεύουν γιατροί και νοσηλευτές, όταν βγαίνουν στους δρόμους των αγώνων και αν είναι να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, είναι ένα, παλεύουν για εμάς, για τις ζωές μας, για ένα δωρεάν σύστημα Υγείας για όλους.

Οι γιατροί και οι νοσηλευτές ξέρουν ότι όπου το κριτήριο είναι το κέρδος, θα ηττηθεί η επιστήμη τους, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, εν τέλει η ίδια ζωή!

Τι να πω για το ρολόι της ζωής και του θανάτου έξω από την πόρτα χειρουργείου;

Λες και λεπτοδείκτες ήταν κολλημένοι…

Αιώνας ο χρόνος…

Ανάσα δεν άκουγες.

Κουρνιασμένα σώματα συγγενών στα καθίσματα, σήκωναν το κεφάλια τους στο πρώτο τρέξιμο της πόρτας. Κρεμόντανε από τα χείλη όποιου έβγαινε από το θάλαμο.

Ήθελαν ένα καλό νέο….

Να! Με αυτά και με τα άλλα απασφάλισα το νου και τη γραφή, με ταξικό πρόσημο

Δεν άντεξα και πολύ…

Επίκαιρο είπα, το θεμελιώδες ταξικό μήνυμα: «Οι αγώνες είναι τέχνη του λαού και η τέχνη το όπλο του», άλλωστε το περιεχόμενο και η μορφή του έργου ξεδιπλωνόταν με όλη του τη μεγαλοπρέπεια μπροστά μου και δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να διαλέξεις πλευρά εκτός και αν τη σαπίλα θες να την ωραιοποιήσεις ή αρκεστείς σε αυτήν.

Πάντα έχω τα «όπλα» μου μαζί.

Ένα μπλοκάκι, ένα πενάκι, τα ταξικά γυαλιά και τα μάτια καθαρά.

Η ανοχή, η κυριαρχία της θολής εικόνας μπροστά στη ζωή και μάλιστα μέσα σε νοσοκομείο, ισοδυναμεί με ήττα της ζωής.

Η ιστορία της ταξικής πάλης, δεν θα μας συγχωρήσει την κοινωνική αδιαφορία και την ωραιοποίηση της σαπίλας του καπιταλισμού.

Διαλέγεις πλευρά, ρίχνεις φως και απλώνεις χέρι να ορθωθούν οι λαοί στο φως!

Άλλωστε ο μεγάλος μας Μποστ, μας το είπε απλά: «Αν έχεις να πεις κάτι, ακόμη και με ένα camel παπουτσιών, μπορείς, αν θέλεις να το πεις!»

Αυτά είδα, αυτά σημείωσα και αυτά σας λέω!

Και αν κάτι είναι ανάγκη να τονίσω, είναι πως μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό και αυτές οι εικαστικές σημειώσεις που γεννήθηκαν εν θερμώ στον «Ευαγγελισμό», είναι το λιγότερο που μπορώ να σας προσφέρω, ως σφαίρες στα όπλα των ταξικών αγώνων που έρχονται, για να κερδίζει ο λαός τη ζωή, κάνοντας τη μεγάλη ανατροπή.

Βαρελάς Τάκης

Ζωγράφος

Μέλος του ΔΣ του ΕΜΣΤ (Εκπρόσωπος του ΕΕΤΕ)