Φεντερίκο Φελίνι

Φρεντερίκο Φελίνι, Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου και σεναριογράφος, από τους σημαντικότερους δημιουργούς της «έβδομης τέχνης».

Γόνος μεσοαστικής οικογένειας του Ρίμινι, γεννήθηκε στα 1920, σαν σήμερα 20 Ιανουαρίου. Σπούδασε σε σχολεία καθολικών και πέρασε αρκετό χρόνο τεμπελιάζοντας και βάζοντας σε τάξη, αλλά και σε αταξία, τις παιδικές του αναμνήσεις. Καθοριστική για τη ζωή του, αλλά και ορισμένες ταινίες του θα είναι η αυστηρή εκπαίδευση του πάτερ Καρισίμι στο κολέγιο του Φανό. Γοητεύεται από ιστορίες φανταστικές πέρα από την πραγματικότητα, καθώς και από πρόσωπα και φιγούρες περιθωριακές και εκκεντρικές. Αλλωστε, είναι ενδεικτικό ότι σε πολλές ταινίες του, πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουν κλόουν, νάνοι, τρελοί του χωριού. Ο μεγάλος δημιουργός προσέγγισε τον κόσμο του κινηματογράφου μέσα από τη γελοιογραφία και το σκίτσο, από τότε που ήταν στα θρανία.

Αφού για ένα διάστημα δούλεψε στα καφενεία του Ρίμινι, φτιάχνοντας τα πορτρέτα των πελατών, εργάστηκε στη Ρώμη ως σχεδιαστής κόμικς και γελοιογράφος, ως βοηθός σε θέατρο και ως σεναριογράφος κωμωδιών, με την ταινία «Οι Βιτελόνι», που γύρισε το 1953, θα γνωρίσει την πρώτη του επιτυχία στο χώρο του κινηματογράφου. Τα έργα του συνδυάζουν όνειρα, φαντασία και πάθος.

Το φιλμ «Λα στράντα» (1954) του χάρισε παγκόσμια φήμη. Είναι ένα αλληγορικό φιλμ που έχει ως θέμα την απομόνωση των ανθρώπων στην αστική κοινωνία. Οι «Νύχτες της Καμπίρια» (1956) και οι μετέπειτα ταινίες του, παρουσιάζουν μεγάλη δύναμη συγκινησιακής επίδρασης, καθρεφτίζουν τις αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου της Δύσης, αποκαλύπτουν σε βάθος και με λεπτότητα την ουσία της ανθρώπινης ψυχολογίας.

Το πιο αιχμηρό κοινωνικό φιλμ του Φελίνι θεωρείται η «Γλυκιά ζωή» (1959). Ορισμένα από τα αριστουργήματά του είναι το «Οκτώμισι», η « Τζουλιέτα των πνευμάτων», το «Σατιρικόν», η «Ρόμα» και άλλα.

Το 1974 ο Φελίνι σε σενάριο που έγραψε ο ίδιος και ο Τ. Γκουέρα γύρισε το φιλμ «Αμαρκορντ», το οποίο έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Για πρώτη φορά, εξάλλου, ο Φελίνι δίνει σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά: με όπλο τη σάτιρα ξεσκεπάζει αλύπητα τον ιταλικό φασισμό, τη σκληρότητα του, τη δημαγωγική προπαγάνδα.

 Ηρακλής Κακαβάνης