Και σήμερα οι σημαίες του ΚΚΕ στα υψώματα του Γράμμου

Με εκδήλωση στο μνημείο των μαχητών του ΔΣΕ στη Σπανούρα Κοτύλης συνεχίστηκε σήμερα η τρίτη ημέρα της κατασκήνωσης των Οργανώσεων Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Νεστόριο Καστοριάς.

Οι κατασκηνωτές, τίμησαν τη μνήμη των τριών μαχητών του ΔΣΕ, του Γιάννη Θεοδώρου, του Νίκου Χατζηβασιλείου και του Θάνου Δημητρίου, που αφού τον Ιούλη του 1947 υπερασπίστηκαν ηρωικά τις θέσεις τους στο ύψωμα απέναντι σε πολλαπλάσιες δυνάμεις του εθνικού στρατού, επέλεξαν τον θάνατο από την αιχμαλωσία. Έχοντας σωθεί τα πυρομαχικά, και έχοντας μπροστά τους την σίγουρη αιχμαλωσία από τον αντίπαλο, οι τρεις μαχητές αγκαλιάστηκαν, και τραγουδώντας πήδηξαν στο γκρεμό, σε ύψος 150 μέτρων.

Στο μνημείο κατέθεσε λουλούδια ο Γιάννης Κανάτσιος, μέλος της ΕΠ Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ. Αφού οι συγκεντρωμένοι κράτησαν ενός λεπτού σιγή, τραγούδησαν το πένθιμο εμβατήριο.

Νωρίτερα, σύντομη ομιλία έκανε στο σημείο ο Χρήστος Ορφανίδης, μέλος της ΤΕ Ενεργειακού Κέντρου του ΚΚΕ, ο οποίος περιέγραψε τα όσα έλαβαν χώρα εκεί τον Ιούλη του 1947. Μεταξύ άλλων πραγματοποίησε και μια ιστορική αναδρομή στη πάλη του ΔΣΕ στη περιοχή, μεταφέροντας και μαρτυρίες και ντοκουμέντα αξιωματικών του εθνικού στρατού, στα οποία αποτυπώνονται οι μεγάλες νίκες που κατάφερε ο ΔΣΕ παρά την υπεροπλία των αντιπάλων του.Αναφερόμενος στο σύνθημα της κατασκήνωσης των Οργανώσεων Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας  του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, «Είμαστε με την σωστή πλευρά της Ιστορίας…. Μέχρι την τελική νίκη των Λαών» σημείωσε πως «έρχεται να φωτίσει μία σειρά πλευρές και καθήκοντα που έχουμε. Στην ουσία όμως χρειάζεται να έρθουμε σε επαφή, να μάθουμε και να διδαχθούμε από την ιστορία. Οι σελίδες της έχουν γραφτεί με αίμα και θυσίες ανθρώπων απλών και καθημερινών, ανθρώπων που δεν θα τους έπιανε το μάτι σου, ανθρώπων όμως που γαλουχήθηκαν με αξίες και ιδανικά όπως η ελευθερία, η ελπίδα, το δίκιο , αξίες και ιδανικά που αρμόζουν σε μία άλλη κοινωνία, τον Σοσιαλισμό».

Στη συνέχεια, ο Χρήστος Ορφανίδης ανέφερε:

«Την άνοιξη του 1947, άρχισαν οι πρώτες μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του κυβερνητικού στρατού, με βάση το σχέδιο "Τέρμινους" στη Ρούμελη και σε συνέχεια στ' Αγραφα, τον Κόζιακα, τα Τζουμέρκα, τα Χάσια, τα Αντιχάσια, τον Ολυμπο, τα Πιέρια και το Γράμμο.

Σκοπός των επιχειρήσεων, που άρχισαν με την προσωπική επίβλεψη του στρατιωτικού συμβούλου της αμερικανικής πρεσβείας, Σνέκεμπεργκ, ήταν: Πρώτον, ο εγκλωβισμός των τμημάτων του ΔΣΕ κατά περιοχές και ο εξαναγκασμός τους σε άτακτη φυγή, χωρίς συνοχή κατά την απόπειρα διαφυγής τους, ώστε να επιτευχθεί έτσι η τμηματική εξόντωσή τους, και, δεύτερον, το σπρώξιμο τμημάτων του ΔΣΕ στους χώρους των γειτονικών Λαϊκών Δημοκρατιών, για να δοθεί, έτσι, η δυνατότητα στη λεγόμενη Βαλκανική Επιτροπή να "διαπιστώσει την έξωθεν ενίσχυση".

Ο σκοπός, όμως, αυτός δεν επιτεύχθηκε, αν και προκλήθηκαν σοβαρές απώλειες στις δυνάμεις του ΔΣΕ στον Κόζιακα και τα Τζουμέρκα, με αποτέλεσμα να διαλυθούν τα αρχηγεία.

Ο στρατηγός Δ. Ζαφειρόπουλος στο βιβλίο του "Ο αντισυμμοριακός αγώνας 1945 - 1949", σελ. 222, γράφει: "Εκ των επιτευχθέντων αποτελεσμάτων, απεδείχθη ότι ο καθορισθείς σκοπός, η συντριβή του συμμοριτισμού, υπήρξε ανώτερος των δυνάμεων του στρατού".

Ο κυβερνητικός στρατός απέτυχε βασικά στους σκοπούς του, γιατί ήταν στρατός χωρίς ιδανικά, στρατός που δεν είχε διάθεση να πολεμήσει ενάντια στο λαό για λογαριασμό της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατικής ολιγαρχίας. Οι διοικήσεις του κυβερνητικού στρατού επέμεναν σε μεθόδους μάχης, που ανταποκρίνονταν μόνο στον ταχτικό πόλεμο και όχι στον ανταρτοπόλεμο, με αποτέλεσμα να δέχονται αιφνιδιαστικά χτυπήματα από το ΔΣΕ και να ανατρέπονται τα μερικότερα σχέδιά τους.

Ο ΔΣΕ, όχι μόνο δε συντρίφτηκε, αλλά, αντίθετα, τα τμήματά του, αφού μάτωσαν γερά τον κυβερνητικό στρατό κατά περιοχές, διείσδυσαν σε νέες περιοχές, όπως στην Ηπειρο, την Τριχωνίδα, τη Ναυπακτία, τη Δωρίδα και την Παρνασίδα. (…)

Τη στρατιωτική αποτυχία της εκστρατείας του 1947 την ομολογεί και ο αρχηγός του ΓΕΣ, Κ. Βεντήρης στην 1098/41/3 - 11 - 47 άκρως απόρρητο διαταγή του, προς τους διοικητές Σωμάτων Στρατού και Μεραρχιών που τους λέει: "...Είναι βέβαιον και πρέπει να το ομολογήσωμεν ότι δεν επετύχαμεν μέχρι σήμερον τι το συντριπτικό... και είναι απόλυτος ανάγκη εντός του Νοεμβρίου, το επαναλαμβάνω εντός του Νοεμβρίου, να επιτευχθούν συντριπτικά αποτελέσματα. Τα αποφασιστικά ταύτα αποτελέσματα δεν επιβάλλουσι μόνον στρατιωτικοί λόγοι, αλλά και πολιτικοί τοιούτοι".

…Τον Ιούλη του 1947, κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του αστικού στρατού στο Γράμμο, με την επωνυμία "Εαρινή Εκστρατεία", η ανταρτοομάδα που κρατούσε τη θέση στη Σπανούρα Κοτύλης ήρθε αντιμέτωπη με ένα τάγμα, 8 πυροβόλα και σμήνος αεροπορίας που έριχνε σωρηδόν βόμβες "ναπάλμ".

Ανθρώπους σαν αυτούς ήταν και οι τρεις μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, ο Γιάννης Θεωδόρου, ο Νίκος Χατζηβασιλείου και ο Θάνος Δημητρίου, oι τρεις που απέμειναν από μία διμοιρία του τάγματος Ηλιάδη, καθώς οι σύντροφοι τους έπεσαν ηρωικά ύστερα από σφοδρή μάχη με τον αντίπαλο. Η επιλογή τους, αφού πολέμησαν μέχρι τελευταίας σφαίρας, να αγκαλιαστούν και με τους στίχους στο στόμα του τραγουδιού του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, «για σε πατρίδα μας Ελλάδα, σώσαμε τα άρματα ξανά» ρίχτηκαν από αυτό εδώ το γκρεμό».

 Στο «2520» η σημαία του ΚΚΕ