Το δόντι η Flo κι η Clue

Η Ελλάδα, η πατρίδα μας, θα συρρικνωθεί, θα μικρύνει και θα πουληθεί ίσως και χωρίς να πέσει μια ντουφεκιά. Αυτή τη «μαντεψιά», επιμένω να τη λέω δημόσια, καιρό τώρα, και κανείς από τους πωλητές, διεκδικητές, θωρακιστές και πλασιέ του ελληνικού μύθου δεν μου αντιγυρίζει μήτε καν την ερώτηση «τι εννοείς».

Βεβαίως άμα έχεις λερωμένη και την εθνοφωλιά και την ευρωφωλιά και την αστική σου σπηλιά, τέτοιες ερωτήσεις δεν κάνεις. Και κυρίως ούτε διαβάζεις ούτε αποστηθίζεις, όπως οφείλουμε όλοι μας, την αποστομωτική ανακοίνωση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, που ξεδιπλώνει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πώς το Αιγαίο έγινε τουρκοαιγαίο (Turkaegean) και κατοχυρώθηκε από ένα «ιδιωτικό γραφείο» πνευματικής ιδιοκτησίας στην ΕΕ ως εμπορικό σήμα της Τουρκίας. Αλλωστε θέλουν να ξεχνούν τα ατελείωτα λεφτά που κερδίζουν οι έμποροι των εθνών, με τη σύμπραξη δήθεν δημόσιου και δήθεν ιδιωτικού τομέα (για να μην ξεχνάμε το καθ' ημάς ΣΔΙΤ), που στη Δύση ως κερδοσκοπία ταυτίζεται με πολέμους, εισβολές, υποδουλώσεις, ένα κάρο φρίκες βαφτισμένες αρχές και αξίες.

Είναι βέβαιο ότι η ερώτηση των ευρωβουλευτών και του καθενός μας, που αποκαλύπτει πόσο τσίτσιδος είναι και ξετσίπωτος ο βασιλιάς, δεν θα απαντηθεί. Ομως ακόμα και στον κολοφώνα της η επικοινωνιακή αντιστροφή της αλήθειας μοιάζει με αυτοεκπληρούμενο στριπτίζ! Κι εδώ σύντροφοι καταρχάς μεν γελάμε, αυτόματα όμως οργιζόμαστε και μπουκάρουμε σαν σμήνος από μπούμερανγκ (πολύ συχνά ισχυρότερα από τα drones), στην αποδόμηση της επικοινωνιακής μπουρδολογίας.

Λίγες μέρες πριν λοιπόν από τη μάζωξη στη Μαδρίτη των στρατοδημοκράταρων, λίγο πιο πάνω στις Βρυξέλλες, στην ευρωπαϊκή καρδιά, ήρθε μια τελετή - σόου σα βαρύτατο έμφραγμα που στόμωσε τα αγγεία της δημοσιοσχετίστικης ευφορίας. Το παλάτι του Βελγίου, διάδοχος του φρικτού Λεοπόλδου, που ακρωτηρίασε και δολοφόνησε εκατομμύρια Κονγκολέζους στις φυτείες του καουτσούκ τον περασμένο αιώνα, προσκάλεσε την ηγεσία του Κονγκό, της πρώην βελγικής αποικίας του και νυν ανεξάρτητου Κονγκό, για μια τελετάρα. Σ' αυτήν της παρέδωσε ένα δόντι του Πατρίς Λουμούμπα, του ηγέτη που αποτίναξε τα βελγικά αποικιοκρατικά δεσμά και επειδή τα κατάφερε τον δολοφόνησαν και εξαφάνισαν το πτώμα του διαλύοντάς το σε οξύ. Οι Βέλγοι μυστικοί πράκτορες - δολοφόνοι όμως είχαν κρατήσει για ...ενθύμιο το δόντι και προφανώς το παλάτι μαζί με τους θησαυρούς του στέμματος!... Τόση θρίλερ ευρωδημοκρατία αξίζει όπως καταλαβαίνετε υψηλή συνδρομή στην πλατφόρμα ΝΑΤΟ.

Τώρα ο αστακός είναι ακριβό έδεσμα αλλά και χώροι, και πόλεις όπου Γης όταν μαζεύονται ηγέτες και πλανητάρχες, δικτάτορες και τζουτζέκια, και συνεδριάζουν σε δαγκάνες χιλιάδων αστυνομικών για να γλιτώσουν από τη λατρεία του πλήθους. Κι εκεί που κοιτάς αυτό το δεύτερο μπαστοαστακό, η τεχνολογικά προηγμένη Δύση μπαίνει στο βρακί και στο κορμί σου και χρειάζεσαι τόνους ιδεολογικού αντιψειρικού υλικού, και για να τα βγάλεις πέρα και για να αντέξεις και τη δημοκρατία, που ενώ τον επικαλείται, δεν έχει τον Θεό της.

Ετσι, ενώ στην Ελλάδα καλοκαιριάτικα και προεκλογικά παίζουμε «εδώ παπάς εκεί παπάς τι κέρδισε ο τουρκαλάς», στις ΗΠΑ οι γυναίκες έχουν ξεκινήσει εκστρατεία, για να ενημερώσουν και να πείσουν τις ομόφυλές τους, να κατεβάσουν από κινητά και υπολογιστές την εφαρμογή που καταγράφει στο ημερολόγιο την περίοδό τους. Επιμένουν ότι οι εφαρμογές Flo και Clue επιτρέπουν στις πολιτείες που έχουν απαγορεύσει τις αμβλώσεις να ξέρουν αν η γυναίκα που ταξιδεύει έχει καθυστέρηση! Οπότε ταξιδεύει ως πιθανόν γκαστρωμένη για να πάει να κάνει παράνομη έκτρωση... Εδώ, σύντροφοι, και ειδικά οι νεότεροι, δεν έχουμε περιθώρια ούτε για γέλια ούτε για κλάματα. Δεν είναι σαρκασμός όλα τούτα, είναι πόλεμος πιο βρώμικος, πιο ύπουλος και πιο διαλυτικός των κοινωνιών και του ανθρώπου από ποτέ.

Είναι δουλειά του καθενός και της καθεμιάς μας, αυτά τα φριχτά που αντιμετωπίζονται ως ανέκδοτα της πραγματικότητας να τα αναπαράγουμε, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε, στις διαστάσεις τους και στις επιπτώσεις που συνεπάγεται η αγνόησή τους. Ο διάβολος δεν κρύβεται στις λεπτομέρειες. Είναι οι λεπτομέρειες.

Και θέλει δάγκωμα με τα δικά μας δόντια.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ