Θόδωρος Ξηροτάγαρος

 
Ο Θόδωρος Ξηροτάγαρος γεννήθηκε στις 23.7.1923 στην Παλαιά Κοκκινιά στον Πειραιά.
Ο πατέρας του ήταν μαραγκός και είχε 11 αδέλφια εκ των οποίων επέζησαν μόνο δύο. Η φτώχεια και η ανέχεια τον προβλημάτισαν και από μικρός εντάχθηκε στο κίνημα.

Την περίοδο της γερμανικής κατοχής οργανώνεται στην Εθνική Αντίσταση και εντάσσεται στην ΟΠΛΑ, όπου με ηρωισμό πολέμησε τους ξένους και ντόπιους φασίστες. Την ίδια περίοδο οργανώνεται στο ΚΚΕ.
Το αστικό κράτος τον συλλαμβάνει. Λόγω της νεαρής του ηλικίας γλιτώνει το εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά καταδικάζεται σε ισόβια.

Όντας αυτόπτης μάρτυρας της εκτέλεσης των 17 αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης φυλακισμένων στην Αίγινα, το 1947, αφηγείται: 
«...όταν βγήκαμε έξω από τη φυλακή, οι υπόνοιες μεγάλωσαν. Ήταν εννιά παρά είκοσι. Η Αίγινα ήταν έρημη. Ο δρόμος ως το λιμάνι είναι πιασμένος από στρατό. Νοτιοανατολικά απ' το λιμάνι, όχι πιο μακριά από πεντακόσια μέτρα, βλέπουμε το αντιτορπιλικό ΚΡΗΤΗ. Οι φαντάροι σε πυκνή γραμμή στέκουν με εφ' όπλου λόγχη. Η Αίγινα φαίνεται να στρατοκρατείται. Συνοδεία είναι χωροφύλακες...

...Ο επικεφαλής της συνοδείας διαβάζει τα ονόματά μας, των 5 ισοβιτών. Μας καλούν στο κατάστρωμα. Τότε είδαμε πού έχουμε αράξει. Το λιμανάκι του Τούρλου το 'χουμε διαβεί πολλές φορές στις μεταγωγές μας. Αυτός είναι ο τόπος του μαρτυρίου.

Αλλά η "μάχη" θ' αρχίσει απ' την ακταιωρό. Θα πηδήξουν γρήγορα πάνω στο μικρό πλοίο αλαλάζοντες χωροφύλακες. Τους βγάζουν έναν - έναν απ' το αμπάρι δεμένους όπως είναι.

Τους χτυπάνε με τα όπλα, τους ρίχνουν κάτω ματωμένους. "Αίσχος φασίστες", η φωνή των μελλοθανάτων.
Πιο λυσσασμένα τους ρίχνονται σαν τα τσακάλια να τους ξεσκίσουν τα κορμιά. Τρικλίζουν, πέφτουν, σηκώνονται με ψηλά τις δεμένες τους γροθιές οι αθάνατοι. Το μακελειό συνεχίζεται μέχρι που τους σέρνουν στο λάκκο που είχαν ανοίξει... Εκεί, θα στηθούν όρθιοι.

Ο παπάς δεν πλησίασε σχεδόν. Ένας με πολιτικά, κάτι σαν να είπε, κάτι σαν να διάβασε βιαστικά και απομακρύνθηκε γρήγορα. Μια φωνή σαν να απαγγέλλει ξεσπάει απότομα...Σε μια ακτίνα διακοσίων μέτρων, ο τόπος έχει κλείσει από λεφούσια στρατού. Ανάμεσα στο απόσπασμα και τη φρουρά, είναι κρυμμένοι οι οπλοπολυβολητές σε "φωλιές" φκιαγμένες πρόχειρα από πέτρες. Τα βλέπαμε όλα καθαρά. Είμαστε 50 ως 80 μέτρα κοντά, τίποτα δε θα μας διαφύγει...» 

​«...Ποίημα, τραγούδι, γροθιές και συνθήματα πνίγονται απ' το κροτάλισμα των οπλοπολυβόλων που ξερνάνε φωτιά. Το αίμα χύνεται άλικο μπροστά στην τάφρο του Εμφυλίου. Ο παροξυσμός του θ' ανοίξει εκατοντάδες τάφους απ' αυτήν την ώρα. Μα, η Αντίσταση δε θα θαφτεί, θα μείνουν, όμως, το έγκλημα, η απάτη και η δειλία...».
​
Αποφυλακίζεται το 1964.

Την περίοδο της Χούντας συλλαμβάνεται και βασανίζεται άγρια στα κρατητήρια της Ασφάλειας.

​Οι Κοκκινιώτες συναγωνιστές του τον θυμούνται και τον περιγράφουν ως άξιο μαχητή και παλικάρι.

Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε πιστός στα ιδανικά του Μαρξισμού - Λενινισμού, στις θέσεις και τις αρχές του Κόμματος.
​
Η σεμνότητά του, το ήθος και η προσφορά του στο λαϊκό κίνημα θα μείνουν φωτεινά παραδείγματα για τις νέες γενιές των κομμουνιστών, που συνεχίζουν να παλεύουν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

"Ε.Α"