Η μεγάλη εικόνα

Είναι πραγματική πρόκληση, για κάθε ασθενή, για κάθε χρόνιο πάσχοντα ή για όποιον έχει περάσει έστω και έξω από ένα κρατικό νοσοκομείο, η προσπάθεια της κυβέρνησης και των προπαγανδιστών της να αξιοποιούν τραγικά περιστατικά, όπως αυτά των προηγούμενων βδομάδων, για να δείξουν ως «διέξοδο» την ένταση της επιχειρηματικής δράσης στη δημόσια Υγεία.

Η «μεγάλη εικόνα» δείχνει τις χιλιάδες περιπτώσεις ασθενών που στενάζουν από τις ελλείψεις στη στελέχωση και την υποχρηματοδότηση των νοσοκομείων, για τις οποίες φέρουν ευθύνη όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις.

Για παράδειγμα, πόσες ανεπανόρθωτες ζημιές συντελούνται αυτήν τη στιγμή στους εκατοντάδες ασθενείς που βρίσκονται σε θέσεις αναμονής για ένα χειρουργείο σε μεγάλα νοσοκομεία, όπως το «Θριάσιο»; Ποιος ευθύνεται για την τραγωδία που ζουν οικογένειες καρκινοπαθών, όπως η περίπτωση ασθενούς που ανέδειξε χτες η εφημερίδα μας, ο οποίος μεταβαίνει κάθε τόσο στην Αθήνα από επαρχιακή πόλη λόγω έλλειψης ογκολόγου, και που τώρα μαθαίνει ότι ούτε στην Αθήνα μπορεί να εξυπηρετηθεί; Πόσοι θα μπορούσαν να προλάβουν ασθένειες αν ήταν ανεπτυγμένο ένα ευρύ δίκτυο δομών Πρωτοβάθμιας Υγείας, με ευθύνη του κράτους; Επίσης, αν δεν χρειαζόταν οι ασθενείς να περιμένουν για βδομάδες και μήνες για μια εξέταση που μπορεί να αποβεί σωτήρια για το μέλλον, αν δεν σκέφτονται διαρκώς πόσο μπορεί να «κοστίσει» μια ιατρική πράξη; Ποιος ευθύνεται για το σμπαραλιασμένο ΕΚΑΒ, για το γεγονός ότι σε ολόκληρα νησιά, που ειδικά το καλοκαίρι «βουλιάζουν» από τουρίστες, διατίθεται το πολύ ένα ασθενοφόρο, κι αυτό κάθε τόσο είναι σε αχρηστία λόγω βλάβης;

Αυτή η «μεγάλη εικόνα» του δημόσιου συστήματος Υγείας φαίνεται ακόμα πιο κρυστάλλινα όσο «τραβιέται» η κουρτίνα του κορονοϊού που μετέτρεψε κάμποσα νοσοκομεία σε «μιας νόσου». Ετσι, σήμερα, που υποτίθεται ότι έχει «επανέλθει η κανονικότητα», η κάθε εφημερία σε μεγάλα νοσοκομεία εξακολουθεί να είναι μια αναμέτρηση για τους αποκαμωμένους υγειονομικούς, ενώ τα ράντζα είναι μόνιμα στους διαδρόμους. Οι ελλείψεις προσωπικού έχουν παγιωθεί, με πάνω από 30.000 κενές οργανικές θέσεις και 6.000 κενές οργανικές θέσεις γιατρών. Αυτή η «μεγάλη εικόνα» περιλαμβάνει και τα 8 νοσοκομεία που έκλεισαν πριν από μια δεκαετία και από τότε όλες οι κυβερνήσεις κρατούν κλειστά, μαζί με τις εκατοντάδες πρωτοβάθμιες δομές στις οποίες μπήκε λουκέτο ή συγχωνεύθηκαν, με αποτέλεσμα να υπάρχει μείωση σχεδόν κατά 50% του προσωπικού τους.

Στη «μεγάλη εικόνα», λοιπόν, των ξεχαρβαλωμένων δημόσιων νοσοκομείων, που φέρει την υπογραφή της λογικής «κόστους - οφέλους», η κυβέρνηση προσθέτει διαρκώς και νέες πινελιές επιχειρηματικής δράσης. Σε αυτό το πλαίσιο το «νέο ΕΣΥ» προβλέπει περισσότερες συγχωνεύσεις και λουκέτα σε δημόσια νοσοκομεία, με κριτήριο μάλιστα τη ...χιλιομετρική απόσταση μεταξύ τους. Το ίδιο κριτήριο φέρνει τα απογευματινά χειρουργεία επί πληρωμή στα δημόσια νοσοκομεία, περισσότερους «κόφτες» στην πρόσβαση σε δωρεάν υπηρεσίες Υγείας μέσα από τον θεσμό του «προσωπικού γιατρού» κ.ο.κ.

Αυτήν την πολιτική από την αρχή της πανδημίας μέχρι και σήμερα πληρώνει πανάκριβα ο λαός, μετρώντας πάνω από 30.000 νεκρούς, ανθρώπους που με τον κορονοϊό φορτώθηκαν νέα προβλήματα υγείας, που δεν έχουν πρόσβαση σε δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες αποκατάστασης. Μάλιστα, η κυβέρνηση από τώρα «κλείνει ραντεβού» για μια από τα ίδια μετά το φθινόπωρο. Και την ίδια στιγμή που ο ιδιωτικός τομέας θησαύρισε κατά τη διάρκεια της πανδημίας και με τις κρατικές επιδοτήσεις και με την «κάλυψη» του κενού που άφησε το κρατικό σύστημα Υγείας, τώρα η κυβέρνηση του ανοίγει ακόμα πιο διάπλατα τις πόρτες για περισσότερες μπίζνες σε «συνεργασία» με το δημόσιο σύστημα.

Η κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία επιβεβαιώνει κάθε ώρα και στιγμή ότι δεν μπορεί να συναντηθεί πουθενά η ουσιαστική προάσπιση της υγείας του λαού με την ενίσχυση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτή η κερδοφορία άλλωστε έχει ως προαπαιτούμενο τη συντονισμένη επίθεση στην πιο ζωτική ανάγκη του λαού: Στην απρόσκοπτη πρόσβαση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, σε δωρεάν υψηλού επιπέδου παροχές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Και εξυπηρετείται με απόλυτη συνέπεια από τις κυβερνήσεις όλων των κομμάτων, με στόχο τα «Νοσοκομεία ΑΕ» να γίνουν καθεστώς, στα βήματα του πρώτου τέτοιου νοσοκομείου στη Σαντορίνη που εγκαινίασε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Η γνήσια ανησυχία του λαού για τη διαρκή επιδείνωση της πρόσβασής του σε δωρεάν υπηρεσίες Υγείας δεν μπορεί παρά να συναντηθεί με την πάλη για το ξήλωμα της επιχειρηματικής λειτουργίας, γιατί αυτή είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αξιοποίηση των πρωτοφανών επιστημονικών επιτευγμάτων. Για να γίνουν πράξη λοιπόν αυτές οι δυνατότητες απαιτείται η πάλη για άμεσα μέτρα ενίσχυσης των δημόσιων νοσοκομείων, η σύγκρουση με την πολιτική «κόστους - οφέλους», ώστε να βρεθούν στο επίκεντρο οι λαϊκές ανάγκες στον ευαίσθητο αυτό τομέα.