Στις 9 Νοέμβρη απεργούμε και διαδηλώνουμε!

Λιγότερο από δύο βδομάδες έμειναν μέχρι τον μεγάλο απεργιακό σταθμό της 9ης Νοέμβρη. Και είναι μέρες που τα διλήμματα θα δυναμώσουν, θα ξαμοληθούν η εργοδοσία και τα τσιράκια της με εκβιασμούς και υπονόμευση για να «σπάσουν» δυνάμεις μπας και καταφέρουν να πλήξουν τον αγώνα.

Είναι μέρες που σε κάθε χώρο δουλειάς πρέπει να φτάσει το σάλπισμα του ξεσηκωμού και, «ανακεφαλαιώνοντας» τους εκατοντάδες λόγους που έχει η εργατιά να απεργήσει μαζικά και να νεκρώσει την παραγωγή, να παρακινηθούν χιλιάδες και χιλιάδες ακόμα εργάτες να κάνουν το βήμα, να ξεπεράσουν εμπόδια, να πάρουν κουράγιο από τους συναδέλφους τους, να σταθούν όρθιοι.

Στις 9 Νοέμβρη λοιπόν απεργούμε!

Απεργούμε για να ακουστεί δυνατά ένα «φτάνει πια», ένα μυριόστομο «δεν αντέχουμε άλλο». Για να διατρανώσουμε ότι δεν μπορούμε άλλο να «κόβουμε» από τα βασικά για να τα φέρουμε βόλτα. Οτι δεν αξίζει στη λαϊκή οικογένεια εν έτει 2022 να επιστρέφει από τα καταστήματα τροφίμων με το καλάθι αδειανό ή με «ένα ρύζι» και «ένα μακαρόνι» για να ξεγελάσει την πείνα του.

Για να πάψει να πηγαίνει «στο βρόντο» η οργή που δοκιμάζουμε κάθε μήνα, όταν μέσα σε μια βδομάδα ο μισθός έχει κάνει ήδη φτερά. Γιατί δεν ανεχόμαστε κάθε μήνα να «αναβάλλουμε» για τον επόμενο την ικανοποίηση βασικών αναγκών, από ιατρικές εξετάσεις μέχρι τις αναγκαίες ανάσες ψυχαγωγίας επειδή πάλι «ο μισθός τέλειωσε».

Γιατί δεν μπορεί η εργατική οικογένεια να δίνει έναν μισθό για το νοίκι, να είναι μόνιμα στριμωγμένη στα «σκοινιά» των πλειστηριασμών και των εκβιασμών για να μη χάσει το σπίτι της.

Γιατί αρκετά ανεχτήκαμε την ενεργειακή φτώχεια και μάλιστα σε συνθήκες που οι ενεργειακοί κολοσσοί θησαυρίζουν και τα αστικά επιτελεία διαφημίζουν την Ελλάδα - ενεργειακό κόμβο. Γιατί το «σταυρόλεξο» της «εξοικονόμησης» αποδεικνύεται άλυτο. Γιατί δεν μπορεί η λαϊκή οικογένεια να «μετράει» αν θα ανάψει το θερμοσίφωνο ή αν θα ψήσει το φαΐ στον φούρνο, κι αυτό να παρουσιάζεται σαν κάτι το «φυσιολογικό» τον 21ο αιώνα.

Γιατί κανένας εργάτης δεν μπορεί να συμβιβάζεται με τις ντροπιαστικές εικόνες, που πρέπει να τσακιστούν πριν γενικευτούν, όπως οι περικοπές βασικών ειδών από το διαιτολόγιο βρεφών και νηπίων σε παιδικούς σταθμούς, και μάλιστα εργατογειτονιών, όπως στο Πέραμα.

* * *

Απεργούμε γιατί απορρίπτουμε τη λογική «σου παίρνω 100 - σου επιστρέφω 10», στην οποία καλείται να συνηθίσει ο λαός, με την κυβέρνηση μάλιστα να απαιτεί και ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα.

Γιατί δεν «βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι», όπως καλλιεργείται, με στόχο να μένουν καθηλωμένες οι απαιτήσεις. Γιατί η ζωή που ετοιμάζουν με τον φόβο και την ανασφάλεια να κυριαρχούν, με την ανέχεια, με την «προσαρμογή στα ελάχιστα» δεν αφορά τους εργαζόμενους.

Γιατί, ακόμα και τα επιδόματα απάλυνσης των πιο ακραίων αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής είναι βγαλμένα από τον ιδρώτα των θυμάτων της. Ακόμα και το τελευταίο σεντ των pass και των voucher είναι λεφτά των εργαζομένων, όπως και το τελευταίο ευρώ των επιδοτήσεων στους παρόχους της ηλεκτρικής ενέργειας φορτώνεται στον λαό.

Γιατί πρέπει να ακουστεί ένα «φτάνει πια» με την «ψιχουλομαχία» ανάμεσα στα κόμματα που «φυλάνε» άθικτο το καρβέλι από το οποίο «μασουλάει» το μεγάλο κεφάλαιο. Γιατί βαρεθήκαμε να βλέπουμε διαρκώς τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες μας να «περισσεύουν» από τους «δημοσιονομικούς στόχους», να τσακίζονται για τα «υπερπλεονάσματα» και τις «υπεραποδόσεις».

Γιατί τελικά στο «καζάνι» βράζει μόνο ο λαός, ενώ οι επιχειρηματικοί όμιλοι μετράνε υπερκέρδη και οι μέτοχοί τους «υπερμερίσματα», καταγράφουν ιστορικά ρεκόρ κερδοφορίας, ειδικά όσοι δραστηριοποιούνται στην Ενέργεια, στα καύσιμα, στα τρόφιμα κ.α.

* * *

Απεργούμε γιατί αρκετά πλήρωσε ο λαός τους ανταγωνισμούς των μακελάρηδων - ληστών, των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ρωσίας. Γιατί το θανάσιμο σπιράλ της εμπλοκής στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ έχει ήδη θανάσιμες επιπτώσεις, οι «κυρώσεις» στις οποίες πρωτοστατεί η ελληνική κυβέρνηση τσακίζουν εργαζόμενους και βιοπαλαιστές αγρότες. Γιατί ο λαός «γονατίζει» προκειμένου να χρηματοδοτούνται οι ΝΑΤΟικές ανάγκες. Η αντιλαϊκή επίθεση που ξεκινάει από το μεροκάματο φτάνει μέχρι την εμπλοκή στα πολεμοκάπηλα σχέδια που τροφοδοτούν τις αμφισβητήσεις συνόρων και «διευθετήσεις» που κατοχυρώνονται με αιματηρές θυσίες. Γιατί μόνο ένας λαός οργανωμένος και διεκδικητής μπορεί να βάλει φρένο σ' αυτόν τον κατήφορο, να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα και ταυτόχρονα να οικοδομήσει σχέσεις αλληλεγγύης με τους γειτονικούς λαούς.

* * *

Απεργούμε γιατί ήρθε η ώρα ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι να δοκιμάσουμε τη δύναμή μας.

Γιατί η απάντηση σε αυτήν τη βαρβαρότητα δεν μπορεί να περιμένει κι άλλο. Ηδη η πιο παραγωγική γενιά των εργαζομένων δεν έχει δει τίποτα άλλο στη ζωή της πέρα από απανωτές κρίσεις, έχει συσσωρεύσει τεράστια πείρα από το τι σημαίνει η αναμονή και η αναζήτηση «σωτήρα», έχει δοκιμάσει «κυβερνητικές» λύσεις αλλά και τις λογικές «να διώξουμε τον έναν "χαλίφη" για να έρθει ο επόμενος».

Γιατί σήμερα, εδώ και τώρα, πρέπει να αναμετρηθούμε με τα προβλήματα της επιβίωσης, αφού όλοι πια το βλέπουν ότι από μήνα σε μήνα και από βδομάδα σε βδομάδα η κατάσταση γίνεται όλο και πιο ασφυκτική.

Γιατί η διαρκής απομάκρυνση του λαού από όσα έχει πραγματικά ανάγκη, την ίδια στιγμή που η παραγωγή του πλούτου γιγαντώνεται, μπορεί να αντιστραφεί μόνο μέσα από τη σύγκρουση, όχι με την αναμονή.

Γιατί όσα σήμερα ζει ο λαός ήρθαν στο όνομα της «αποφυγής κοινωνικών εντάσεων», την οποία «συστήνουν» όλα τα κόμματα του κεφαλαίου, σημερινοί και πρώην κυβερνώντες.

Γιατί η ίδια η πρόσφατη πείρα δείχνει πως ό,τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι, από ανάκληση απολύσεων μέχρι αυξήσεις στους μισθούς και υπογραφή ΣΣΕ, ήρθε μέσα από τη σύγκρουση με την εργοδοσία και όχι με τη «συγκατάβαση».

* * *

Απεργούμε γιατί η όποια θετική αλλαγή για τον λαό θα έρθει μέσα από την αλληλεγγύη, την οργάνωση, τη διεκδίκηση, το βάδισμα στον δρόμο της ανατροπής αυτής της πολιτικής.

Γιατί η 9η Νοέμβρη μπορεί να δείξει στην πράξη τη δύναμη των εργαζομένων, το ποιοι μπορούν να κινήσουν την παραγωγή, θα δείξει την αξία της οργανωμένης συλλογικής δράσης μέσα από τα συνδικάτα. Μπορεί να αποτελέσει «σημείο στροφής», ώστε νέες δυνάμεις από τις γραμμές της εργατικής τάξης να το πάρουν απόφαση, να συσπειρωθούν και να ενταχθούν στο σωματείο, στη δράση.

Γιατί αυτή θα είναι η καλύτερη απάντηση στη γραμμή τού «λούφαξε μέχρι να περάσει η μπόρα» και η οποία συμπληρώνει το «περίμενε τις κάλπες, με τους αγώνες δεν βγαίνει τίποτα». Γιατί αυτοί που λένε ότι «τίποτα δεν αλλάζει με τους αγώνες» είναι οι ίδιοι που φροντίζουν να γίνεται μέρα με τη μέρα χειρότερη η ζωή των εργαζομένων.

* * *

Απεργούμε γιατί και η σημερινή κρίση δείχνει ότι «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».

Αυτόν τον δρόμο δείχνουν οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη την Ευρώπη, σε κάποιες χώρες για πρώτη φορά μεταπολεμικά και μάλιστα με τέτοια αντοχή και τέτοιες διεκδικήσεις. Γιατί οι εικόνες με τους Γάλλους εργάτες να απεργούν, τους Γερμανούς λιμενεργάτες να παραλύουν μεγάλα λιμάνια, τους Βρετανούς να είναι στους δρόμους δείχνουν ότι το μόνο που «δεν ξόφλησε» είναι οι εργατικοί αγώνες, σε αντίθεση με κάθε άλλη συνταγή που πλασάρει στους λαούς το σύστημα.

Απεργούμε λοιπόν επειδή τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς, επειδή οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να φέρουν τα πάνω κάτω αν το πάρουν απόφαση.

Ολοι στον αγώνα, όλοι στην απεργία λοιπόν. Ωστε από τις 10 Νοέμβρη με πιο ψηλό το μπόι του λαού να βάλουμε ακόμα πιο δύσκολα στην εργοδοσία και το κράτος της.