Η «Κιβωτός», μια σπασμένη πόρτα και ο Ντίκενς

 Η εφιαλτική επικαιρότητα των τελευταίων ημερών θυμίζει κεφάλαια μυθιστορημάτων του Ντίκενς. Του συγγραφέα που ο Μαρξ εγκωμίαζε, λέγοντας πως «οι εύγλωττες σελίδες του έχουν προσφέρει πολύ περισσότερες αλήθειες από όλους μαζί τους επαγγελματίες πολιτικούς». Στα βιβλία του - όπως και στην ελληνική επικαιρότητα - πρωταγωνιστούν παιδιά που κακοποιούνται και βασανίζονται, γυναίκες που βιάζονται και δολοφονούνται, φτωχοί άνθρωποι που πετιούνται στους δρόμους με παρακρατικές μεθόδους και βίαια αφεντικά.

Σήμερα προστίθενται - μεταξύ πολλών άλλων - και πολλές κομματιασμένες ζωές από τα «νύχια» τραπεζών και funds. Σαν να ξαναγράφεται από τον συγγραφέα των φτωχών, των ανήμπορων και των βασανισμένων, ο νέος «Ζοφερός Οίκος» του.

Μόνο που τώρα είναι ένα εμπλουτισμένο, σύγχρονο εγχειρίδιο αδιανόητης βίας, στυγνής εκμετάλλευσης και απανθρωπιάς στην Ελλάδα.

Η απόσταση από εκείνους τους παλιούς καιρούς της εξαθλιωμένης βικτωριανής Αγγλίας του 1853, μέχρι το 2022 και το ξεχαρβαλωμένο ελληνικό κράτος, μπορεί να φαίνεται μεγάλη, αλλά στην ουσία, από το Πόρτσμουθ μέχρι τον Κολωνό και του Ζωγράφου, δεν είναι παρά ένα ρημαδιό δρόμος.

Περνάει άγρια ζόρια ο καπιταλισμός και παραφέρεται. Βλέπουν πλέον τα ματωμένα δόντια του και το πραγματικό του πρόσωπο ακόμη και οι πιο δύσπιστοι.

Νέα Πέτρινα Χρόνια

Δυσωδία και τρομοκρατία!

Στα νέα Πέτρινα Χρόνια, ζούμε άλλου είδους φυλακές, άλλης μορφής εξορίες, άλλου τύπου βασανιστήρια, αλλά με τους ίδιους πάντα δυνάστες και την ίδια πάντα λύσσα για κέρδος και όπλο την εκμετάλλευση.

Οι μόνοι που αντιστέκονται με καθημερινή δράση στη λαίλαπα της πολιτικής της αρπαγής και της αδικίας, είναι πάλι αυτοί που ήταν πάντα, οι κομμουνιστές.

Ηταν και είναι οι πρώτοι και οι μόνοι που στέκονται δίπλα σε κάθε οικογένεια, σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε εργαζόμενο, που αναγκάστηκε να δανειστεί, για να αποκτήσει ένα σπίτι και τώρα κινδυνεύει να το χάσει από τους τραπεζικούς «διαρρήκτες», τα αρπακτικά funds και τους ανεξέλεγκτους μηχανισμούς των ιδιωτικών πρωτοβουλιών και των κρατικών μηχανισμών.

Ηταν και είναι οι μόνοι, αυτοί και τα ταξικά σωματεία και οι φορείς, που επιδεικνύουν αλληλεγγύη στην πράξη, όχι στα λόγια, που μπαίνουν μπροστά στον αγώνα ενάντια σε ένα νομικό πλαίσιο που κάνει ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, που δεν προστατεύει την πρώτη κατοικία, που ποινικοποιεί την αλληλεγγύη και που δίνει τα «κόκκινα» δάνεια στα «κοράκια». Ενα άθλιο νομικό πλαίσιο, δημιούργημα των κυβερνήσεων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, συνυπεύθυνων και για την πρόσφατη εισβολή στο σπίτι της Ιωάννας Κολοβού. Ηταν προκλητική η παρουσία του - τάχα ευαισθητοποιημένου και εξοργισμένου - κ. Τσίπρα σ' αυτό το σπίτι, με τη σπασμένη πόρτα, όταν αυτός και η κυβέρνησή του ήταν εκείνοι που κατήργησαν το ακατάσχετο της πρώτης κατοικίας, αυτοί που έφεραν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, αυτοί που έκαναν ιδιώνυμο αδίκημα την αντίσταση στην αρπαγή της λαϊκής κατοικίας από τράπεζες και μπράβους των funds, στα οποία αυτοί ήταν που έδωσαν και τα «κόκκινα» δάνεια. Περιττή και εντελώς άχαρη η υποκριτική συμπαράσταση για χάρη των φλας.

Αν δεν υπήρχε η παρέμβαση των γειτόνων, η συγκινητική τους αλληλεγγύη και η μαχητική παρουσία βουλευτή του ΚΚΕ, που συγκρούστηκε με τις δυνάμεις καταστολής, δεν θα αποτρεπόταν το έγκλημα.

Η κινητοποίηση αλλά και η άμεση - μαζική αντίδραση συνδικάτων και μαζικών φορέων ακύρωσε τελικά την έξωση.

Κάτι όμως έδειξε όλο αυτό το κύμα συμπαράστασης και διαμαρτυρίας και στήριξης σ' έναν αδύναμο συμπολίτη μας, όπως κάτι έδειξε και η μεγαλειώδης λαϊκή συμμετοχή στην πρόσφατη πανελλαδική απεργία. Κι αυτό το κάτι, που είναι το πιο σημαντικό και το πιο αισιόδοξο μήνυμα, λέγεται ξεσηκωμός.

Το ξεχαρβαλωμένο κράτος

Κι ενώ όλα αυτά συνέβαιναν αυτήν τη βδομάδα στου Ζωγράφου, στην άλλη πλευρά της πόλης, στην Ακαδημία Πλάτωνος, οι εξελίξεις στην υπόθεση της «Κιβωτού» υπενθύμιζαν πως το ρεζουμέ των ιστοριών εκείνου του Ντίκενς, ήταν κάτι σαν κοινός παρονομαστής και των δύο δραμάτων. Πρωταγωνίστρια κι εδώ η φτώχεια, και ως υλικό ζήτημα και ως ηθικό και ψυχολογικό μέγεθος.

Μια φτώχεια που δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας του ανθρώπου που υποφέρει, αλλά είναι το γνώρισμα ενός ταξικού καθεστώτος, με θεό το κέρδος, και για το οποίο η ανισότητα, η αδικία, η απανθρωπιά και η περιθωριοποίηση είναι μονόδρομος.

Στο μεταξύ, όμως, μέχρι να ξεκαθαρίσει πλήρως η υπόθεση της κακοποίησης των παιδιών που φιλοξενούνταν στην «Κιβωτό», αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η προστασία των παιδιών δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήνεται στα χέρια των κάθε είδους ιδιωτών, των πολυδιαφημισμένων ΜΚΟ, των ...φιλεύσπλαχνων επιχειρηματιών, των κατ' επάγγελμα αναδόχων, των εκκλησιαστικών ιδρυμάτων και των διαφόρων ευαίσθητων «φιλανθρώπων», που μετά αυτοδιαφημίζονται στα ΜΜΕ. Αυτό είναι το κουκούτσι και η ουσία του προβλήματος. Αυτό που απαιτείται είναι να δημιουργηθεί άμεσα ενιαίος φορέας παιδικής προστασίας, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Είναι κατεπείγον να αναπτυχθούν σύγχρονες δημόσιες δομές βραχύχρονης φιλοξενίας και να υπάρξει ουσιαστική στήριξη των θεσμών της τεκνοθεσίας και της αναδοχής, καθώς και πλήρης στελέχωση όλων των δημόσιων υπηρεσιών που εμπλέκονται στο θέμα της παιδικής προστασίας.

Είναι επικίνδυνο για τα παιδιά να συμβιβαζόμαστε με τη λογική του «μπάτε σκύλοι αλέστε» και τη σήψη της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας που τα αφήνει ευάλωτα κι απροστάτευτα στις διάφορες ανεξέλεγκτες και απροσπέλαστες δομές και σε σκοτεινές ΜΚΟ.

Οι εκκρεμότητές μας

Καλό θα ήταν, όσο ερευνώνται οι καταγγελίες για την υπόθεση «Κιβωτός», που φαίνεται να ζέχνει, να μην ξεχνάμε και κάποιες από τις σοβαρές εκκρεμότητές μας. Τα άλλα μεγάλα και ζωτικής σημασίας θέματα, που εξελίσσονται - εναντίον μας - από ένα κράτος-εχθρό και που επιβάλλουν την αντίδραση και την κινητοποίησή μας.

• Μην ξεχνάμε πως τη σφαγή ανάμεσα στα στρατόπεδα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και Ρωσίας - Κίνας στην Ουκρανία, δεν την πληρώνει με αίμα μόνο ο ουκρανικός λαός, αλλά θα την πληρώσουμε και όλοι όσοι εμπλακούμε σ' αυτό το αιματοκύλισμα και φυσικά αν καταλήξει να γενικευτεί αυτός ο πόλεμος, δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.
• Μην ξεχνάμε την ακρίβεια και τη νέα μορφή φτώχειας, που μας προέκυψε, την ενεργειακή φτώχεια, τις εξευτελιστικές ελεημοσύνες των επιδομάτων και το ανεκδιήγητο «καλάθι της κοροϊδίας του νοικοκυριού», που πλασάρουν ως παροχή!
• Μην αγνοούμε τη βρωμερή υπόθεση των παρακολουθήσεων, για την οποία καθημερινά προκύπτουν νέα στοιχεία που επιβεβαιώνουν τη σήψη και τη δυσωδία του αστικού κράτους.
• Μην ξεχνάμε και τους «συμμάχους» μας, που ανερυθρίαστα καλύπτουν και ενθαρρύνουν την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα.

Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής κι ελπίδας. Δεν υπάρχουν ούτε σωτήρες ούτε από μηχανής θεοί.

Εμείς μόνο υπάρχουμε κι απέναντί μας όλοι αυτοί, όπως παλιά, όπως πάντα. Και μόνο αν εμείς αντιδράσουμε και ξεσηκωθούμε, μπορούμε να ανατρέψουμε αυτήν την τιμωρημένη ζωή, για μια άλλη ζωή σε μια κοινωνία δικαιοσύνης, χωρίς πολέμους, φτώχεια, εκμετάλλευση και διαφθορά.

Ως επίλογο σ' αυτό το κείμενο μπαίνει αυτοδικαίως μια κουβέντα του Θερβάντες:

«Τρέλα δεν είναι να εγκαταλείψουμε τα όνειρά μας. Να αλλάξουμε τον κόσμο δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία, είναι δικαιοσύνη!».

Της
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ