Το σκοτεινό παραμύθι

Κάθε που τελειώνει μια χρονιά κι ο Κρόνος τραβάει μια αισθητή μαχαιριά στην πλάτη των παιδιών του, η πλειονότητα των θνητών σ' αυτό τον κόσμο δεν μπορεί ν' αποφύγει απολογιστικές σκέψεις. Και φανερές και απόκρυφες. Ετσι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών του έτους μοιάζουν αναπόφευκτα με συμπυκνώσεις ή και συμβολικές περιλήψεις όσων προηγήθηκαν.

Το 2022 συμβολικά και πακτώνοντας όλη τη βαρβαρότητα, είτε άμεση είτε ύπουλη ενάντια στα παιδιά, σε μια εικόνα γίνεται ανατριχιαστικό. Στην πιο διασταλτική του οπτική ερμηνεία, ένα μπιμπερό στριμωγμένο ανάμεσα σε δεσμίδες ευρωπαϊκών χαρτονομισμάτων φαντάζει σαν παιδί πεταμένο σ' έναν Καιάδα του χρήματος. Κανένα θρίλερ δε θα μπορούσε να αποτυπώσει καλύτερα τα ...σχέδια για το μέλλον των παιδιών, εδώ και τώρα, σ' αυτό τον κόσμο.

Κι εκεί κοντά στον εσωτερικό σεισμό, που σε πιάνει όταν συνειδητοποιείς τι βλέπεις, και θυμάσαι τη μάνα σου, που σου 'λεγε μη βάζεις το χέρι στο στόμα άμα πιάσεις λεφτά γιατί είναι βρώμικα εξ ορισμού, έρχεται κατάφατσα η άλλη εικόνα. Μιας απ' τις δεκαοχτώ, για την ώρα τόσες, μάνες στο Ουζμπεκιστάν που πήγε στο φαρμακείο, ζήτησε ένα σιρόπι για το βήχα του παιδιού, και το είδε να της μένει στα χέρια από φριχτή ασφυξία, γιατί το προϊόν από την Ινδία περιείχε μια ουσία που δεν έπρεπε. Ποιος ψυχολόγος ήθελα να 'ξερα μπορεί να της συμπαρασταθεί που έγινε ακούσια φόνισσα. Ισως ο Ινδός πρωθυπουργός που εμφανίζεται ως πρόθυμος ειρηνοποιός για να λήξει ο πόλεμος Τουρκίας - Συρίας...

Και τώρα που στον ετήσιο απολογισμό κορυφαίο γεγονός εμφανίζεται, όπως πάντα, ο πόλεμος, εν προκειμένω αυτός στην Ουκρανία, ωσάν ο πιο επιδραστικός παγκόσμια στη ζωή μας, έρχεται ένας Ζελένσκι, ο ποιών τα ήθη του ηθοποιός, και μας πετάει κατάμουτρα αυτό που όλοι ξέρουμε και επιμένουμε να αγνοούμε: Κάθε βοήθεια που μας προσφέρεται, γι' αυτόν τον πόλεμο, να ξέρετε πως δεν είναι φιλανθρωπία, είναι Επένδυση. Οταν διάβασα αυτή του τη δήλωση, άδειασα σα μπιμπερό πνιγμένο στα ευρώ, από τον κυνισμό. Ομως μωρό δεν είμαι, κι άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί επέλεξε αυτήν την... αποκάλυψη, τούτες τις αναπόδραστα απολογιστικές μέρες. Μου απάντησε μετά από λίγα εικοσιτετράωρα. Ανακοίνωσε με περισσήν οίηση ότι από το προφυλαγμένο μπούνκερ του συνομίλησε επί μακρόν με τον ομόλογό του πρόεδρο της Black Rock, της μεγαλύτερης επενδυτικής εταιρείας - πατρίδας του κόσμου τούτου. Και μάλιστα τον ευχαρίστησε για τα στελέχη και τις συμβουλές που του διέθεσε για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο χώρας του. Και το πήγε και παραπέρα, και το χρωμάτισε με γαλάζιο και κίτρινο, τα χρώματα όπως είπε που έκαναν τη Δύση να συνειδητοποιήσει ποια είναι. Μια επένδυση ανώτερη της Ανατολής.

Αντε τώρα να γεμίσεις νοικοκυρικά και νοικοκυρεμένα το καλάθι του πολιτισμού σου. Και μάλιστα με επίγνωση ότι τα φθηνότερα αγαθά του είναι, και με τη βούλα του νόμου, αυτά της τέχνης. Το θέατρο, ο χορός, η μουσική... Σ' αυτές τις ύστερες εικόνες του ετήσιου ημερολογιακού τέλους, είναι φυσική ανάγκη να ψάξεις να βρεις να κυκλώσεις μια ημερομηνία με εικόνα γενικής χαράς, έστω και στιγμιαίας, που όμως να μην έχει καπελωθεί ούτε στο ελάχιστο από το συμφέρον και την σκοπιμότητα. Ατομική ή ταξική. Κι έτσι κλείνω με την εικόνα ενός ευτυχισμένου και προικισμένου ανθρώπου, που πέτυχε όσα ονειρεύτηκε, και ταυτόχρονα ενθουσίασε για λίγο έστω τα πλήθη. Κι εκεί που κοιτάω τον Μέσι να χαϊδεύει την κορυφή του τρόπαιου και να την ασπάζεται σαν κεφαλάκι μωρού παιδιού, έρχεται και τον περιτυλίγει ολόκληρο η μαύρη αραχνοΰφαντη ημιδιάφανη κάπα του οικοδεσπότη, του χορηγού, του πρίγκηπα του σκοτεινού παραμυθιού, που σου λένε πια τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που πίνεις με το πρώτο σου το γάλα... Καλύτερη χρονιά να έχουμε!

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ