Δεν τόνε θέλει, μωρέ, τον άθρωπο η Παναγία να σέρνεται στα
γόνατα και με την κοιλιά, ωσάν τον όφι, μπροστά στη χάρη Της, φορτώνοντας στους ώμους της τα ατέλειωτα «αχ» του.
Ολόρθο τόνε θέλει, λιοντόψυχο, να σφίγγει τα δόντια του και να τρίζουνε από τη μάνητα, αστροπελέκια να πετούνε τα μάθια του, ζωσμένο τ’ άρματα και έτοιμο να μακελέψει το άδικο και το άτιμο.
Να μακελέψει, τις δυνάμεις που σταύρωσαν το γιό Της.
Και που συνεχίζουν να σταυρώνουν τον Άνθρωπο.
Εκουράστηκε η Παναγιά να κουβαλά στους ώμους Της αμοναχά τα «αχ» των γονατισμένων.
Δε λέω, καλό ‘ναι το λιβάνι, μα σε μια μπάντα του θυμιατού, χωράει κι ένα ψιχάλι μπαρούτι.
Ετσά θαρρώ και σχώρνα με Παναγιά μου άμα σφάλλω......
Το "νέο" που αγνοεί επιδεικτικά το "παλιό"
Μια θεοσεβούμενη γριούλα που πάει γονατιστή το δεκαπεντάκιλο τάμα της, στην παναγία... καθώς μια ανέμελη μικρή με την παιδική της αφέλεια, της κόβει το δρόμο.
Ή....μήπως απεικονίζεται η ελπίδα στο "νέο" ....που αγνοεί επιδεικτικά το "παλιό" .....το αφήνει πίσω του και οδεύει για άλλα μονοπάτια, αυτά της ανιδιοτέλειας, αυτά που τα περπατάς περήφανα με αυτοπεποίθηση και σιγουριά στον εαυτό σου, χωρίς να περιμένεις "σωτήρες" και συναλλαγές..... και δε σέρνεσαι γονυπετής, φοβισμένος και βουλιαγμένος μεσ' τις ανασφάλειες σου.....δε σέρνεσαι μεσ' τον κόσμο της "συναλλαγής" ....."Παναγιά μου σώσε με...και γω θα σου φέρω ένα τενεκέ λάδι γονατιστή".....
Yorgos Gant
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου