Να βάλουμε στο στόχαστρο την αιτία της έντασης της καταστολής

Απειλές στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, συκοφάντηση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, δηλητήριο σε κάθε απεργία. Μια προπαγανδιστική ομοβροντία από υπουργούς και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, από κονδυλοφόρους τους στα ΜΜΕ που τους λιβανίζουν νυχθημερόν. Από κοντά και αναλύσεις για την «ανάγκη προστασίας του "δημόσιου" χώρου από τις μειοψηφίες» και, στο όνομα αυτής της «προστασίας», καλέσματα στην κυβέρνηση να γίνει ακόμα πιο αποφασιστική, να «ξεμπερδεύει» με τις απεργίες και με τις διαδηλώσεις, να αξιοποιήσει τις προϋποθέσεις «κοινωνικού αυτοματισμού» που της στήνουν τα αστικά ΜΜΕ για να επιτεθεί στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Ολα στο πλαίσιο της κατοχύρωσης του «φιλικού επενδυτικού κλίματος», της προετοιμασίας του εδάφους για να περάσουν οι επόμενες αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, όπως η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση κ.ά.

Μια διαρκής επίθεση, στο πλαίσιο της έντασης της καταστολής που πρέπει να σημάνει «καμπανάκι» σε όλο το λαό. Γιατί η χυδαία επίθεση στη συνδικαλιστική δράση δεν έχει στο στόχαστρο μόνο όσους αγωνίζονται και διεκδικούν, όσους μάχονται ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, αλλά ολόκληρη την εργατική τάξη, το λαό και τα δικαιώματά τους. Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι να τρομοκρατήσει απλά όσους πρωτοστατούν στην πάλη, αλλά να στείλει το μήνυμα στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία ότι η «κανονικότητα» της καπιταλιστικής ανάπτυξης πάει χέρι χέρι με την εμπέδωση ότι σ' αυτήν δεν χωρούν ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα. Οτι όταν «όλοι συμφωνούμε σε εθνικούς στόχους», δεν χωρούν αμφισβητίες...

Το παραπάνω σκηνικό συμπληρώνεται από το κρεσέντο της αστυνομικής βίας και καταστολής, από σκηνές όπως αυτές στο Κουκάκι αυτήν τη βδομάδα. Πάνοπλοι αστυνομικοί μπουκάρουν σε σπίτια και δένουν πισθάγκωνα όσους κατά σύμπτωση βρίσκονται στο διάβα τους, χρησιμοποιώντας ακόμα και σφαίρες καουτσούκ. Αστυνομικοί των ΜΑΤ ξεγυμνώνουν και παρενοχλούν, τρομοκρατούν ακόμα και περαστικούς, επιτίθενται και συλλαμβάνουν «στο σωρό». Τέτοιες επιχειρήσεις αξιοποιούνται, εκτός όλων των άλλων, για να σταλούν «προειδοποιητικά μηνύματα», επιδεικνύοντας τους μηχανισμούς που έχει αναπτύξει το κράτος, για να εμπεδώνεται το δόγμα «νόμος και τάξη».

Αποτελούν εργαστήρια δοκιμής και νομιμοποίησης όλου του κατασταλτικού πλαισίου που εμπλούτισαν κατά σειρά οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων.

 

Χέρι χέρι με το «φιλικό επενδυτικό κλίμα»

Πρέπει να είναι καθαρό: Το «μονοπώλιο της βίας» από το αστικό κράτος πάει χέρι χέρι με το χτύπημα στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, κι αυτό πλέον δεν κρύβεται: Κεφάλια ανοίγουν έξω από τράπεζες και συμβολαιογραφεία, προκειμένου να «ενισχυθεί το τραπεζικό σύστημα» με τη γενίκευση των πλειστηριασμών. Η νέα επίθεση στη συνδικαλιστική οργάνωση, μέσα από την «ηλεκτρονική ψηφοφορία» στα σωματεία, θεσπίστηκε με τον «αναπτυξιακό» νόμο της κυβέρνησης της ΝΔ, δίπλα σε διατάξεις που δίνουν «ζεστό» χρήμα στους βιομηχάνους. Κι αν για τους τελευταίους εξασφαλίζεται η «ασυλία» να αναπτύσσουν όπου και όπως νομίζουν τις μπίζνες τους, για τα εργατικά σωματεία σφίγγει ο κλοιός του αστικού κράτους. Από την άλλη, η καταπάτηση του ακαδημαϊκού ασύλου γίνεται παράλληλα με την πιο επιθετική προσαρμογή των ΑΕΙ στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων, για τη μετατροπή των φοιτητών σήμερα σε «πελάτες» και αύριο σε ακόμα πιο φθηνούς εργαζόμενους.

Αυτή είναι η στρατηγική του κεφαλαίου, που, εκτός από το καρότο της ενσωμάτωσης, εκτός από τα «ψίχουλα» των «μερισμάτων», απαιτεί και την ένταση της κρατικής καταστολής. Το μήνυμα λοιπόν είναι σαφές: Οσοι δεν πείθονται με τα ψίχουλα και τις υποσχέσεις ότι όντως υπάρχει «ανάπτυξη για όλους» ή «δίκαιη ανάπτυξη», τους περιμένουν τα χημικά, οι χειροβομβίδες κρότου - λάμψης, τα στημένα κατηγορητήρια για τη συνδικαλιστική δράση.

 

Ούτε ενσωμάτωση ούτε καταστολή!

Σε αυτήν τη στρατηγική είναι που συμφωνούν η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό και η πολιτική που ακολουθούν και οι δύο είναι ένα «μείγμα» καταστολής και ενσωμάτωσης. Η «τήρηση της τάξης» εναλλάσσεται με τη «διατήρηση της κοινωνικής συνοχής», το γκλομπ των ΜΑΤ με την απονεύρωση της λαϊκής αντίδρασης. Αυτή είναι η ανάγκη που υπηρετεί το αστικό πολιτικό σύστημα, εκεί βρίσκεται η πηγή της καταστολής, η ένταση ή ο περιορισμός της. Δεν φταίει λοιπόν η «ιδεοληψία της δεξιάς», ή η «ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, για να θολώσει ότι η καταστολή κάποια πολιτική υπηρετεί και αυτή δεν είναι άλλη από τη στρατηγική του κεφαλαίου, την οποία όμως υπηρέτησε ο ίδιος ως κυβέρνηση αλλά την υπηρετεί και ως αντιπολίτευση. Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση όχι μόνο δεν ξήλωσε έστω και ένα άρθρο από το αυταρχικό νομικό οπλοστάσιο, αντίθετα θωράκισε ακόμα περισσότερο το αστικό κράτος, έδωσε περισσότερα εργαλεία στην καταστολή. Τέτοιες ρυθμίσεις ήταν η μετατροπή της κινητοποίησης ενάντια στους πλειστηριασμούς σε ιδιώνυμο αδίκημα, όπως και η περιστολή του απεργιακού δικαιώματος. Τέτοιες ρυθμίσεις ήταν ο νέος Ποινικός Κώδικας, σε εφαρμογή των «τρομονόμων».
Τέτοιου χαρακτήρα ήταν η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τον «τρομονόμο», κι ας βούιζε ο τόπος με την άδικη πολύμηνη φυλάκιση της φοιτήτριας που σήκωσε κύμα αντιδράσεων το 2018. Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ χτυπήθηκαν και συνελήφθησαν φοιτητές για τα μάτια του πρέσβη των ΗΠΑ και του μακελάρη Τρούμαν, βγήκαν δεκάδες απεργίες παράνομες.

Από αυτήν την άποψη οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν δίχως δεύτερη σκέψη τις αντικατασταλτικές κορόνες του ΣΥΡΙΖΑ, τις επικλήσεις του στη «δημοκρατία» και την «ελευθερία», που τάχα πλήττονται μόνο τους τελευταίους μήνες. Η πείρα πια είναι πολύ πλούσια, δεν είμαστε ούτε στο 2012 ούτε στο 2015. Οι εργαζόμενοι άλλωστε το έχουν ξαναδεί το «παραμύθι»: Από το 2011 μέχρι το 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ «κεντούσε» στην καλλιέργεια αυταπατών: Από τις πλατείες των «αγανακτισμένων» μέχρι τις κάλπες της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, ζύμωνε τα περί «αποκατάστασης της δημοκρατίας», σήκωνε «ανένδοτο» ενάντια στα «κάγκελα της πλατείας Συντάγματος», ενάντια στην «Αθήνα - φρούριο». Καλούσε το λαό «να ξεμπερδέψει με το παλιό πολιτικό σύστημα», τους «διεφθαρμένους», τους «κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες». Και τελικά, αφού ενσωμάτωσε στις γραμμές του σημαντικό τμήμα του «παλιού» πολιτικού συστήματος, αφού «ξέπλυνε» με τον καλύτερο τρόπο το υπόλοιπο, αφού έριξε στα τάρταρα τις λαϊκές απαιτήσεις, κατάφερε να δικαιώσει όλη την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και σήμερα επιχειρεί να ξαναζεστάνει αυτήν τη σούπα, αν και στην ξινισμένη της εκδοχή: Μιλάει για τη «δημοκρατία που απειλείται από τη δεξιά», για τους «αναξιόπιστους υπουργούς», για τα «ευνοημένα τζάκια» κ.ο.κ. Μόνο που πλέον έχει εντάξει στις γραμμές του ακόμα περισσότερα στελέχη από το «παλιό πολιτικό σύστημα», ξεσκολισμένους σοσιαλδημοκράτες - υπουργούς των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ανθρώπους που συνεργάστηκαν με τη ΝΔ, που ψήφισαν όλοι μαζί μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι η σύμπλευση με τη ΝΔ στη στρατηγική του κεφαλαίου εκδηλώνεται και από τη στάση του ως «αντιπολίτευσης», ο καβγάς του με την κυβέρνηση αφορά την υλοποίηση της στρατηγικής, το πώς δηλαδή καλύτερα θα στηριχθούν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, πώς θα στηριχθεί η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ. Γι' αυτό και οι ανταλλαγές φιλοφρονήσεων στη Βουλή, οι «εποικοδομητικές κριτικές», τα περί συνέχειας του κράτους και βέβαια τα εύγε και τα μπράβο που του έχουν δώσει εκπρόσωποι του κεφαλαίου, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η προσπάθεια να σηκώσει «αντιδεξιά μέτωπα» χωλαίνει πολύ.

 

Η «χρήσιμη» αντιδεξιά ρητορεία

Σε αυτήν την προσπάθεια όμως του ΣΥΡΙΖΑ προστρέχουν να καταθέσουν τη συνδρομή τους και οι κάθε λογής οπορτουνιστικές δυνάμεις, που με αφορμή την ένταση της καταστολής αναπαράγουν αυτούσια τη ρητορική του. Ο λόγος για τις ομάδες εκείνες που καλούν σε «μέτωπα» για τα «δημοκρατικά δικαιώματα», που «ερμηνεύουν» την καταστολή ακριβώς όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, χρεώνοντάς την στην «ακροδεξιά ατζέντα της ΝΔ» και όχι στο ίδιο το σύστημα, που από κοινού ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούν.

Η αποσύνδεση της κρατικής καταστολής από το στόχο που αυτή υπηρετεί, από το γεγονός ότι αποτελεί επιλογή του συστήματος και όχι ενός υπουργού ή μιας κυβέρνησης, είναι μια θλιβερή επανάληψη του ρόλου που έπαιξαν τέτοιες ομάδες και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προαλειφόταν για να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Για ακόμα μια φορά, καταθέτουν όλες τους τις δυνάμεις σε έναν πόλεμο «φθοράς» στενά της κυβέρνησης ή συγκεκριμένων στελεχών της, αφήνοντας στο απυρόβλητο τη στρατηγική που αυτή υπηρετεί. Γι' αυτό και δεν έχει κανέναν λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τα ΜΜΕ που ελέγχει, να μην προμοτάρει τέτοιες κινήσεις και διεργασίες, αφού αποτελούν μέσο διάδοσης της παραλυτικής λογικής του στο κίνημα. Μια προσπάθεια που αντικειμενικά δεν μπορεί να έχει άλλον κερδισμένο παρά τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όταν - για να βγάλουν την υποχρέωση - λένε και καμιά κουβέντα για την «προηγούμενη κυβέρνηση που έστρωσε το δρόμο»...

 

Η απάντηση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων

Στο ερώτημα «πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ο εντεινόμενος αυταρχισμός;», η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά με την «από τα κάτω» οργάνωση και πάλη αυτών που είναι θύματά του. Δηλαδή, με την πάλη του οργανωμένου λαϊκού κινήματος. Με την ορμητική είσοδο νέων δυνάμεων στα σωματεία και στα συνδικάτα, με τη δημιουργία νέων σωματείων, με τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα για τη διεκδίκηση σε σύγκρουση με την εργοδοσία παντού. Με την ανάπτυξη της πάλης ενάντια στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Με την αντιμετώπιση της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει τη στήριξη κι άλλων δυνάμεων, να εγκλωβίσει τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις για άλλη μια φορά στο δρόμο της επόμενης «προοδευτικής διακυβέρνησης», της κυβερνητικής δηλαδή εναλλαγής. Με την ενίσχυση του προσανατολισμού που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Μόνο έτσι μπορεί να κοπεί ο αέρας σε όποιον τολμάει να σηκώσει το χέρι σε εργάτη, σε άνεργο, σε φτωχό αγρότη, έτσι θα κοπεί η φόρα της κυβέρνησης, η προσπάθειά της να βάλει τους αγώνες στο γύψο.

Τώρα πρέπει να δυναμώσει η αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται και κινητοποιούνται. Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» δεν αντιμετωπίζεται παρά μόνο με την ενδυνάμωση της Κοινωνικής Συμμαχίας, με την αντιμετώπιση κάθε προσπάθειας υπονόμευσης των εργατικών - λαϊκών κινητοποιήσεων.

Αφού η καταστολή πάει χέρι χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική, έτσι και η εργατική - λαϊκή απάντηση στον αυταρχισμό δεν μπορεί παρά να πηγαίνει χέρι χέρι με τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών μας, κόντρα σε κυβερνήσεις - κεφάλαιο - ΕΕ που τις καταπατούν.

Δ. Π.