Ευθύνη αλά καρτ...

Αποδείχτηκε πολύ βολική η μετακύλιση της κρατικής ανεπάρκειας στην ατομική ευθύνη. Η αλά καρτ απόδοση της πανδημίας αποκλειστικά σε ατομικές συμπεριφορές, για να μείνουν στο απυρόβλητο οι μεγάλες κρατικές ελλείψεις, την ώρα που αποκαλύπτεται πλήρως το αναξιόπιστο και γυμνό μοντέλο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την οποία υπηρετούν οι υπάλληλοι της άρχουσας τάξης.
Ο  επικίνδυνος κορονοϊός σίγουρα  απαιτεί σχολαστικά μέτρα προφύλαξης από όλους τους πολίτες αυτής της χώρας, παίρνοντας, όμως, το μεράδι τους σε αυτή την περιβόητη ατομική ευθύνη.

Οι κυβερνώντες, όμως, αυτό τον τόπο δεν έχουν καμιά ευθύνη όταν:

 - Δεν προσλαμβάνουν ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για να στελεχώσουν το 25% των κλινών Μονάδων Εντατικής Θεραπείας σε όλη τη χώρα (120 κλίνες) που είναι κενές, τη στιγμή που οι ανάγκες είναι τεράστιες.

- Αφήνουν τους «στρατιώτες της πρώτης γραμμής» να δίνουν άοπλοι τη μάχη, με ελλείψεις σε υλικό πρόληψης και απολύμανσης για τις μονάδες Υγείας.

- O EOΔΥ με υπηρεσιακό του έγγραφο στις 20/03 εξέδωσε οδηγίες για τη χρήση του εξοπλισμού ατομικής προστασίας για COVID-19 σε περίπτωση ελλείψεων: «Αντί γαντιών, η εφαρμογή της υγιεινής των χεριών και η χρήση αλκοολούχου αντισηπτικού μετά από κάθε επαφή με ασθενή».

- Στα νησιά που τα έχουν μετατρέψει σε φυλακές προσφύγων και μεταναστών οι οποίοι ζουν σε συνθήκες μεσαίωνα, ενώ εισβάλει ο δολοφονικός κορονοϊός, δεν παίρνουν μέτρα υγιεινής, δεν  στελεχώνουν μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας μέσα στους καταυλισμούς. 

- Από τη μια η κυβέρνηση απαγορεύει τις συγκεντρώσεις άνω των 10 ατόμων σε κλειστούς και ανοιχτούς χώρους και επιβάλλει 1 άνθρωπο ανά 15 τ.μ. στα σουπερμάρκετ και από την άλλη στους μεγάλους εργασιακούς χώρους οι εργαζόμενοι «συνωστίζονται» κανονικά. Η «ατομική ευθύνη» που μας χρεώνει η κυβέρνηση φαίνεται δεν ισχύει για την εργοδοσία...

- Στα μεγάλα εργοστάσια που μπορεί να αποτελέσουν τεράστια εστία εξάπλωσης του ιού, δεν υπάρχει στοιχειώδης έλεγχος από το κράτος για την τήρηση των κανόνων υγιεινής, την παροχή αντισηπτικών, γαντιών και μασκών, τη συχνή και τακτική απολύμανση των χώρων (αποδυτήρια, τουαλέτες, κ.λπ.) που συγκεντρώνονται καθημερινά εκατοντάδες εργαζόμενοι.

- Δεν τολμούν να θίξουν, έστω πρόσκαιρα, τα «ιερά και όσια» του συστήματός τους και να επιτάξουν τα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα και θεραπευτήρια για να ενισχύσουν με προσωπικό, κρεβάτια και ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό, τον αγώνα εναντίον της απειλητικής πανδημίας.

Ο κορονοϊός, από τα μέχρι στιγμής δεδομένα δεν μπορεί να μετατρέψει τους πολίτες αυτού του τόπου σε λωτοφάγους, όπως και οι μάσκες και τα γάντια δεν είναι ούτε «φίμωτρα» ούτε «χειροπέδες».

Είναι το timing (η ώρα) oι εργαζόμενοι να υψώσουν το ανάστημά τους, να διαμαρτυρηθούν, να διεκδικήσουν μέτρα ουσιαστικής προστασίας και προπαντός να αμφισβητήσουν το γυμνό, σάπιο και επικίνδυνο μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που υπηρετούν όλοι αυτοί που μοιράζουν αλά καρτ την ευθύνη.

Της Κάλι Καρά