Χάρι Τρούμαν: Ένας εγκληματίας πολέμου στο κέντρο της Αθήνας

«Εχρησιμοποιήσαμεν την ατομικήν βόμβαν διά να συντομεύσωμεν τον πόλεμον… Θα τη χρησιμοιήσωμεν και πάλιν. Μόνο η συνθηκολόγησις της Ιαπωνίας θα μας σταματήση. Τους ώμους μας βαραίνει τεραστία ευθύνη. Ευχαριστούμεν τον θεόν, διότι είμεθα εμείς, και όχι ο εχθρός, που τη φέρομεν.
Και παρακαλούμεν τον θεόν, να μας φωτίση εις τη χρήσιν του οργάνου αυτού συμφώνως προς τας βουλήσεις του». Με αυτά τα κυνικά λόγια έκλεινε το ραδιοφωνικό του μήνυμα προς τον αμερικανικό λαό στις 9 Αυγούστου 1945, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Λίγες ώρες πριν, με δική του εντολή, ολοκληρώνονταν το πλέον ειδεχθές μαζικό έγκλημα του 20ου αιώνα: το Ναγκασάκι είχε μετατραπεί σε στάχτη και ερείπια από τη ρίψη της ατομικής βόμβας πλουτωνίου ενώ, τρεις μόλις μέρες πριν, στις 6 Αυγούστου, η βόμβα τύπου ουρανίου-235 είχε κυριολεκτικά ισοπεδώσει την πόλη της Χιροσίμα.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, δια στόματος του εγκληματία πολέμου Τρούμαν, επιχείρησε να δικαιολογήσει τα πυρηνικά ολοκαυτώματα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι υποστηρίζοντας ότι η ρίψη των βομβών «έσωσε ζωές» και οδήγησε στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται ασφαλώς για αποδεδειγμένο ψέμα που, μέχρι και σήμερα, συνεχίζουν να υιοθετούν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Οι ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα-Ναγκασάκι δεν σχετίζονταν με την συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας (η γιαπωνέζικη κυβέρνηση θα συνθηκολογούσε ούτως ή άλλως καθώς ήταν πλήρως απομονωμένη), αλλά στόχευαν αλλού: να στείλουν ενα απειλητικό, προειδοποιητικό μήνυμα προς την Σοβιετική Ένωση και να τρομοκρατήσουν τα εργατικά-λαϊκά κινήματα που αναδεικνύονταν από την αντιφασιστική πάλη του παγκοσμίου πολέμου.

Οι ίδιες οι μαρτυρίες αμερικανών αξιωματούχων αλλά και ακαδημαϊκών-μελετητών ξεσκεπάζουν το καλοστημένο ψέμα της κυβέρνησης Τρούμαν και όσων συνεχίζουν να το αναπαράγουν. Σταχυολογούμε ενδεικτικά:

    «Βασιζόμενη σε μια εκτενή έρευνα όλων των γεγονότων και υποστηριζόμενη από καταθέσεις των επιζώντων γιαπωνέζων ηγετών που μετείχαν στον πόλεμο, η άποψη της Επιτροπής είναι ότι, σίγουρα πριν τις 31 Δεκέμβρη 1945 και κατά πάσα πιθανότητα πριν τις 1 Νοέμβρη 1945, η Ιαπωνία θα είχε παραδοθεί ακόμη και αν δεν είχαν ριχτεί οι ατομικές βόμβες, ακόμη και αν η Ρωσία δεν έμπαινε στον πόλεμο, ακόμη και αν δεν είχε σχεδιαστεί εισβολή».

        Πόρισμα της Έκθεσης Στρατηγικής Έρευνας Βομβαρδισμών που συστάθηκε από την ίδια την κυβέρνηση των ΗΠΑ, Ιούλης 1946.

    «Οι γιαπωνέζοι ήταν έτοιμοι να παραδοθούν και δεν ήταν αναγκαίο να τους χτυπήσουμε με αυτό το απαίσιο πράγμα (σ.σ. ατομική βόμβα)».

        Ντουάιτ Άιζενχάουερ, 34ος πρόεδρος των ΗΠΑ που διαδέχθηκε τον Τρούμαν, ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.

    Ο ίδιος ο Άιζενχάουερ γράφει στο βιβλίο του “Mandate for Change”: «Τον Ιούλιο του 1945, επισκεπτόμενος το γραφείο μου στη Γερμανία, ο υπουργός πολέμου Στίμσον με ενημέρωσε ότι η κυβέρνηση μας ετοιμάζονταν να ρίξει ατομική βόμβα στην Ιαπωνία […] Του εξέφρασα τις έντονες επιφυλάξεις μου, στη βάση της εκτίμησης ότι η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί και πως η βόμβα ήταν εντελώς αχρείαστη [..] Ήταν πεποίθηση μου ότι η Ιαπωνία, εκείνη την στιγμή, έψαχνε κάποιο τρόπο να παραδοθεί…».

    «Άποψη μου είναι ότι η χρήση αυτού του βάρβαρου όπλου στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν είχε καμία υλική βοήθεια στον πόλεμο μας ενάντια στην Ιαπωνία. Οι γιαπωνέζοι είχαν ήδη ηττηθεί και ήταν έτοιμοι να παραδοθούν…»

        Γουίλιαμ Λέχ, Ναύαρχος πολεμικού ναυτικού ΗΠΑ.

    «Πιστεύω ότι χάσαμε την ευκαιρία να πετύχουμε μια συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, πλήρως ικανοποιητική για μας, χωρίς τη χρήση της βόμβας».

        Τζον Μακλόϊ, βοηθός υπουργού πολέμου των ΗΠΑ.

    «Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η τύχη της Ιαπωνίας κρίθηκε από την ατομική βόμβα. Η ήττα της ήταν βέβαιη πριν ριφθή η πρώτη βόμβα».

        Ουίνστον Τσώρτσιλ, πρωθυπουργός της Βρετανίας 1940-1945, 1951-1955.

    Για την κυβέρνηση Τρούμαν ήταν αναγκαίο να φανεί ποιός έχει το μονοπώλιο της πυρηνικής ισχύος. «Το να εντυπωσιάσει τη Ρωσία ήταν πιο σημαντικό απ’ το τέλος του πολέμου με την Ιαπωνία» αναφέρει ο αμερικανός ιστορικός Μαρκ Σέλντεν. Σύμφωνα με τον Πήτερ Κούζνικ, διευθυντή του Ινστιτούτου Πυρηνικών Σπουδών στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον, η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι «δεν ήταν απλά ένα έγκλημα πολέμου- ήταν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας».

Η ισοπεδωμένη Χιροσίμα

 Τι αποτελέσματα είχε το πυρηνικό ολοκαύτωμα που προκάλεσε η εγκληματική κυβέρνηση Τρούμαν; Να ορισμένα στοιχεία:

        80.000 σκοτώθηκαν άμεσα με τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Αργότερα, σχετικές έρευνες για αγνοούμενους, καθώς και η εύρεση ανθρώπινων μελών, ανέβασαν τον αριθμό των νεκρών στους 135.000.

        Περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν άμεσα από τη ρίψη της βόμβας στο Ναγκασάκι.

        Σε 192.020 ανέρχονται οι νεκροί στην περιοχή της Χιροσίμα, αν συνυπολογιστούν οι θάνατοι που προκλήθηκαν το επόμενο διάστημα από τη ραδιενέργεια καθώς και όσοι υπέκυψαν από βαρείς τραυματισμούς.

        Πάνω από το 90% των κατοίκων που βρίσκονταν σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από το σημείο που έπεσαν οι βόμβες σκοτώθηκαν άμεσα.

        Η ραδιενέργεια που απελευθέρωσαν οι πυρηνικές βόμβες προκάλεσε μακροχρόνια προβλήματα υγείας στους κατοίκους και των δύο πόλεων. Σχετική έρευνα του Radiation Effects Research Foundation έδειξε πως, μεταξύ 1950 και 2000, το 46% των θανάτων από λευχαιμία και το 11% άλλων καρκινικών παθήσεων μεταξύ των επιζώντων, οφείλονταν στη ραδιενέργεια. Ένα άλλο σημαντικό απότοκο της ραδιενέργειας ήταν η εμφάνιση χιλιάδων περιπτώσεων γενετικών ανωμαλιών και δυσμορφιών σε έμβρυα και νεογνά.

Ένα κορίτσι ανάμεσα σε πτώματα, Χιροσίμα 1945.

Ο εγκληματίας πολέμου Χάρι Τρούμαν, που έσπειρε κυριολεκτικά το θάνατο στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, είναι ο ίδιος μακελάρης που τρία χρόνια αργότερα, το 1948, προστρέχοντας να συνδράμει την ελληνική αστική τάξη, βομβάρδιζε τους ηρωϊκούς αντάρτες του ΔΣΕ στο Γράμμο με βόμβες ναπάλμ. Έχοντας «τοποτηρητή» στην Ελλάδα τον στρατηγό Βαν Φλιτ και με την πλήρη συγκατάβαση της ηγεσίας του ντόπιου αστικού στρατού, η κυβέρνηση Τρούμαν πρωτοδοκίμασε τις βόμβες ναπάλμ στα κεφάλια των μαχητών και μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού. Χρόνια αργότερα, οι ναπάλμ θα χρησιμοποιούνταν από τους αμερικανούς φονιάδες σε μια σειρά ιμπεριαλιστικούς πολέμους: από την Κορέα και το Βιετνάμ μέχρι τον πόλεμο του Κόλπου στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία.

Η αστική τάξη της Ελλάδας φρόντισε να τιμήσει τον αρχιφονιά Τρούμαν, στήνοντας του το 1963 άγαλμα (ερήμην της δημοτικής αρχής) στη γωνία των οδών Βασιλέως Κωνσταντίνου και Βασ. Γεωργίου στην καρδιά της Αθήνας. Αποκρουστικό σύμβολο κτηνωδίας και υποτέλειας, το άγαλμα του αμερικανού προέδρου συνεχίζει να μας θυμίζει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις αλλά και το χρέος μας για μετωπική, μέχρι τέλους σύγκρουση με τη βαρβαρότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος και των σύγχρονων «Τρούμαν» που το υπηρετούν.

 Νίκος Μόττας