Το μαύρο άσπρο

Με τη συνήθη μεγαλοστομία και τις κάλπικες προσδοκίες για την «ηχηρή στήριξη των συμμάχων» απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα παρουσίασαν τα κυβερνητικά επιτελεία, τις προηγούμενες μέρες, τα αποτελέσματα της συνόδου των ΥΠΕΞ της ΕΕ, όπως και τις παρεμβάσεις των Προέδρων ΗΠΑ και Γαλλίας.
Το «έργο» βέβαια είναι πολυπαιγμένο και διαψεύδει ξανά και ξανά τόσο την κυβέρνηση όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένουν να παρουσιάζουν τις ιμπεριαλιστικές «λυκοφιλίες» της αστικής τάξης ως τάχα εγγυητές των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, της ειρήνης και της ασφάλειας των λαών της περιοχής.

Αλλωστε και η απόφαση της συνόδου, την ώρα που οι τουρκικές δυνάμεις αλωνίζουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και η τουρκική κυβέρνηση εκτοξεύει πολεμικές απειλές, δείχνει εκείνο που ο κόσμος έχει τούμπανο και οι ευρωατλαντιστές κρυφό καμάρι: Οτι η ιμπεριαλιστική ένωση δίνει «αέρα στα πανιά» της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, με την οποία διεξάγει σε όλα τα επίπεδα ένα σύνθετο παζάρι.

Στο «ζύγι» μπαίνουν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που ενώνουν με εκατοντάδες νήματα τις δύο πλευρές, αλλά και οι «γεωπολιτικές προκλήσεις», όπως λέγονται, από τη «διαχείριση» του Προσφυγικού που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, έως το «πόδι» που θέλει να πατήσει πιο αποφασιστικά η ΕΕ σε Μ. Ανατολή, Β. Αφρική.

Αυτό το ιμπεριαλιστικό «παζάρι» που στον πυρήνα του έχει τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και των επιχειρηματικών ομίλων είναι ολοφάνερο πως καμία σχέση δεν έχει ούτε με τα συμφέροντα των λαών που πληρώνουν και με το αίμα τους ακόμα τις «μοιρασιές» ούτε, βέβαια, με την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας που ολοφάνερα μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη, των σχεδίων συνεκμετάλλευσης και των υπόλοιπων συμφωνιών.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «προσπάθεια αποκλιμάκωσης» και «έμμεση στήριξη» το τηλεφώνημα του Αμερικανού Προέδρου σε Μητσοτάκη και Ερντογάν. Δεν λέει κουβέντα όμως για το σταθερό περιεχόμενο των αμερικανικών παρεμβάσεων που ξεκαθαρίζουν ότι πάνω απ' όλα βρίσκονται τα σχέδια συνεκμετάλλευσης στην περιοχή, όπως και η συνοχή του ΝΑΤΟ, η οποία πρέπει να διατηρηθεί «πάση θυσία» απέναντι στους «στρατηγικούς ανταγωνιστές» Κίνα και Ρωσία, όπως και σε ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις, όπως το Ιράν.

Γι' αυτό το ΝΑΤΟικό τραπέζι είναι στρωμένο με τον Στόλτενμπεργκ να τονίζει την περασμένη βδομάδα πως «συνεχίζουμε να παρέχουμε το ΝΑΤΟ ως πλατφόρμα για να συναντηθούν και να συζητήσουν οι σύμμαχοι πώς να βρουν τη λύση σε αυτήν την κατάσταση» και να προαναγγέλλει «μηχανισμό επίλυσης συγκρούσεων» ανάμεσα στα κράτη της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Τα σχέδια αυτά όχι μόνο δεν είναι «πυροσβεστικές παρεμβάσεις» αλλά, αντίθετα, είναι η πηγή του προβλήματος, ρίχνουν κι άλλο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών, δρομολογούν «επώδυνους συμβιβασμούς» έως και σχέδια για αλλαγές συνόρων στην περιοχή, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου και την πόρτα στον επόμενο, ακόμα πιο οξυμένο γύρο των ανταγωνισμών.

Και βέβαια καμία «ασπίδα» δεν αποτελούν οι «συμμαχίες» με δυνάμεις όπως η Γαλλία, που ενισχύει τις στρατιωτικές της δυνάμεις στην περιοχή απλώνοντας «ασπίδα» για τους επιχειρηματικούς της ομίλους, τα τριμερή και άλλα «σχήματα» όπως με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Η ένταξη δηλαδή των Ελληνοτουρκικών σε ένα όλο και πιο μπερδεμένο κουβάρι αντιθέσεων και ανταγωνισμών.

Αξίζει άλλωστε να θυμηθεί κανείς τα όσα ακούγονταν τα προηγούμενα χρόνια για την εμπλοκή αυτών των δυνάμεων και ενεργειακών κολοσσών στα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ, που τάχα θα «διασφάλιζε» την Κύπρο, και στην πραγματικότητα αποδείχτηκε παράγοντας επιτάχυνσης των επικίνδυνων εξελίξεων και των σχεδίων συνεκμετάλλευσης, αλλά και των διχοτομικών σχεδίων.

Οσες φορές κι αν η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα εμφανίσουν το μαύρο ως άσπρο, για να υπερασπιστούν την πολιτική της εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και «παζάρια» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, δεν μπορούν να κρύψουν ότι οι «μεγάλοι σύμμαχοι» και τα συμφέροντά τους αποτελούν πηγή υπονόμευσης και όχι θωράκισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων, πηγή κινδύνων και όχι «σταθερότητας» για τους λαούς.

Ξανά επιβεβαιώνεται πως η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, η ειρήνη, οι αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους γείτονες λαούς σημαίνουν πάλη ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης, ενάντια στα επικίνδυνα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ -