Το αστικό κράτος επενέβη με διάφορους τρόπους στη διαδικασία ενοποίησης του κατακερματισμένου συνδικαλιστικού κινήματος προκειμένου να ελέγξει το βαθμό αυτονομίας και την ιδεολογικοπολιτική του ταυτότητα. Η βενιζελική - ρεφορμιστική πλειοψηφία που αναδείχθηκε στη νεοεκλεγείσα Διοίκηση της ΓΣΕΕ φάνηκε μάλιστα προς στιγμή να δικαιώνει τις προσδοκίες του. Ακολούθως, ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Ε. Ρεπούλης ενημέρωνε σε τηλεγράφημά του τον Ε. Βενιζέλο: «Πανεργατικόν Συνέδριον απέβη σύμφωνα ενεργείας ημών. Πνεύμα αντισοσιαλιστικόν!»
Ωστόσο, η διακριτή, «συμπαγής και πειθαρχημένη» παρουσία των σοσιαλιστών, τους επέτρεψε να αφήσουν τη σφραγίδα τους σε μια σειρά κομβικά ζητήματα, όπως π.χ. η υιοθέτηση της αρχής της πάλης των τάξεων. Οι δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα είχαν ήδη διαμορφωθεί και λάβει θέσεις μάχης.
Οι δύο γραμμές στο συνδικαλιστικό κίνημα υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Δεν εξαφανίστηκε ούτε στην διάρκεια του Ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η Ενωτική ΓΣΕΕ ήταν η σωστή ενέργεια το 1930 δυστυχώς απο το 1934 και μετά υπήρξε ...επιστροφή στα παλιά.... Επρεπε να φτάσουμε στο 1999 με την ίδρυση του ΠΑΜΕ για να μπούνε τα πράγματα στην σωστή ταξική τους βάση. Το πέρασμα της Κ.Δ και της ΕΣΣΔ στον οπορτουνισμό το 1935... και 1956...αντίστοιχα κατέστρεψαν τα πάντα. Καλή δύναμη με την καραντίνα Σύντροφοι. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή