Για τα 30 χρόνια από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ

Τριάντα χρόνια πριν, στις 7 Φλεβάρη του 1992 υπογράφηκε στην ολλανδική πόλη Μάαστριχτ από τα 12 τότε κράτη - μέλη της ΕΟΚ (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) η ιδρυτική πράξη της ΕΕ, η «Συνθήκη του Μάαστριχτ».

Τον Ιούλη του 1992, η Συνθήκη εγκρίθηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο με τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ. Φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες κάθε μορφής στην υπηρεσία της στρατηγικής του κεφαλαίου κατά του λαού.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που καταψήφισε στη Βουλή την αντιλαϊκή Συνθήκη, απαιτώντας να γίνει δημοψήφισμα, που πεισματικά αρνήθηκαν όλα τα αστικά κόμματα. Η ομοφωνία των αστικών κομμάτων απηχούσε την ομόθυμη στάση της ελληνικής αστικής τάξης, που έβλεπε στη Συνθήκη την ισχυροποίηση του πιο ισχυρού τμήματός της, μέσω της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς, καθώς βέβαια και τη θωράκιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας της.

Η χρονική στιγμή της υπογραφής της δεν ήταν τυχαία. Οι αστικές τάξεις της Ευρώπης επιδίωκαν να επωφεληθούν από τις νωπές αντεπαναστατικές ανατροπές στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, προκειμένου να καταφέρουν ισχυρό και ενιαίο χτύπημα στην εργατική τάξη και το κίνημά της και να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους, μπροστά στον νέο κύκλο σφοδρών ανταγωνισμών και αντιπαράθεσης ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, για το μοίρασμα των νέων αγορών στην Ευρώπη και παγκόσμια.

 

Προκειμένου να ενισχυθεί η συγκεντρωμένη «δύναμη πυρός» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, οι αστικές τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών, με πρωταγωνίστριες αυτές της Γερμανίας και της Γαλλίας, εκχώρησαν περισσότερες αρμοδιότητες και κυριαρχικά δικαιώματα των μεμονωμένων αστικών κρατών στη διακρατική τους ένωση. Η ΕΕ - όπως και η ΕΟΚ προηγούμενα - αποτέλεσε εξαρχής ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση του κεφαλαίου. Δεν υπήρξε, ούτε και θα γίνει ποτέ, «ένωση ισότιμης και φιλικής για τους λαούς συνεργασίας». Δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ, διαδικασία κατάργησης της ανισομετρίας, σύγκλισης της ανάπτυξης και ευημερίας προς τα πάνω.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ σηματοδότησε τη στενότερη διακρατική ένωση του κεφαλαίου σε οικονομικό, πολιτικό, αλλά και στρατιωτικό επίπεδο. Στην ίδια τη Συνθήκη καθοριζόταν ως θεμελιώδης στόχος ύπαρξης και δράσης της ΕΕ η ανάπτυξη μιας «ανταγωνιστικής κοινωνικής οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, με ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό».

Για την προώθηση της ενιαίας καπιταλιστικής εσωτερικής αγοράς της ΕΕ θεσμοθετήθηκαν οι περιβόητες «τέσσερις ελευθερίες»: Κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργαζομένων. Τέθηκε ως βασικός πυλώνας η Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ), ο συντονισμός των δημοσιονομικών και νομισματικών πολιτικών των κρατών - μελών, προκειμένου να θωρακιστεί το ενιαίο νόμισμα στην παγκόσμια αγορά. Οι άλλοι δύο αντιλαϊκοί πυλώνες της Συνθήκης του Μάαστριχτ ήταν: «Η Αστυνομική και Δικαστική συνεργασία» (στην πορεία «Χώρος Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης») για τη δημιουργία νέων και την ενίσχυση των υπαρχόντων κατασταλτικών μηχανισμών, την αστυνομική και δικαστική συνεργασία, την ένταση του αντικομμουνισμού, την κοινή κατασταλτική πολιτική ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες, η «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτικής Ασφάλειας» (ΚΕΠΠΑ), που στην πορεία απέκτησε και τον στρατιωτικό, επιχειρησιακό της μηχανισμό για τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Αντιδραστική μετεξέλιξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ αποτέλεσε η Συνθήκη της Λισαβόνας, το 2009.

Το ΚΚΕ, σε δύσκολες συνθήκες για το ίδιο και για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, αποκάλυψε τον αντιλαϊκό χαρακτήρα και αντιπάλεψε αποφασιστικά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Στην Απόφαση της Ευρείας Συνόδου της ΚΕ (16-17 Μάη 1992) τόνιζε: «Το όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης", της Ευρώπης των μονοπωλίων, που συνενώνει και εμπνέει βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, "ΣΥΝ" (ο πολιτικός πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ) και ο συγκεκριμένος στόχος "να μπούμε στον σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ" δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των εργαζομένων».

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή αντέκρουσε τον μύθο της «σύγκλισης» των οικονομιών, που προπαγάνδιζαν τότε τα αστικά κόμματα, αποκαλύπτοντας ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο στις συνθήκες του καπιταλισμού και της δράσης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης. Εδωσε και δίνει καθημερινά μάχη στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στη Βουλή και την Ευρωβουλή, για την αποκάλυψη του αντιλαϊκού χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ. Οι προειδοποιήσεις και η δράση του ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια, κόντρα στις αυταπάτες που καλλιεργούσαν τα αστικά κόμματα ότι «θα τρώμε με χρυσά κουτάλια», για μια «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» και «προστασία» από την επιθετικότητα της αστικής τάξης της Τουρκίας, βοήθησαν το εργατικό - λαϊκό κίνημα να βάλει εμπόδια στις αντιλαϊκές πολιτικές που εκπορεύονται από την ΕΕ.

Οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν το ΚΚΕ και διέψευσαν όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Απέδειξαν ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν είναι «ένα απάνεμο λιμάνι», αλλά αποτελεί πηγή αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, μεγάλων κινδύνων εμπλοκής σε πολεμικές αναμετρήσεις, ολομέτωπης επίθεσης κατά της εργατικής τάξης, των βιοπαλαιστών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων της πόλης, των γυναικών και της νεολαίας των λαϊκών στρωμάτων.

Οι υποσχέσεις για «Ευρώπη της σύγκλισης» διαψεύστηκαν. Αποδείχτηκε ότι διευρύνεται το χάσμα ακόμα και μέσα στον ηγετικό πυρήνα της Ευρωζώνης προς όφελος της Γερμανίας. Αυξάνεται η ανισόμετρη ανάπτυξη των κρατών - μελών. Οξύνονται οι ανταγωνισμοί που δυναμώνουν και τις αποσχιστικές τάσεις. Δυναμώνουν οι φυγόκεντρες δυνάμεις, με κορυφαίο παράδειγμα το Brexit. Οι αντιθέσεις συμφερόντων ανάμεσα στις αστικές τάξεις των κρατών εκφράζονται με τη διαπάλη σε όλα τα βασικά ζητήματα, από τη δημοσιονομική πολιτική μέχρι το Προσφυγικό. Ομως, όλες οι διαφορετικές αστικές προτάσεις είναι εχθρικές για τους λαούς. Ολες απαιτούν θυσίες στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Οι αλλεπάλληλες παγκόσμιες καπιταλιστικές κρίσεις του 2008 και του 2020, οι συνέπειές τους για την Ευρωζώνη και την ΕΕ, ενίσχυσαν όλα τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά και τάσεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην ΕΕ, την επιθετικότητά του ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς σε όλο τον κόσμο. Τα «μνημόνια» που επιβλήθηκαν στα «υπερχρεωμένα» κράτη - μέλη, όπως η χώρα μας, δεν αποτελούσαν ένα προσωρινό πλαίσιο μέτρων για τη μια ή την άλλη χώρα. Συνιστούσαν την ενιαία απάντηση των μονοπωλίων στην ΕΕ, για να θωρακίσουν τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά τους. Λειτούργησαν ως προπομπός αντιδραστικών μέτρων και μηχανισμών που τσακίζουν τη ζωή των εργαζομένων σε όλα τα κράτη - μέλη, όπως το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», ο αυτόματος «κόφτης» κοινωνικών δαπανών για να μένει «δημοσιονομικός χώρος» για τη χρηματοδότηση των ομίλων, το «Σύμφωνο για το ευρώ+», που προβλέπει εξισορρόπηση των μισθών στην ΕΕ με αυτούς των εμπορικών ανταγωνιστών της (βλ. Κίνα, Ινδία), οι κανονισμοί για το «Ευρωεξάμηνο» και τις «Συστάσεις ανά χώρα», δηλαδή διαρκή μνημόνια σε όλα τα κράτη - μέλη για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Η εργατική τάξη είδε τα εργασιακά και κοινωνικά της δικαιώματα να σαρώνονται, το εισόδημά της να βρίσκεται σε επίπεδα χαμηλότερα απ' το 2008, να κυριαρχούν οι κάθε είδους «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, να αυξάνονται ακόμα και στα 70 χρόνια τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης με συντάξεις πείνας.

Τα όνειρα της νεολαίας συντρίβονται στην εργασιακή περιπλάνηση και την αβεβαιότητα, στις ελαστικές μορφές δουλειάς χωρίς δικαιώματα. Η μόρφωση αντικαταστάθηκε από καταρτίσεις και δεξιότητες μιας χρήσης, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες των επιχειρήσεων. Η ΕΕ των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων, των 113 εκατομμυρίων που ζουν στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας, αποτελεί πραγματικό εφιάλτη για τους νέους των λαϊκών στρωμάτων.

Οι γυναίκες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων βιώνουν στο απόγειο τη διπλή καταπίεση, θύματα των πιο επισφαλών και κακοπληρωμένων μορφών εργασίας, χωρίς τις αναγκαίες υποδομές Πρόνοιας, με τη μητρότητα να στιγματίζεται ως «μειονέκτημα» στην αγορά εργασίας. Ο στρατηγικός στόχος της ΕΕ είναι η αύξηση της γυναικείας συμμετοχής στην κοινωνική εργασία, κυρίως ως μισθωτές, καθώς οι ανισοτιμίες και διακρίσεις σε βάρος των γυναικών γίνονται πηγή πρόσθετου κέρδους, μέσο γενικότερης μείωσης μισθών αλλά και πολιτικής χειραγώγησης. Αυτός ο στόχος προωθείται μέσα από τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της «συμφιλίωσης επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής» και των «ίσων ευκαιριών», με επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων. Για αυτό σήμερα η λεγόμενη Ισότητα των Φύλων, ως οδοστρωτήρας των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών δικαιωμάτων των γυναικών, προβάλλεται ως βασικό συστατικό της ευρωενωσιακής πολιτικής.

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ στοχεύει στη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής σε λίγα χέρια. Μειώνει το εισόδημα των μικρών αγροτών και κτηνοτρόφων. Αυξάνει το κόστος παραγωγής. Οδηγεί σε ξεκλήρισμα χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά. Η συντριπτική πλειοψηφία των κοινοτικών ενισχύσεων κατευθύνεται στους μεγαλοαγρότες και τους αγροτοβιομήχανους.

Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί επαγγελματίες της πόλης βιώνουν τα χρέη, την υψηλή φορολογία, την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, την αδυναμία συνταξιοδότησης και ασφαλιστικής κάλυψης κ.ά. Ενα τμήμα τους αντικειμενικά οδηγείται στο λουκέτο, την ώρα που τα προγράμματα χρηματοδότησης της ΕΕ στηρίζουν κυρίως τους μεγάλους ομίλους.

Τα δημόσια συστήματα Υγείας καταρρέουν από τις τεράστιες ελλείψεις, όπως αποδεικνύει η πανδημία, ακόμη και στις ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ, για να θησαυρίζουν οι ιδιωτικοί όμιλοι του κλάδου και οι φαρμακοβιομηχανίες που ελέγχουν τα εμβόλια και τα τεστ. Το ίδιο συμβαίνει με τις δομές Πρόνοιας και τα δημόσια εκπαιδευτικά συστήματα σε όλα τα κράτη - μέλη.

Ζωτικά αγαθά για τον λαό, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, τα καύσιμα, το νερό, οι τηλεπικοινωνίες, έχουν μετατραπεί εδώ και δεκαετίες σε πανάκριβα, απλησίαστα εμπορεύματα για τα λαϊκά στρώματα. Η επαρκής, υγιεινή στέγαση αποτελεί «πολυτέλεια» για εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη.

Η ΕΕ και οι σύμμαχοί της, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, πρωταγωνίστησαν στον «βρώμικο πόλεμο» που διαμέλισε τη Γιουγκοσλαβία, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, στο Μάλι. Η ΕΕ στηρίζει το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό και αναπτύσσει τα δικά της σχέδια ενάντια στην Κούβα και τον λαό της, επιχειρώντας να επωφεληθεί απ' τον πολύχρονο, εγκληματικό αποκλεισμό των ΗΠΑ στην Κούβα. Σχεδιάζει και υλοποιεί ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε όλο τον πλανήτη, διατηρώντας σήμερα 17 στρατιωτικο-πολιτικές αποστολές σε 3 ηπείρους.

Η «Στρατηγική πυξίδα» και η λεγόμενη «Παγκόσμια Πύλη» της ΕΕ, που αναμένεται να επικυρωθούν στη διάρκεια της γαλλικής προεδρίας, θα σημάνουν ένταση της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, νέο κύκλο δολοφονικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεών της, μαζί με τη διείσδυση κεφαλαίων σε τρίτες χώρες σε όλο τον πλανήτη.

Η ΕΕ αντιμετωπίζει τους ξεριζωμένους και κατατρεγμένους από την ιμπεριαλιστική πολιτική και τους πολέμους της με την ωμή καταστολή και τη λογική της «στρόφιγγας» για το πάμφθηνο εργατικό δυναμικό που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Οσοι δυστυχισμένοι πρόσφυγες καταφέρνουν να επιβιώσουν απ' τον υγρό τάφο, στον οποίο ΕΕ και κυβερνήσεις της, με πρωταγωνιστή τις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, έχουν μετατρέψει τη Μεσόγειο, φυλακίζονται σε υπερδομές κράτησης, απελαύνονται ή επαναπροωθούνται από τις κυβερνήσεις, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ πριν, όσο και της ΝΔ σήμερα.

Σήμερα οι λαοί βρίσκονται μπροστά σ' έναν νέο γύρο αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης, ενορχηστρωμένο από τους καπιταλιστές, τις κυβερνήσεις τους και την ένωσή τους, την ΕΕ. Το μεγάλο βάθος εκδήλωσης της κρίσης, η ανισόμετρη εκδήλωση των συνεπειών της στα κράτη - μέλη, η συρρίκνωση της παραγωγής και η μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων, οι προβλέψεις για αδυναμία γρήγορης επιστροφής στα προ κρίσης επίπεδα και η ένταση του ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ και την Κίνα επιτάχυναν τη λήψη αποφάσεων για μια μεγάλη κρατική παρέμβαση σε όλα τα κράτη - μέλη.

Οι αστικές τάξεις της Ευρώπης κατέληξαν τον Ιούλη του 2020 στον προσωρινό και εύθραυστο συμβιβασμό για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2021-2027. Για να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη στις μεγάλες νέες επενδύσεις της «πράσινης μετάβασης» και του ψηφιακού μετασχηματισμού της οικονομίας, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ συμφώνησαν στη διοχέτευση 2 τρισ. ευρώ, υπερβαίνοντας τα όρια για το κρατικό χρέος του Συμφώνου Σταθερότητας. Η ανάγκη του κεφαλαίου να συνεχιστεί η επεκτατική πολιτική (της μεγάλης κρατικής παρέμβασης στην οικονομία) οδηγεί και στις διαπραγματεύσεις για αναθεώρηση των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας. Δεν πρόκειται για μια φιλολαϊκή στροφή της ΕΕ, όπως προβάλλουν αποπροσανατολιστικά η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, αλλά για πορεία σε αντιδραστική κατεύθυνση. Κάθε βήμα που ενισχύει τη συνοχή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ, ενισχύει τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Οι λαοί πληρώνουν την ΕΕ και τη στρατηγική της πολύ ακριβά. Η δήθεν «πράσινη» οικονομία εκτίναξε τις τιμές της Ενέργειας στα ύψη. Η ακρίβεια εξανεμίζει το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, η «ενεργειακή φτώχεια» θερίζει τους εργαζόμενους και οι «πράσινες» κατευθύνσεις καταστρέφουν και υποβαθμίζουν το περιβάλλον, φορτώνοντας την «ατομική ευθύνη» στον λαό, βγάζοντας «λάδι» τα μονοπώλια και τον πραγματικό ένοχο, το καπιταλιστικό σύστημα.

Σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, η δικτατορία του κεφαλαίου ακυρώνει τις τεράστιες δυνατότητες ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών που προσφέρουν η «ψηφιακή μετάβαση» και η χρήση της «τεχνητής νοημοσύνης». Στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων αυτές οι δυνατότητες αξιοποιούνται για την αύξηση της εκμετάλλευσης όσων εργάζονται και το ψηφιακό φακέλωμα, ενώ αυξάνονται οι ουρές των ανέργων. Αυτό δείχνει ότι είναι υπερώριμη ανάγκη ο σχεδιασμός και η αξιοποίηση των νέων επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων να περάσει στα χέρια της εργατικής εξουσίας. Κάτω από την ευρωενωσιακή πολιτική για άκρατη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού και ασφυκτική πρόσδεσή του στα συμφέροντα του κεφαλαίου στον τουρισμό, στην «ψηφιακή οικονομία» και άλλους οικονομικούς τομείς, συντρίβονται τα δικαιώματα των λαών της Ευρώπης για πολιτιστική ανάπτυξη, πνευματική καλλιέργεια και επαφή με τα πρωτοπόρα καλλιτεχνικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας.

Η ΕΕ εκτός των άλλων αξιοποιεί και την πολιτική της στον τομέα του Πολιτισμού για τη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής» και της καπιταλιστικής ανθεκτικότητας, μέσα από την προώθηση των κίβδηλων αστικών αξιών περί «Ευρωπαϊκής ιδέας και ταυτότητας», «δημοκρατίας», «κράτους δικαίου», «πλουραλισμού», «ισότητας των φύλων», «σεβασμού στη διαφορετικότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα», καταπολέμησης του «ολοκληρωτισμού», εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό.

Ο συμβιβασμός των αστικών τάξεων είναι ναρκοθετημένος από τα γεννοφάσκια του, γιατί δεν μπορεί να αναιρέσει τις αντιθέσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, που γεννά ο ανταγωνισμός των μονοπωλιακών ομίλων τους. Τα υπαρκτά οφέλη που αντλούν τα κράτη - μέλη της ΕΕ από τη μεγάλη ενιαία ευρωενωσιακή αγορά στον διεθνή ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα συνυπάρχουν με φυγόκεντρες δυνάμεις που ενισχύονται. Σε κάθε περίπτωση, είτε με μεγαλύτερη «εμβάθυνση», είτε με πιο χαλαρές ενωσιακές σχέσεις, οι μεγάλοι χαμένοι από το «σχέδιο ΕΕ» είναι και θα είναι οι λαοί.

Οι λαοί διαθέτουν σήμερα την εμπειρία και μπορούν να βγάλουν σοβαρά πολιτικά συμπεράσματα. Είτε σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης, είτε σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης η ζωή των εργαζομένων χειροτέρεψε. Κονδύλια και παχυλές επιδοτήσεις δεν περισσεύουν για τη δημόσια Υγεία, την Πρόνοια, τις κοινωνικές δαπάνες, τη δημόσια Εκπαίδευση, τις αποζημιώσεις πληγέντων από φυσικές καταστροφές, γιατί πάνε στις τσέπες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό είναι το επιζήμιο για τον λαό κριτήριο του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ. Ο,τι δεν αποφέρει κέρδος αποτελεί «μη επιλέξιμη δαπάνη» για τα χρηματοδοτικά εργαλεία της.

Το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, τη νεολαία και τις γυναίκες αυτών των κοινωνικών δυνάμεων σε αγωνιστική συμπόρευση, για να δυναμώσει η πάλη για τις δικές τους ανάγκες, να χτιστεί μια ισχυρή κοινωνική συμμαχία ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, την αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων.

Ο λαός μας, οι λαοί της Ευρώπης, των κρατών - μελών της ΕΕ δεν αξίζουν τέτοια χαμοζωή. Η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι η ΕΕ δεν μπορεί να αλλάξει υπέρ των λαών, να μετατραπεί σε «Ευρώπη των εργαζομένων».

Υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν είναι μοιραίο να αυξάνει καθημερινά η απόσταση, η ψαλίδα ανάμεσα στις σύγχρονες τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας και στη σημερινή κατάσταση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, της ανασφάλειας που βιώνουν οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι. Ο λαός μπορεί να κάνει παρελθόν τη φτώχεια, την ανεργία, το βάσανο της αβεβαιότητας για το αύριο. Με την εξουσία και την οικονομία στα δικά του χέρια, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό, με αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστική ένωση. Μόνο έτσι μπορεί να χτιστεί μια Ευρώπη της φιλίας, της αλληλεγγύης, της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς. Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα τον 21ο αιώνα.

ΑΘΗΝΑ 12/2/2022

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ