«Η δικαιοσύνη στηρίζεται στην ιδεολογία που βάζει πάνω απ' όλα τον άνθρωπο και το δίκιο»

 
Ο Καραμουρατίδης είναι ορίτζιναλ. Ενας ιδιοφυής μουσικός, που μπήκε στη ζωή μας πριν από 18 χρόνια, για να βάλει μουσικές σ' όλα τα ανομολόγητα που νιώθαμε και δεν φανταζόμασταν πως θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ τραγούδια.

Από τη «γιάφκα των τριών» βγήκαν πολλά μικρά θαύματα. Η Νατάσα, ο Γεράσιμος και ο Θέμης αγαπήθηκαν γρήγορα, δικαίως και «εν λευκώ».

Ο Θέμης Καραμουρατίδης είναι ένας τολμηρός συνθέτης, ένας ευφάνταστος ενορχηστρωτής κι ένας γοητευτικός πιανίστας. Ανθρωπος καλλιεργημένος, πανέξυπνος, γειωμένος, ευαίσθητος, αυθεντικά ευγενής, ενθουσιώδης και παρά τρίχα δημοσιογράφος! Από αυτό θα ξεκινήσω.

* * *

-- Συνέντευξη λοιπόν μ' έναν παρ' ολίγο συνάδελφο. Τη ζήλεψες ποτέ τη δουλειά μας;

-- Με ξεκινάς από τα δύσκολα! Νομίζω ότι δεν έχω τόσο γερό στομάχι ώστε να αντέξω τον γενναίο αγώνα που κάνετε οι αληθινοί δημοσιογράφοι, απέναντι στο παράλογο σύμπαν των «δημοσιογράφων» και της «δημοσιογραφίας» τους, όπου ο παράγων άνθρωπος απλώς δεν συνυπολογίζεται. Κακοποιητικοί τίτλοι, αφορισμοί, ψευδείς ειδήσεις, καταρρακωμένες αξιοπρέπειες, υπόγεια δικτύωση με άλλες εξουσίες και η δεοντολογία στον κάδο. Αυτήν την καθημερινή μάχη που δίνετε σε αυτό το τοπίο, μόνο να τη θαυμάζω μπορώ, γιατί αν αποφάσιζα να συμμετέχω, θα ήμουν από το πρωί μέχρι το βράδυ στις επάλξεις και σύντομα ημίτρελος.

-- Από το «Ονειρεύομαι» και το «Χαλί», τα πρώτα ηχογραφήματά σου το 2004, μέχρι το πρόσφατο «Επαθα αγάπη», ποιο είναι το πιο συναρπαστικό γεγονός που έζησες μέσα στη μουσική;

-- Είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι ως τώρα, με αναρίθμητα αξέχαστα και υπέροχα περιστατικά και εμπειρίες, και είμαι ευγνώμων για κάθε ένα από αυτά και για όλους τους ανθρώπους που είχα την ευλογία να συνυπάρξω. Φυσικά στο υψηλότερο σημείο αυτής της πορείας, σε θρόνο (διθέσιο καναπεδάκι), βρίσκονται η Νατάσσα και ο Γεράσιμος και τα 18 χρόνια αγάπης, συνεργασίας και δημιουργίας.

-- Και η μεγαλύτερη απογοήτευση ή και τραύμα;

-- Επειδή σε κάθε δουλειά μου μπαίνω με συναισθηματισμό ενθουσιασμό και αγάπη, κάποιες φορές έχει παρερμηνευτεί ως ηλιθιότητα ή αδυναμία η δοτικότητα. Αλλά είναι πραγματικά ήσσονος σημασίας και τα περιστατικά και οι... δράστες! Νιώθω τυχερός που η ζωή μου είναι γεμάτη με «ξηγημένους» συνεργάτες.

-- Οι γονείς σου στο ξεκίνημά σου, με θυσίες, σού αγόρασαν ένα ακριβό πιάνο για να ακολουθήσεις το όνειρό σου, προτρέποντάς σε μάλιστα να αφήσεις τη δουλειά σου στην εξυπηρέτηση πελατών σε μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Ανεκτίμητη στήριξη!

-- Ο ρόλος των γονιών μου ήταν καταλυτικός και στις δυο - καθοριστικές για τη μετέπειτα πορεία μου - αποφάσεις. Και στα 10 μου, όταν «έβαλαν πλάτες» για να μου πάρουν αυτό το πιάνο (πάνω από τις οικονομικές δυνατότητες μιας μέσης οικογένειας του '90 στο Πλατύ Ημαθίας, με μπαμπά ηλεκτρολόγο και μαμά που άφησε τη δουλειά της στο εργοστάσιο για να φροντίζει εμένα και την αδερφή μου) και στα 26 μου, όταν μου είπαν «κάνε τη μουσική σου παιδί μου». Δεν συναντάς εύκολα αυτή τη γενναιοδωρία στη ζωή και αυτό το πνεύμα, αν δεν υπάρχει ψυχικό μεγαλείο! Είναι οι ήρωές μου!

-- Μπήκες στη δισκογραφία τη στιγμή που κατέρρεε και είχε απαξιωθεί. Φέρατε, όμως, μαζί με την Νατάσα και τον Γεράσιμο φως κι αλήθεια, που τα είχαμε όλοι μεγάλη ανάγκη. Πώς καταφέρνετε να είστε ακόμη τόσο δεμένοι μεταξύ σας και ταυτόχρονα τόσο ελεύθεροι;

-- Με πολλή δουλειά, αλληλοσεβασμό και αυτοσεβασμό. Δεν υπήρξαμε ποτέ αδηφάγοι. Ξέραμε πολύ καλά πότε ο καθένας μας θα έκανε πίσω κομμάτια του εγωισμού του, για χάρη των άλλων δύο και της ομάδας και αυτού που του προσφέρει, καλλιτεχνικά, οικονομικά και συναισθηματικά. Οταν ο άλλος είναι συγχρόνως συνεργάτης, οικογένεια και καλλιτεχνικός συνοδοιπόρος, οφείλεις να διατηρείς τους ρόλους διακριτούς και να στέκεσαι μεγαλόψυχος στα «θέλω» του άλλου.

-- Οσα κάνετε, μας φαίνονται να είναι πάντα δίκαια μοιρασμένα. Πώς κατακτήθηκε αυτή η αυστηρή δικαιοσύνη στη σχέση σας;

-- Στηρίζεται σε γερά ηθικά θεμέλια και μια ιδεολογία που... μάντεψε... βάζει πάνω απ' όλα τον άνθρωπο, το δίκιο του διπλανού και την ουσία της αλληλεπίδρασης.

-- Πες μου για τον καθένα σας μια λέξη που να σας χαρακτηρίζει απόλυτα.

-- Μποφίλιου: Χείμαρρος.

Ευαγγελάτος: Συγκίνηση.

Καραμουρατίδης: Ξερόλας.

-- Ποια θεωρείς την κατάρα του ελληνικού τραγουδιού σήμερα;

-- Τα μεγάλα λόγια, τους μεγάλους αφορισμούς. Ακούω σήμερα συνέχεια, δεν υπάρχουν δημιουργοί, δεν υπάρχουν τραγουδιστές, δεν υπάρχει τέχνη. Μου φαίνεται αδιανόητο που υπάρχει αυτή η γκρίνια, λες και το τραγούδι είναι αποκομμένο από την κοινωνία. Πώς θα υπάρξει το μεγάλο τραγούδι, με την παλιά καλή κλασική έννοια, χωρίς να υπάρχουν οι παλιές συνθήκες για να ανθίσει;

Το μεγάλο τραγούδι γίνεται μεγάλο εκ του αποτελέσματος, όχι με την κυκλοφορία του. Εχει λοιπόν το τραγούδι το έδαφος πλέον να ανθίσει και να μεγαλώσει; Εχει τον χρόνο να ακουστεί μέσα στην υπερπληροφορία; Να ξανακουστεί; Να συνδεθεί με την καθημερινότητα, με καταστάσεις κοινωνικές, προσωπικές, πολιτικές και να γαντζωθεί στις συνειδήσεις; Υπάρχει ο ακροατής που θα μπει στη διαδικασία να κάνει κόπο για το ακρόαμα, όπως παλιά;

Και τέλος πάντων, όλοι αυτοί που γκρινιάζουν για το μεγάλο ελληνικό τραγούδι που δεν γράφεται πια, ας μας πουν πώς το θέλουν να μαζευτούμε όλοι οι εν ζωή δημιουργοί, να το βάλουμε κάτω και να τους το γράψουμε.

-- Τι είναι - και κυρίως πού είναι - το πολιτικό τραγούδι το 2022; Με ποιους τρόπους μπορούν το πολιτικό και το κοινωνικό τραγούδι να συνεγείρουν ξανά τον κόσμο, να εμπνεύσουν, να ξυπνήσουν το φρόνημα;

-- Ο ακροατής δεν είναι πια ο αγνός ακροατής του '70. Είναι καχύποπτος, γιατί έχει βιώσει την προδοσία στο πετσί του και σε όλο αυτό το καπιταλιστικό πανηγύρι δεν είναι σίγουρος για το ποιος είναι ο εχθρός, ποιος ο σύμμαχος. Πρέπει να ξεβολευτεί πραγματικά από το μικροαστικό βασίλειο με τις ψευτοπαροχές, που του τονώνουν πρόσκαιρα το εγώ και τον κρατούν σε καταστολή. Οπότε το πολιτικό και κοινωνικό τραγούδι τού σήμερα έχει να αναλάβει πολύ πιο δύσκολο αγώνα συσπείρωσης. Εχω την αίσθηση ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί περισσότερο με μια αισθητική και συναισθηματική συνέπεια και εμμονή σε βασικές αρχές, παρά με ηχηρά συνθήματα και εμβατηριακές κορόνες.

-- Ζούμε χρόνια τώρα μέσα σε οικονομική και αξιακή κρίση, ενώ μια νέα κρίση είναι προ των πυλών. Τι σε εξοργίζει περισσότερο σε αυτόν τον δήθεν αναπτυγμένο κόσμο, που διαλύεται και μας διαλύει;

-- Η διαστρέβλωση των αναγκών μας, η καθημερινή παραποίηση της αλήθειας, η διάχυση της προπαγάνδας και αυτός ο αδιανόητος καθημερινός αγώνας να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, και μάλιστα σε ελέφαντες που - με πλήρη έλλειψη τσίπας και απόλυτη ψυχραιμία - δηλώνουν ζέβρες!

-- Ωστόσο, βλέπουμε πως όπου υπάρχουν αγώνες, υπάρχουν και νίκες, όπως π.χ. με τους εργάτες της COSCO, της «e-food», τους οικοδόμους. Επέβαλαν αυτό που πριν χρόνια φαινόταν αδύνατο. Να υπογραφεί Σύμβαση Εργασίας, να ματαιωθούν αντεργατικές ρυθμίσεις σε βάρος τους. Με τον κλάδο σας τι γίνεται;

-- Εμείς πρωτίστως πρέπει να αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε χομπίστες και ψωνάρες, που αράζουν σε επαύλεις και εκτονώνουν την πλήξη τους σε τραγουδάκια, ν' αποδείξουμε ότι το έργο που παράγουμε έχει εργατοώρες, κόπο και ανθρώπους που αγωνίζονται για την επιβίωση. Δεν έχω ακούσει σε κάποιο άλλον κλάδο, πέραν των καλλιτεχνών, «έλα τρεις μήνες να κουβαλάς τούβλα τσάμπα, να κάνεις 90 μεροκάματα για να σε γνωρίσει ο εργολάβος και μετά βλέπουμε». Για να διεκδικήσουμε επί της ουσίας, πρέπει πρώτα να αποδείξουμε ότι δεν αξίζει αυτή η απαξίωση και η υποτίμηση της εργασίας μας.

-- Σήμερα, που κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα σταματήσει ο πόλεμος, που τροφοδοτούνται και άλλες εστίες του στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή, στον Περσικό Κόλπο κι όλοι προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο γενίκευσής του, πόσο επείγον είναι να κινητοποιηθούμε ενάντια στον πόλεμο και στην ελληνική εμπλοκή σ' αυτόν;

-- Αν το 2022, μετά από όλες τις φορές που επαναλήφθηκε η ιστορία με μαθηματική ακρίβεια, δεν έχουμε βρει τρόπο να σεβόμαστε την αξία της ανθρώπινης ζωής και τα δικαιώματα του διπλανού μας και προχωράμε σε επίλυση διαφορών, που αποδεδειγμένα οδηγούν σε δυσχερείς καταστάσεις, κάτι έχει πάει πολύ λάθος σε αυτήν την περιβόητη εξέλιξή μας. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μπορεί έστω και μια σφαίρα να δικαιολογηθεί με οποιονδήποτε τρόπο.

-- Οι στίχοι του Γεράσιμου στο «Επαθα αγάπη», που λένε: «Εγώ που χρόνια τρολάρω τον έρωτα, δες πώς την πάτησα κι έπαθα αγάπη. Είμ' όλα αυτά που κορόιδευα κι άντε να πω στους γνωστούς τι έχω πάθει» είχαν ποτέ εφαρμογή στη ζωή σου κι αν ναι, με ποιες επιρροές στην έμπνευσή σου;

-- Ως ξερόλας, είθισται να φυλάω τα ρούχα μου. Κρατάω μια συντηρητική στάση στα «τρολαρίσματα», για να μην την πατάω και έχω περιθώριο να λέω «σας τα 'λεγα εγώ». Βέβαια τα 'χω κάνει άπειρες φορές ρόιδο στη ζωή μου με ...ανάμεικτα καλλιτεχνικά αποτελέσματα! Γι' αυτό, η έμπνευσή μου προτιμώ να προκύπτει από τη διυλισμένη καθημερινότητα (τη δική μου και των γύρω μου), τα θέατρα, το σινεμά, τη μουσική, την κοινωνία, ώστε να μην είναι ευμετάβλητη και πάθουμε καμία ζημιά!

-- Στις 16 Ιούνη κυκλοφορεί η «Σπίθα», μια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά σου, με την Μελίνα Κανά, σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, Λιζέτας Καλημέρη και Μαρίας Τζωρτζάκη. Τρακ ή καμάρι κυριαρχούν;

-- Καμαρώνω για αυτή τη δουλειά, γιατί είναι φτιαγμένη από υλικά που έφερε η αγάπη μου στη φωνή της Μελίνας όλα αυτά τα χρόνια, δοκιμές και καινούρια πράγματα που προέκυψαν από τη μεταξύ μας σχέση, την πορεία της. Η φωνή της Μελίνας σήμερα, που έχει εξελιχθεί σε μεγάλη ερμηνεύτρια, με συναρπάζει με την ωριμότητα και το βάθος της κι ευχαριστιέμαι να δουλεύω πάνω στους υπέροχους στίχους ξεχωριστών δημιουργών.

-- Αυτές τις μέρες, είστε με τον Γεράσιμο και τον Πάνο Μουζουράκη στο στούντιο. Νέο στοίχημα αυτό;

-- Με τον φίλο μας και υπερταλαντούχο Πάνο ετοιμάζουμε την πρώτη (και είμαι σίγουρος όχι την τελευταία) ολοκληρωμένη μας δουλειά. Ανυπομονώ.

-- Κι εμείς!

Συνέντευξη στη
Σεμίνα ΔΙΓΕΝΗ