Σε δυο βδομάδες στο κλειστό γυμναστήριο «Αριστείδης Παπαμιχαήλ» στη Δραπετσώνα θα φιλοξενηθεί η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΠΑΜΕ. Ηδη πληθαίνουν τα Διοικητικά Συμβούλια που με αποφάσεις δηλώνουν τη συμμετοχή τους, ενώ χιλιάδες είναι οι συνδικαλιστές που θα πάρουν μέρος.
Το διήμερο 18 και 19 Ιούνη, το οργανωμένο κομμάτι των εργαζομένων θα συζητήσει για την πορεία του εργατικού κινήματος και την ανάγκη της ανασύνταξής του ως προϋπόθεση για να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς. Επιδιώκουμε μέσα από ζωντανή συζήτηση να ενισχυθεί το ενδιαφέρον και να απαντηθεί ο προβληματισμός που υπάρχει σε χιλιάδες εργαζόμενους για τον ρόλο των συνδικάτων στην ανατροπή αυτής της κατάστασης. Να μεγαλώσει η συσπείρωση στον αγώνα, ο συντονισμός εκατοντάδων σωματείων στην ανάπτυξη της πάλης, σε μεγάλα μέτωπα που αφορούν τη ζωή των εργαζομένων.
Η Πανελλαδική Σύσκεψη θα γίνει σε μια περίοδο που η αντιλαϊκή επίθεση εντείνεται. Οι επιπτώσεις του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ενεργής εμπλοκής της χώρας μας στη διεξαγωγή του είναι μεγάλες. Ταυτόχρονα, όλα τα στοιχεία προμηνύουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε νέα καπιταλιστική οικονομική κρίση, που σε συνδυασμό με τη μεγάλη ακρίβεια μπορεί να οδηγήσει σε νέα απότομη επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, συνολικά του λαού μας.
Εχουμε πλήρη επίγνωση της λυσσαλέας αντίδρασης του κράτους και της εργοδοσίας για την ανακοπή της προοπτικής κλιμάκωσης της πάλης, για να μην αμφισβητείται από πλατιά τμήματα των εργαζομένων η στρατηγική του κεφαλαίου. Επίσης, της προσπάθειας που θα συνεχίσουν να κάνουν οι ηγεσίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων για τη χειραγώγηση των εργαζομένων από τα εργοδοτικά συμφέροντα και τις κρατικές αξιώσεις. Η στάση τους απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπου με τις ανακοινώσεις τους ευθυγραμμίστηκαν με τους στόχους της αστικής τάξης, καλώντας τους εργαζόμενους να επιλέξουν στρατόπεδο ληστών, το αποδεικνύει.
Οι εργαζόμενοι έχουν όμως ένα πολύτιμο εφόδιο, ένα όπλο που πρέπει να αξιοποιήσουν. Την πείρα που συγκεντρώθηκε από την προσπάθεια των ταξικών δυνάμεων να μην ενσωματωθεί το εργατικό κίνημα στις επιδιώξεις της αστικής τάξης, από την επεξεργασία πλαισίων πάλης που όταν συνδυάστηκε με μια κοπιαστική και σταθερή προσπάθεια παρέμβασης έδωσε τη δυνατότητα της κινητοποίησης ευρύτερων τμημάτων εργαζομένων, δημιουργώντας παραδείγματα που έγιναν πηγή έμπνευσης για όλους τους εργαζόμενους.
Δεν είναι πρώτη φορά που αναμετριόμαστε με «τους θεούς και τους δαίμονες» του εκμεταλλευτικού συστήματος. Δεν υπήρξε πρωτοβουλία, αγώνας που ανέπτυξαν οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που δεν συνοδεύτηκε από σκληρότατη διαπάλη, που δεν υπήρξε σύγκρουση με διλήμματα που έθεταν η εργοδοσία και το κράτος της και αναπαρήγαγαν μέσα στους εργασιακούς χώρους εργατοπατέρες, ορκισμένοι εχθροί των αγώνων των εργαζομένων.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που την περίοδο της πολύχρονης καπιταλιστικής κρίσης στήριξε τα μνημόνια και το σύνολο των αντεργατικών μέτρων, γιατί όπως έλεγαν υπάρχει ανάγκη ενός υγιούς περιβάλλοντος για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας; Που ενοχοποιούσε τους εργαζόμενους γιατί υποτίθεται ότι όλοι είχαν ευθύνες για την κρίση, χαρακτηρίζοντας «μαξιμαλιστικά» τα αιτήματα του ταξικού εργατικού κινήματος για κλαδικές Συμβάσεις και αυξήσεις στους μισθούς. Είναι οι δυνάμεις που έφτασαν στο κατάπτυστο σημείο να επιτίθενται σε 535 συνδικάτα που κατέθεσαν το σχέδιο νόμου για την επαναφορά των Συμβάσεων και του κατώτατου μισθού, λέγοντας ότι τα 751 ευρώ που ζητάνε θα σοκάρουν την οικονομία, που λοιδορούσαν τις ταξικές δυνάμεις με συκοφαντίες ότι η εναντίωσή τους σε φαινόμενα εκφυλισμού και νοθείας γίνεται για τις καρέκλες.
Η στάση μας επιβεβαιώθηκε. Η υπεράσπιση του αγωνιστικού προσανατολισμού των συνδικάτων, της δημοκρατικής λειτουργίας τους, η γραμμή πάλης που διαμορφώνουν σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντα της εργοδοσίας, αποτελούν προϋποθέσεις για να μην αφοπλιστούν, για να μπορούν να αντιστέκονται στις επιθέσεις που δέχονται τα κατοχυρωμένα δικαιώματα των μελών τους.
Για το εργατικό κίνημα είναι επιζήμιο όχι μόνο να μετατρέπεται σε χειροκροτητή των κυβερνητικών επιλογών, αλλά και να γίνεται μοχλός πίεσης για την κυβερνητική εναλλαγή. Δεν υπήρξε διαχρονικά κυβέρνηση που δεν κλιμάκωσε την αντιλαϊκή επίθεση, που δεν συνέχισε από εκεί που έμεινε η προηγούμενη. Η εμπειρία της κυβερνητικής εναλλαγής με «αριστερό πρόσημο» αποδείχθηκε οδυνηρή για τους εργαζόμενους. Στο αντεργατικό της οπλοστάσιο στηρίζεται η επίθεση της σημερινής κυβέρνησης. Σε σχέση με αυτήν τη συζήτηση, που την ξαναζεσταίνουν σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα, αν κάτι επιβεβαιώθηκε είναι ότι τα συνδικάτα πρέπει να έχουν μέτωπο απέναντι σε κάθε κυβέρνηση, γιατί, ανεξάρτητα από τις αποχρώσεις της, πάντα θα αποτελεί όργανο της εργοδοσίας.
Το τελευταίο διάστημα συγκεντρώθηκε πολύτιμη πείρα από αγώνες που στο επίκεντρο των πλαισίων τους βρέθηκαν οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, όπως ο αγώνας για μόνιμη και σταθερή δουλειά των εργαζομένων της «e-food», ενάντια στις απολύσεις και την ενοικιαζόμενη εργασία, ο αγώνας των λιμενεργατών της COSCO για μέτρα υγείας και ασφάλειας στην εργασία, για Συλλογική Σύμβαση με συγκροτημένα δικαιώματα, ο αγώνας των υγειονομικών για Κέντρα Υγείας και νοσοκομεία στελεχωμένα, εφοδιασμένα με σύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό, που θα χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Αγώνες που στράφηκαν ενάντια στο κράτος και την εργοδοσία. Οι εργαζόμενοι δεν ανέμεναν την αλλαγή κυβέρνησης για να λυθούν δήθεν τα προβλήματά τους, δεν αποφάσισαν την αναβολή τους γιατί λόγω ειδικών περιστάσεων θα έπρεπε «να λογαριαστούν μετά». Ο τρόπος οργάνωσης των αγώνων διεύρυνε τον κύκλο των εργατών που δουλεύουν στο πλάι του ΔΣ, βοήθησε να γίνουν, στο τμήμα όπου δουλεύουν, «το μάτι και το αυτί» του σωματείου. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, μέσα στον αγώνα μαζικοποιήθηκαν τα σωματεία, μειώθηκαν οι εργαζόμενοι που δεν είναι οργανωμένοι. Με αυτόν τον τρόπο κατανόησαν τη δύναμή τους.
Κοινό στοιχείο σε αυτούς τους αγώνες είναι η απειθαρχία στον νόμο Χατζηδάκη και σε όλους τους αντεργατικούς νόμους. Το παραμέρισμα των εμποδίων που έθεταν. Καταγράφηκαν συγκλονιστικά στιγμιότυπα, όπως η απόφαση εκατοντάδων εργαζομένων για απεργιακή κινητοποίηση με ανάταση χειρός έξω από τα γραφεία της «e-food» στη Λεωφόρο Ηρακλείου, η απεργιακή συγκέντρωση εκατοντάδων λιμενεργατών στους προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ του λιμανιού του Πειραιά απέναντι στον παρατεταγμένο μηχανισμό των σωμάτων καταστολής.
Δύναμη και αντοχή έδωσε η αλληλεγγύη που δέχτηκαν από το σύνολο των εργαζομένων. Σε αυτήν προσέκρουσε η αδιαλλαξία της κυβέρνησης και της εργοδοσίας.
Αυτά τα παραδείγματα φωτίζουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει κάθε σωματείο. Ανέδειξαν ότι υπάρχει δυνατότητα να οργανωθεί η πάλη ακόμα και σε πολύ δύσκολους χώρους. Οτι πρέπει να υπάρχει συνεχής προσπάθεια για να επικαιροποιούνται τα διεκδικητικά πλαίσια με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Οτι οι συνδικαλιστές πρέπει να προσέχουν τη λειτουργία των σωματείων τους σαν τα μάτια τους. Οτι κανένας αγώνας δεν πρέπει να μένει μόνος. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των εργαζομένων.
Επίσης ανέδειξαν, ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας, με την πάλη για την προστασία της ζωής του λαού, όπως και κατά τη διάρκεια των φυσικών καταστροφών, ότι τελικά «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό». Οταν είναι οργανωμένος και αποφασισμένος, έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί την εικόνα της μεγαλειώδους συγκέντρωσης της Πρωτομαγιάς του 2020, αψηφώντας αντιλαϊκούς νόμους και απαγορεύσεις, εμπνέοντας τους εργάτες όλου του κόσμου.
Γιώργου ΚΡΗΤΙΚΟΥ*
Ο Γιώργος Κρητικός είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και στέλεχος του ΠΑΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου