Από τα «διαφιλονικούμενα ύδατα»... στα «ΝΑΤΟικά νησιά»

Οι κυβερνητικές δηλώσεις περί «ΝΑΤΟικών νησιών» δεν είναι «εκ παραδρομής», αλλά κρίκος σε μια πολύ μακριά αλυσίδα παρόμοιων δηλώσεων που ρίχνουν «νερό στον μύλο» των διευθετήσεων στα Ελληνοτουρκικά με σφραγίδα «ΝΑΤΟικής συνοχής» και άρωμα συνεκμετάλλευσης.

Από πέρυσι και ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, προβάλλεται με επιμονή η έννοια του «ΝΑΤΟικού εδάφους/χώρου», όπου θα υπάρχει στην ουσία «συγκυριαρχία» των εμπλεκόμενων κρατών υπό την εποπτεία και διαιτησία των ΗΠΑ.

Χαρακτηριστικά τα όσα έλεγε την περασμένη άνοιξη μετά τη συνάντησή του με τον Ερντογάν ο πρωθυπουργός στο φόντο του πολέμου: «Συμφωνήσαμε ότι αντιμετωπίζουμε τόσες προκλήσεις (...) ως δύο χώρες σύμμαχοι αυτήν την εποχή στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, που είναι πιο σημαντικό να εστιάζουμε σε αυτά που μας ενώνουν και λιγότερο σε αυτά που μας χωρίζουν», ενώ πρόσθετε πως «δώσαμε έμφαση στην οικοδόμηση μίας θετικής ατζέντας, κυρίως στον τομέα της οικονομίας».

Η συνέχεια από τότε είναι γνωστή, με την αναβάθμιση των τουρκικών διεκδικήσεων σε όλα τα επίπεδα, ακριβώς με «αέρα ΝΑΤΟικής συνοχής» και «επιτάχυνσης» των ενεργειακών σχεδιασμών του κεφαλαίου και των Ευρωατλαντικών.

Αποκαλυπτική είναι όμως και η αντιπαράθεση περί των F-16 στην Τουρκία και αν σε αυτά θα μπουν «όροι» όπου οι ΗΠΑ θα εγγυώνται την ασφάλεια στα... «ΝΑΤΟικά νησιά».

Αυτό παρουσιάζει σαν «ασπίδα» η ΝΔ, αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ που μιλάει για «καθ' όλα πολύτιμες προσπάθειες του γερουσιαστή Μενέντεζ», που όμως «δεν αρκούν», αλλά ότι χρειάζεται η κυβέρνηση να πιέσει για... εγγυήσεις από τις ΗΠΑ, παρουσιάζοντας δηλαδή ως εγγυητή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και πως υπάρχουν τάχα φιλολαϊκά «ανταλλάγματα» από την εμπλοκή. Το ακριβώς αντίθετο βέβαια αποδεικνύουν και τα δικά του «έργα και ημέρες»: Επί κυβέρνησής του με πρόσχημα το Προσφυγικό ήρθε η ΝΑΤΟική αρμάδα σε μόνιμη βάση στο Αιγαίο και από τότε οι κίνδυνοι για τον λαό πολλαπλασιάστηκαν, ενώ η τουρκική επιθετικότητα έφτασε να αμφισβητεί έως και την κυριαρχία στα νησιά.

Τι λέει η περιβόητη τροπολογία Μενέντεζ; Πως οι «σύμμαχοι του ΝΑΤΟ δεν θα πρέπει να πραγματοποιούν μη εξουσιοδοτημένες υπερπτήσεις σε εναέριους χώρους άλλων ΝΑΤΟικών συμμάχων».

Διατύπωση που ξεκάθαρα ανοίγει «κερκόπορτες» και για... «εξουσιοδοτημένες» υπερπτήσεις, από το ΝΑΤΟ που δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο αλλά το αντιμετωπίζει ως «συμμαχικό εναέριο χώρο».

Παρεμπιπτόντως οι αναφορές σε «υπερπτήσεις», μετατοπίζουν ήδη «από τα αποδυτήρια» τη συζήτηση στις υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά. Πολύ απλά γιατί οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν τον εναέριο χώρο της Ελλάδας στα 10 ναυτικά μίλια.

Το φθινόπωρο του 2020 μάλιστα σε έκθεσή του προς το Κογκρέσο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν σαφές, όταν έλεγε ότι «η αμερικανική κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να παράσχει μια λίστα με τις επιβεβαιωμένες παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Ελλάδας», πολύ απλά γιατί «η Ελλάδα και οι ΗΠΑ δεν έχουν την ίδια άποψη για την έκταση του ελληνικού εναέριου χώρου». Γι' αυτό, έλεγε, για... να μπορεί να καταγράψει τις παραβιάσεις πρέπει να γίνει «συνοριακή οριοθέτηση σε εκείνες τις περιοχές όπου αλληλοεπικαλύπτονται τα νόμιμα θαλάσσια δικαιώματα» Ελλάδας και Τουρκίας.

Και ο νοών νοείτω...

Τη ΝΑΤΟική φρασεολογία αυτή την έχουμε ξανακούσει και πολύ πρόσφατα: Ηταν το καλοκαίρι του 2020, όταν η ένταση «επί του πεδίου» χτύπαγε κόκκινο με το «Ορούτς Ρέις» να αλωνίζει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Το ίδιο όμως «έδιναν και έπαιρναν» στο παρασκήνιο και τα παζάρια, όπως έδειξε και η μυστική συνάντηση με διαμεσολάβηση της Γερμανίας, η οποία μάλιστα, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, οδήγησε και σε μια «έγγραφη συμφωνία» προκειμένου να δρομολογηθούν διευθετήσεις, ενώ στο ΝΑΤΟ στήθηκε και η «πλατφόρμα αποκλιμάκωσης σε συμμαχικό πνεύμα».

Τις ίδιες μέρες στις δημόσιες δηλώσεις τους:

-- Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ «γκρίζαρε» επισήμως την περιοχή, λέγοντας πως «οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι η Τουρκία έχει εκδώσει μια Navtex για έρευνα σε αμφισβητούμενα νερά στην Ανατολική Μεσόγειο». Ενώ ο τότε Αμερικανός πρέσβης Πάιατ «διευκρίνιζε» πως ο όρος «αμφισβητούμενα» «αναφέρεται απλώς σε περιοχές όπου περισσότερες από μία χώρες προβάλλουν θαλάσσιες διεκδικήσεις».

-- Ο δε Ζ. Μπορέλ, ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Ασφάλειας και Εξωτερικών, έλεγε ότι «γεωτρήσεις σε διαφιλονικούμενα ("disputed") ύδατα στην Ελλάδα θα μπορούσαν να ανεβάσουν τις εντάσεις».

Λίγες μέρες μετά, τη «βούλα» έβαζε και ο πρωθυπουργός, που με άρθρο του στον διεθνή Τύπο παρουσίαζε τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας ως αμφισβητούμενα και αντικείμενο του ιμπεριαλιστικού παζαριού, λέγοντας πως η Τουρκία «έστειλε το Πολεμικό Ναυτικό της (...) σε περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου στην οποία τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία διεκδικούν δικαιώματα» και καλούσε την Τουρκία «να απόσχει από τη ναυτική και ερευνητική της δραστηριότητα σε μη οριοθετημένες θαλάσσιες ζώνες».

Το τι μεσολάβησε είναι γνωστό: Τουρκολιβυκό μνημόνιο, «μερική οριοθέτηση» ΑΟΖ με την Αίγυπτο (η υπογραφή της μάλιστα όπως έλεγαν οι κυβερνητικοί αργότερα έγινε με τον Πομπέο... σε ανοιχτή ακρόαση!) που δίνει «αέρα στα πανιά» των τουρκικών διεκδικήσεων με μειωμένη επήρεια στα νησιά και αφήνοντας εκτός την περιοχή όπου εκτείνονται οι τουρκικές διεκδικήσεις κ.ο.κ.

Σε κάθε βήμα δηλαδή τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή δίνουν πάτημα για την αναβάθμιση των τουρκικών διεκδικήσεων και της επιθετικότητας, σπρώχνουν σε μεγάλους κινδύνους τον λαό.

Ο στόχος της ΝΑΤΟικής συνοχής, πίσω από τον οποίο στοιχίζονται για τα συμφέροντα της αστικής τάξης όλα τα αστικά κόμματα, είναι «βαρέλι δίχως πάτο» για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, την ειρήνη και την ασφάλεια. ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και οι λοιποί που από κοινού στηρίζουν τον στόχο της «ΝΑΤΟικής συνοχής» και της εμπλοκής με λιγότερα ή περισσότερα «ανταλλάγματα» για την αστική τάξη, αναλαμβάνουν βαριές ευθύνες απέναντι στον λαό.

Ολα αυτά αποτελούν και έναν ακόμα πολύ σοβαρό λόγο για την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ παντού και στις επερχόμενες εκλογές: Γιατί μόνο το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια με σταθερότητα και από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων αποκάλυψε τους σχεδιασμούς αυτούς και «διέλυσε» τον ΝΑΤΟικό εφησυχασμό που καλλιεργούν, κάλεσε τον λαό να μη διαλέξει «στρατόπεδο ληστών», μπήκε μπροστά στην οργάνωση της πάλης και στην κοινή πάλη με τους γείτονες λαούς για την απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Η πρόταση εξουσίας που καταθέτει στον λαό, με αποδέσμευση απ' όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και με τον λαό να κάνει κουμάντο στον τόπο του, ανοίγει τον δρόμο για ειρήνη, συνεργασία, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους γείτονες λαούς.