Εμπιστεύομαι τους κομμουνιστές στο κίνημα, αλλά η ψήφος στις εκλογές είναι άλλο. Εξάλλου, μια προοδευτική κυβέρνηση δεν θα είναι πιο «ευάλωτη» στις λαϊκές αντιδράσεις;

-- Εμπιστεύομαι τους κομμουνιστές στο κίνημα, αλλά η ψήφος στις εκλογές είναι άλλο. Εξάλλου, μια προοδευτική κυβέρνηση δεν θα είναι πιο «ευάλωτη» στις λαϊκές αντιδράσεις;

Κάθε εργαζόμενος που συμμετέχει στο σωματείο του, που διαπιστώνει στην πράξη την ανιδιοτέλεια και τη συνέπεια των κομμουνιστών, όπως στον αγώνα για το μεροκάματο, για μέτρα ενάντια στις ανατιμήσεις, στην ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, ενάντια στα εργατικά «ατυχήματα», για να μπει φρένο στους πλειστηριασμούς κ.ο.κ., στις εκλογές έχει μία μόνο επιλογή, ώστε να πολλαπλασιάσει τη δυναμική αυτής της πάλης: Να ενισχύσει το ΚΚΕ και με την ψήφο του.

Μια κυβέρνηση που θα είναι «από χέρι» αντιλαϊκή γίνεται «ευάλωτη» στις λαϊκές αντιδράσεις όχι επειδή χαρακτηρίζεται ως «προοδευτική», αλλά μόνο όταν νιώθει αδύναμη, όταν έχει απέναντί της ενισχυμένη εκείνη τη δύναμη που στηρίζει ανεπιφύλακτα τους εργατικούς αγώνες, που δεν τους βάζει στο «ζύγι» των αντοχών της καπιταλιστικής οικονομίας και της ανταγωνιστικότητας.

Επομένως, κάθε εργαζόμενος που αντιλαμβάνεται ότι είναι προς το συμφέρον του η επόμενη κυβέρνηση - όπως κι αν αυτοχαρακτηρίζεται - να είναι αδύναμη επειδή ακριβώς θα είναι αντιλαϊκή, δεν έχει παρά να στηρίξει αποφασιστικά το ΚΚΕ, ώστε να είναι πιο δυνατοί οι ίδιοι οι εργατικοί αγώνες, να έχουν πολιτική στήριξη μέσα κι έξω από τη Βουλή, να δυσκολεύεται η κυβέρνηση να τους υπονομεύσει και να τους συκοφαντήσει.

Η πείρα των εργαζομένων είναι αδιάψευστος μάρτυρας και γίνεται οδηγός μπροστά στην «επόμενη μέρα», που προμηνύεται ακόμα πιο δύσκολη, αφού το «κοινό πρόγραμμα» είτε της «προοδευτικής» είτε της «συντηρητικής» κυβέρνησης έχει ως «ακρογωνιαίο λίθο» το Ταμείο Ανάκαμψης, τη στήριξη δηλαδή του κεφαλαίου μέσα από νέα μέτρα σε βάρος της εργατικής τάξης. Η ίδια η πορεία του «προοδευτικού» ΣΥΡΙΖΑ και το πρόγραμμά του επιβεβαιώνουν ότι είναι «ευάλωτος» μόνο στις παραγγελιές των βιομηχάνων και των άλλων καπιταλιστών και όχι απέναντι στις εργατικές διεκδικήσεις.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των πλειστηριασμών: Η προηγούμενη «προοδευτική κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που τους διευκόλυνε, καθιερώνοντας τις ηλεκτρονικές διαδικασίες, εντείνοντας την καταστολή σε βάρος όσων διαμαρτύρονταν, δίνοντας τη δυνατότητα στις τράπεζες να πουλάνε δάνεια στα «κοράκια» των funds. Από τότε μέχρι σήμερα αποδείχθηκε ότι ο μόνος δρόμος για να μπει φρένο στο ξεσπίτωμα του λαού είναι η οργανωμένη αγωνιστική παρέμβαση, εκεί που επιχειρείται η έξωση, εκεί που «τρέχει» ο πλειστηριασμός κ.ο.κ. Εκεί δηλαδή που βρέθηκαν, πάντα στην πρώτη γραμμή οι κομμουνιστές, οι εκλεγμένοι του Κόμματος τόσο στη Βουλή όσο και σε κάθε φορέα.

Το ΚΚΕ με όση δύναμη είχε στήριξε ανεπιφύλακτα αυτόν τον αγώνα, κατέθεσε σχετική πρόταση νόμου στη Βουλή για τη νομική προστασία της πρώτης κατοικίας, για διαγραφή χρεών κ.λπ., που απορρίφθηκε από όλα τα κόμματα. Η δύναμη λοιπόν που είχε το ΚΚΕ ήταν το πιο αποτελεσματικό όπλο για τους χρεωμένους μεροκαματιάρηδες. Στον αντίποδα, η κυβέρνηση (πρώτα η «προοδευτική» και ύστερα η «φιλελεύθερη») ήταν «δύναμη» στα χέρια των τραπεζιτών και των «κορακιών».

Σε ένα άλλο παράδειγμα, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που στήριξε στη Βουλή την πρόταση νόμου που επεξεργάστηκαν πάνω από 500 σωματεία σε όλη τη χώρα, για αυξήσεις στους μισθούς, για επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, των τριετιών κ.λπ. Ηταν μια πρόταση που κατατέθηκε από τα σωματεία στα κόμματα το 2016, και η τότε «προοδευτική κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ την απέρριψε μαζί με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα.

Ποιο ήταν λοιπόν πιο αποτελεσματικό όπλο για τους εργαζόμενους, αν όχι το ΚΚΕ και η δύναμη που είχε ώστε να μεταφέρει στη Βουλή τα αιτήματά τους; Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ και ως κυβέρνηση αποδείχθηκε «όπλο» στα χέρια της εργοδοσίας, προστατεύοντας την κερδοφορία της σε βάρος της εργατικής τάξης.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι, ειδικά όσοι εργαζόμενοι συμμετέχουν στην πάλη, όσοι συστρατεύονται με τους κομμουνιστές σε σωματεία και σε αγωνιστικά ψηφοδέλτια, όσοι συμβάλλουν ώστε να επικρατεί στα συνδικάτα η ταξική γραμμή, πρέπει ανάλογη στάση να κρατήσουν και στις βουλευτικές εκλογές, ψηφίζοντας το ΚΚΕ. Με το ίδιο κριτήριο με το οποίο εμπιστεύονται τους κομμουνιστές σε υπεύθυνες θέσεις στα σωματεία, πρέπει να πάνε και στην κάλπη των βουλευτικών εκλογών. Διαφορετικά, όσα καταφέρνουν να «χτίσουν» με το ένα χέρι στο εργατικό κίνημα, θα τα «γκρεμίζουν» με το άλλο χέρι στην κάλπη.

Το διακύβευμα όσο πλησιάζουν οι κάλπες γίνεται όλο και πιο σαφές, αφορά το κατά πόσο θα είναι αδύναμη η κυβέρνηση που θα προκύψει, και με ένα ενισχυμένο ΚΚΕ θα είναι πιο δυνατός ο λαός. Γιατί δυνατό ΚΚΕ σημαίνει πιο δυνατό εργατικό κίνημα, πιο επιθετικοί αγώνες, μεγαλύτερη αντοχή στην πάλη. Μόνο έτσι οι εργαζόμενοι θα έχουν απέναντί τους την κυβέρνηση όσο γίνεται πιο «ευάλωτη», την εργοδοσία σε «στενό μαρκάρισμα» και τις διεκδικήσεις τους σε «πρώτο πλάνο».