Όταν ο… «ασπόνδυλος» Κυμπουρόπουλος διασύρει τον («σπονδυλωτό»…) Δοξιάδη

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια εισαγωγικά. Τα κείμενα που ακολουθούν καταφέρνουν να αποτυπώσουν το θέμα. Χαρακτηρίζουν σε όλα τα επίπεδα εκείνους που τα έγραψαν. 
Από τη μία ο κύριος Απόστολος Δοξιάδης, ο οποίος συνηθίζει να καμώνεται πως διαθέτει μια πνευματική ανωτερότητα, και από την άλλη ο κύριος Στέλιος Κυμπουρόπουλος, ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, με τον οποίο, προφανώς, κι έχουμε ιδεολογική και
πολιτική απόσταση (και σε αποσπάσματα του κειμένου που ακολουθεί)

Σας καλούμε να διαβάσετε τα δύο κείμενα (και το τρίτο – του Δοξιάδη – το οποίο προέβλεψε ο Κυμπουρόπουλος…). Αφορούν το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και τη στάση που κράτησαν οι Έλληνες ευρωβουλευτές. 

Οι «ασπόνδυλοι του λευκού» και η «ντροπή» 

«Μπράβο στην Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου και τον Εμμανουήλ Φράγκο, τους μόνους (!) έλληνες ευρωβουλευτές που υπερψήφισαν την διπλή καταδίκη φασισμού και κομμουνισμού από τις δυο δυνάμεις (ναζιστική Γερμανία και σοβιετική Ρωσία) που με το σύμφωνό τους ξεκίνησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εισβάλλοντας στην παντέρμη Πολωνία.
Στους δειλούς απόντες, τους ασπόνδυλους του λευκού, και όσους καταψἠφισαν το ψἠφισμα αξίζει ακαίραια η ντροπή της στάσης τους. Αλλά ειδικά όσοι ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ οφείλουν να εξηγήσουν την ψήφο τους (οι άλλοι, Σύριζα και ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή, είναι τουλάχιστον συνεπείς στην πίστη τους σε ολοκληρωτικά συστήματα)».

Η Σοβιετική Ένωση και η «συντριβή του ναζισμού» και η «απανθρωποποίηση», 

«Δεν γράφω τις ακόλουθες γραμμές για να κάνω την μπουρζουαζία να ντρέπεται, σε αντίθεση ίσως με τον συμπαθή Εντουάρ Λουί. Αρνούμαι να σχολιάσω την έμμεση αναφορά περισπούδαστου ανδρός στο πρόσωπό μου. Κι αυτό, όχι για λόγους σνομπισμού, αλλά ακριβώς γιατί ο χαρακτηρισμός «ασπόνδυλοι του λευκού» δεν είχε -όπως θα ανέμενε κάποιος από έναν προβεβλημένο συγγραφέα και σκηνοθέτη- τη βαρύτητα της ονομαστικής αναφοράς. Εξάλλου, η μειωμένη παρουσία στον οργανισμό μου του γονιδίου SMN1, που είναι υπεύθυνο για τη μεταφορά της εντολής κίνησης από τον εγκέφαλο στους μύες μέσω της σπονδυλικής στήλης, δεν δικαιολογεί και ιατρικά έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα επιτρέψω στον εαυτό μου να συνηθίσει στην απανθρωποποίηση, αλλά και δεν θα παραβλέψω την επιστημονικά ορθή, διαχρονική παρατήρηση ότι από τη σπονδυλική στήλη καταλαβαίνει κάποιος σε τι λογής εποχή ανήκει ένας άνθρωπος.
Πιθανολογώ, δε, ότι στα πλαίσια της αστικής ευγένειας που θέλουμε να μας διακρίνει, θα ακολουθήσει μια «συγνώμη για τον ατυχή χαρακτηρισμό, σε καμία περίπτωση κ. Κυμπουρόπουλε δεν σας αφορούσε προσωπικά». Προβαίνω στην παρούσα παρέμβαση για να απαντήσω σε όσους φίλους, διαδικτυακούς και μη, μου έστειλαν μηνύματα για να μου εκφράσουν τον προβληματισμό τους και κυρίως, την αντίθεσή τους με τη στάση μου να ψηφίσω λευκό σε πρόσφατο ψήφισμα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.
Με αφορμή, λοιπόν, τη συμπλήρωση 80 χρόνων, την 1η Σεπτεμβρίου, από την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, την προηγούμενη εβδομάδα τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ενέκριναν με συντριπτική πλειοψηφία ένα ψήφισμα που φέρει τον τίτλο «Η σημασία της Ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης» (θα το παραθέσω στα σχόλια αυτούσιο στα ελληνικά), με 535 ψήφους υπέρ, 66 κατά και 52 λευκά. Το ψήφισμα κατέθεσαν από κοινού οι ομάδες του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελεύθερων, των Πρασίνων και των Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών, πολιτικές δηλαδή ομάδες ευρύτατου φάσματος, και βάσει αυτού το ευρωκοινοβούλιο χαρακτηρίζει τη Σοβιετική Ένωση συνυπεύθυνη με τη ναζιστική Γερμανία για το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, παραπέμποντας στο σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ των δύο χωρών ως μια συμφωνία συμμαχίας.

Η καταδίκη των θυμάτων του Ολοκληρωτισμού είναι επιβεβλημένη, παρότι -θέλω να πιστεύω- αυτονόητη, ενόσω η υπεράσπιση των πολιτικών και ατομικών ελευθεριών αποτελεί θεμελιώδη ευρωπαϊκό πρόταγμα. Κατά την άποψή μου, όμως, το εν λόγω κείμενο εξισώνει ανιστόρητα, καθότι ατεκμηρίωτα, τον ναζισμό με τον κομμουνισμό. Στις σειρές του δεν γίνεται απολύτως καμία αναφορά για τον ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης και στα εκατομμύρια πολιτών της που έδωσαν τη ζωή τους για τη νίκη κατά του φασισμού και τη συντριβή του ναζισμού στην Ευρώπη.

Οι καιροί που διανύουμε απαιτούν την ενότητα του ευρωπαϊκού λαού και όποιοι τη διαταράσσουν με ευκολία φέρουν βαρύτατη ιστορική ευθύνη. Ανήκω στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος στις 23 Σεπτεμβρίου του 1974 ανακοίνωσε επίσημα την υπογραφή νομοθετικού διατάγματος, με το οποίο νομιμοποιούνταν, έπειτα από 27 ολόκληρα χρόνια το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Ταυτόχρονα, καταργούνταν ο περιβόητος νόμος 509, που αποτέλεσε πηγή διωγμών, εξοριών, βασανιστηρίων και εκτελέσεων για χιλιάδες κομμουνιστές.
Σεβόμενος τις προσωπικές μου αρχές και αξίες, τον ιδρυτή του κόμματος που εκπροσωπώ, τους συναδέλφους των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, επέλεξα το λευκό σε μια εποχή που εύκολα μπορεί να επιστρέψει στο μαύρο. Θα ήθελα, τέλος, να σας διαβεβαιώσω ότι στα πλαίσια του πολιτικού πολιτισμού που έχω επιλέξει να δρω, σεβόμενος την εμπιστοσύνη των δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων, ψηφίζω μελετώντας στοιχεία, κάπου μακρυά από τον οπαδικό κομματισμό. Θέλω ουσία και όχι φωνές. Η αντιμετώπιση της Ιστορίας απαιτεί σοβαρότητα και όχι επικοινωνιακή διαχείριση».

Η σωστή πρόβλεψη του Στέλιου Κυμπουρόπουλου… 

Στο κείμενο του ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, μεταξύ άλλων, αναφέρει:« Πιθανολογώ, δε, ότι στα πλαίσια της αστικής ευγένειας που θέλουμε να μας διακρίνει, θα ακολουθήσει μια “συγνώμη για τον ατυχή χαρακτηρισμό, σε καμία περίπτωση κ. Κυμπουρόπουλε δεν σας αφορούσε προσωπικά”».
Κι έπεσε μέσα… Ο Απόστολος Δοξιάδης, μετά τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα έγραψε τα παρακάτω: 

ΔΥΣΑΡΕΣΤΗ ΑΛΛΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ

Λυπάμαι αλλά και εκπλήσσομαι που διαβάζω, μόλις τώρα, ότι πέρασε από τον νου του κ. Κυμπουρόπουλου ότι με την διατύπωση “οι ασπόνδυλοι του λευκού” στο σχόλιό μου για το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τον ναζισμό και τον κομμουνισμό, έκανα ειρωνικό υπαινιγμό στην πάθησή του. Καθώς όμως δεν με γνωρίζει προσωπικά, δεν τον παρεξηγώ για την παρερμηνεία του. Αν με γνώριζε, θα ήταν βέβαιος ότι αποκλείεται να εννοούσα κάτι τέτοιο.
Η έκφραση “ασπόνδυλοι του λευκού” στο σχόλιό μου χρησιμοποιείται για όσους αρνήθηκαν να πάρουν θέση στο ψήφισμα επιλέγοντας το λευκό, δηλαδή συνολικά τέσσερις ευρωβουλευτές. Εδώ έκανα χρήση της κοινής μεταφορικής χρήσης του όρου “ασπόνδυλος”, για κάποιον που δεν παίρνει θέση. Όσο για τους απόντες από την ψηφοφορία, τους χαρακτήρισα δειλούς. Στο σχόλιό μου, παρεμπιπτόντως, δεν ανέφερα κανένα όνομα όσων έψεξα, παρά μόνο των δύο ευρωβουλευτών που επήνεσα για τη θετική τους ψήφο.

Από εκεί και πέρα, τον ίδιο τον κ. Κυμπουρόπουλο τον τιμώ και τον θαυμάζω για τον αγώνα του στη ζωή και τα όσα έχει πετύχει. Και–όχι ότι έχει σημασία εν προκειμένω–τον ψήφισα κιόλας. (Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι υιοθετώ και όλες τις απόψεις του.) Σε κάθε περίπτωση, αγαπητέ κ. Κυμπουρόπουλε, αν σας στενοχώρησα ή σας θύμωσα, παρά τη θέλησή μου και παρά το αληθινό νόημα της δήλωσής μου, σας ζητώ από καρδιάς συγγνώμη.

Μετά από όλα τα παραπάνω θα μας επιτραπεί να καταλήξουμε κι εμείς σε ένα συμπέρασμα:
 Ο… «ασπόνδυλος» Κυμπουρόπουλος διέσυρε τον («σπονδυλωτό»…) Δοξιάδη.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ