Χώροι ... διασποράς

Ενα καθημερινό ρίσκο είναι το ωράριο εργασίας για χιλιάδες εργαζόμενους, με τους χώρους δουλειάς να έχουν μετατραπεί σε βασικές εστίες μετάδοσης του κορονοϊού. Τα πάμπολλα πια παραδείγματα επιβεβαιώνουν την αγωνία αλλά και τις διεκδικήσεις που πρόβαλαν οι εργαζόμενοι μέσα από τα σωματεία τους με τα προχτεσινά μαζικά συλλαλητήρια, για την προστασία της υγείας του λαού και των δικαιωμάτων του.

Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα, που δείχνει τις εγκληματικές ευθύνες κυβέρνησης και εργοδοσίας, είναι αυτό της μεγάλης διασποράς στο πλήρωμα του πλοίου «Διονύσιος Σολωμός». Αντί να γίνει ο απαραίτητος έλεγχος μετά την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος, όπως απαιτούσαν τα σωματεία, το καράβι ταξίδευε κανονικά πιάνοντας 9 λιμάνια, με την πλοιοκτήτρια εταιρεία να παριστάνει για τέσσερις μέρες την ανήξερη και ενώ η διάδοση προχωρούσε!

Η περίπτωση αυτή προστίθεται στις εστίες υπερμετάδοσης στα συσκευαστήρια - κονσερβοποιεία σε Πέλλα και Ημαθία, με τα εκατοντάδες κρούσματα. Εκεί που με ευθύνη της εργοδοσίας τα μέτρα προστασίας ήταν πλημμελή, παρά τις ιδιαιτερότητες της εργασίας, ενώ και η αντίδραση στις πρώτες μολύνσεις έθετε ως προτεραιότητα την απρόσκοπτη λειτουργία των επιχειρήσεων και όχι την υγεία όλων των εργαζομένων.

Οπως κατήγγειλαν εργαζόμενοι, ακόμα κι όταν άρχισαν να «σκάνε» τα κρούσματα τα εργοστάσια παρέμεναν σε πλήρη λειτουργία, άρρωστοι πιέζονταν να πάνε για δουλειά «για να μη μείνουν πίσω οι παραγγελίες», δηλαδή τα κέρδη της εταιρείας. Παρόμοια είναι η κατάσταση και με τους δεκάδες εργάτες γης στη Λακωνία, με τις άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης.

Πώς έχει διαμορφωθεί αυτή η εφιαλτική πραγματικότητα σε εργοστάσια, καράβια και άλλους μεγάλους χώρους δουλειάς;

Πρώτον, με την ανοχή της κυβέρνησης, η οποία μόλις την περασμένη βδομάδα (!) και μετά από εκατοντάδες καταγγελίες σωματείων, παρεμβάσεις του ΚΚΕ στη Βουλή, κινητοποιήσεις κ.ο.κ., ανακάλυψε ότι «η μεγαλύτερη πηγή διασποράς του ιού είναι μέσα στους χώρους δουλειάς». Θυμίζουμε μάλιστα ότι τον περασμένο Ιούνη η Κομισιόν χαρακτήριζε «χαμηλό» τον κίνδυνο του κορονοϊού στους χώρους εργασίας, συνιστώντας στις κυβερνήσεις να αφήσουν λυμένα τα χέρια της εργοδοσίας ενώ η εργατική τάξη θρηνούσε χιλιάδες νεκρούς, όπως στις βιομηχανικές περιοχές του ιταλικού Βορρά.

Δεύτερον, με βάση αυτές τις γενικές κατευθύνσεις, τα «υγειονομικά πρωτόκολλα» για τους χώρους δουλειάς είναι τουλάχιστον αστεία, αφού κόβονται και ράβονται κατά παραγγελία των εργοδοτών. Δεν γίνεται καμία ουσιαστική ενημέρωση στο προσωπικό, ενώ ακόμα κι όταν υπάρχουν κρούσματα κυριαρχεί η «σιωπή», πάντα «για το καλό της εταιρείας».

Τα όποια μέτρα προστασίας επαφίενται στην «ατομική ευθύνη». Στους περισσότερους χώρους δουλειάς δεν υπάρχει πρόληψη, όπως τακτικά τεστ, απολυμάνσεις, θερμομέτρηση, τήρηση αποστάσεων, ώστε να μετριαστεί έγκαιρα η όποια διασπορά. Η έννοια των «στενών επαφών», που μετά από ιχνηλάτηση κρούσματος πρέπει να μπουν σε καραντίνα, είναι ανέκδοτο, αφού στην καλύτερη περίπτωση αφορά μόνο το συγκεκριμένο τμήμα (π.χ. ενός εργοστασίου), ακόμα κι αν το κρούσμα είχε επαφή με περισσότερα τμήματα ή πηγαινοερχόταν με το πούλμαν της εταιρείας.

Τρίτον, το πρόβλημα μεγεθύνεται, αφού συνολικά οι συνθήκες που διαμορφώνονται με ευθύνη της κυβέρνησης υπονομεύουν την προστασία της υγείας του λαού. Πώς θα προστατευτεί ένας εργαζόμενος που το παιδί του πηγαίνει σχολείο, με τις ακατάλληλες συνθήκες στις σχολικές αίθουσες; Πώς θα ανακοπεί η διάδοση του κορονοϊού στους χώρους δουλειάς, με τέτοιο συνωστισμό καθημερινά στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Πώς να υπάρξει η στοιχειώδης πρόληψη, αφού η εργοδοσία ξέρει ότι δεν γίνονται κρατικοί έλεγχοι και οι αρμόδιες υπηρεσίες παραμένουν υποστελεχωμένες;

Ολα τα παραπάνω είναι αποτελέσματα της διαχείρισης της πανδημίας με γνώμονα την κερδοφορία του κεφαλαίου. Για να προστατευτούν τα κέρδη των επιχειρήσεων πρέπει να μείνουν απροστάτευτοι οι εργαζόμενοι. Αποδεικνύεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι η προστασία της ζωής των εργαζομένων είναι υπόθεση του ίδιου του εργατικού κινήματος, μάχη που μπορεί να κερδηθεί μόνο αν οι εργαζόμενοι πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, με οργανωμένη πάλη μέσα από τα σωματεία και τους μαζικούς φορείς.