Ανεμος διχοτόμησης

 

Η ένταξη του Κυπριακού στο πλαίσιο ευρύτερων και σύνθετων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και παζαριών, των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ σε όλη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, δεν προμηνύει τίποτα καλό για τον λαό της Κύπρου.

47 χρόνια μετά τον «Αττίλα», οι «νέες πραγματικότητες» που επικαλούνται όλοι όταν αναφέρονται στην «ανάγκη επίτευξης λύσης», όχι μόνο η Τουρκία αλλά και Βρυξέλλες, Ουάσιγκτον, Βερολίνο, Παρίσι κ.λπ., αφορούν τα τετελεσμένα που δεκαετίες τώρα διαμορφώνουν η τουρκική εισβολή και κατοχή, η στοχευμένη επιχείρηση αναβάθμισης και σταδιακής διεθνούς αναγνώρισης των Κατεχόμενων ως ξεχωριστού κράτους. Η περίφημη «περιφερειακή σταθερότητα» και «ασφάλεια» που επικαλούνται σημαίνει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στη Μέσξ Ανατολή, μέσω διαφόρων πολυμερών σχημάτων συνεργασίας, στα οποία η Κύπρος, λόγω και της γεωστρατηγικής της θέσης, καλείται να παίξει κομβικό ρόλο.

Τα νέα και παλιά σχέδια διχοτόμησης που βρίσκονται στο τραπέζι αναπροσαρμόζονται όλα με κριτήριο πώς θα προχωρήσει η συνεκμετάλλευση με ευρωατλαντική σφραγίδα συνολικά στην Ανατολική Μεσόγειο, μέρος της οποίας είναι η κυπριακή ΑΟΖ αλλά και το Αιγαίο. Ανεξάρτητα από το πώς και πότε τελικά θα επιτευχθεί συμβιβασμός για τον χαρακτήρα της συγκαλυμμένης ή ανοιχτής διχοτόμησης της Κύπρου, σε όλες τις εκδοχές προτάσσεται η «αξιοποίηση του φυσικού πλούτου» από ενεργειακούς μονοπωλιακούς ομίλους. Σε όλες τις προτάσεις «λύσης» ξεχωρίζει η σύνδεση της «ασφάλειας» του νησιού με τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστικό οργανισμό ή σχεδιασμό.

Και όλα αυτά ενώ έχουν ήδη καταρριφθεί μύθοι για τη «δικλίδα ασφαλείας» που π.χ. κάποιοι έλεγαν ότι θα αποτελέσει η βαθύτερη εμπλοκή της ΕΕ: Η ένταξη της Κύπρου όχι απλά δεν μείωσε αλλά φούντωσε και περιέπλεξε τα παζάρια και τους ανταγωνισμούς για το μέλλον της. Αλλά και το ενδιαφέρον ενεργειακών κολοσσών για την κυπριακή ΑΟΖ όχι απλά δεν προφύλαξε αλλά εξέθεσε τον κυπριακό λαό σε μεγάλους κινδύνους, που προκαλούν οι σκυλοκαβγάδες μεγάλων ομίλων για το μοίρασμα του πλούτου.

Σε αυτό το πλαίσιο, καμία εντύπωση δεν προκαλούν οι νέες κινήσεις της Τουρκίας και της τουρκοκυπριακής ηγεσίας στα Κατεχόμενα, που χτες εξήγγειλαν την «επόμενη φάση» για το άνοιγμα της Αμμοχώστου, κλιμακώνοντας από τη μία πλευρά προκλήσεις και από την άλλη τις εκκλήσεις για συνεργασία, επαναλαμβάνοντας προτάσεις για «Διάσκεψη για τη Μεσόγειο» κ.λπ., τις οποίες χαιρετίζουν εδώ και καιρό ΕΕ, ΗΠΑ κ.ο.κ. Εξάλλου, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, αναγορεύοντας σταθερά σε «κρίσιμο εταίρο» την Τουρκία, ενθαρρύνουν και υποδαυλίζουν την επιθετικότητά της, σε μια περίοδο άλλωστε που το αλισβερίσι μαζί της δυναμώνει σε κρίσιμα «μέτωπα», από τη Λιβύη και τα Βαλκάνια μέχρι τον Νότιο Καύκασο και το Αφγανιστάν.

Αποδεικνύεται λοιπόν για άλλη μια φορά ότι μόνη λύση είναι η πάλη για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη, ένα και όχι δύο κράτη, με μία και μόνη κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα και χωρίς ξένους εγγυητές. Αυτός ο δρόμος απαντά στα σημερινά επείγοντα προβλήματα του κυπριακού λαού, δίνει προοπτική στην πάλη, συμβαδίζει με τις ανάγκες του αγώνα και του ελληνικού λαού, ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, την ενίσχυση της κοινής πάλης όλων των λαών της περιοχής.