Εκλείπω: σταματώ να υπάρχω, εξαφανίζομαι, χάνομαι.
Μεταφορικά: πεθαίνω.
(Απλές υπενθυμίσεις ετυμολογίας)
Η λέξη «έκλειψη» χρησιμοποιείται για να περιγράψει το φαινόμενο κατά το οποίο ένα ουράνιο σώμα εισέρχεται στη σκιά ενός άλλου, με αποτέλεσμα να χάνει μέρος της φωτεινότητάς του ή να μη φαίνεται ολόκληρο ή μέρος του.
Εδώ, όμως, δε μιλάμε για ουράνια σώματα, μιλάμε για μια χώρα που σιγά σιγά σκοτεινιάζει και κινδυνεύει να εξαφανιστεί πίσω από ένα σύστημα που καταπίνει τα πάντα και πρώτα απ' όλα το φως.
Το φως απ' όπου κι αν προέρχεται.
Εδώ παρατηρείται το φαινόμενο να ακούμε από την κυβέρνηση για ανάπτυξη κι ευημερία, χωρίς αυτές να φαίνονται πουθενά. Σ' αυτήν την ανάπτυξη, την αόρατη, συμβαίνει το εξής: ο κόσμος πεινάει, πετιέται έξω από τα σπίτια του, ζει τον εφιάλτη της φτώχειας και της ανεργίας, βλέπει τις τιμές και την ακρίβεια να έχουν εκτοξευθεί, ενώ τους μισθούς και τις συντάξεις να κατρακυλούν όλο και πιο βαθιά στα τάρταρα.
Αυτό λοιπόν, που αυτοί λένε «ανάπτυξη», αναμένεται να... ευδοκιμήσει περαιτέρω, το 2023 που μπήκε παρέα με ανατιμήσεις που φτάνουν το 35%! (και για να μην ξεχνιόμαστε, το Ινστιτούτο Καταναλωτή υπενθυμίζει πως «τα δύο τελευταία χρόνια οι αυξήσεις τιμών σε πολλά προϊόντα ξεπέρασαν και το 70%»). Το πιο σουρεαλιστικό, δε, είναι πως η «ανάπτυξή» τους ευδοκιμεί, μόνο σε δελτία ειδήσεων και κυβερνητικές πομφόλυγες, ενώ στην καθημερινότητα παραμένει άφαντη.
Κι ενώ η οικονομική κρίση καλά κρατεί, στήνει το δικό της χορό από δίπλα και η διαφθορά. Το σύμπτωμά της δηλαδή. Οσο η κρίση βαθαίνει, τόσο η διαφθορά θα φαίνεται καλύτερα και παράλληλα η εικόνα της δικαιοσύνης (που πλέον θα 'λεγε κανείς πως ασχολείται με τη δίκαιη κατανομή της αδικίας), θα αχνοφαίνεται, μέχρι να χαθεί τελείως.
Ως διά μαγείας, και μάλιστα τύπου Χουντίνι, εξαφανίζονται από το οπτικό πεδίο ο Μίχος κι η παρέα του, οι παρακολουθήσεις κι οι υποκλοπές, ο Φουρθιώτης κι οι προστάτες του, οι μίζες, ο Λιγνάδης, ο Φιλιππίδης, οι πλειστηριασμοί, τα έργα κι οι ημέρες του Πάτση και άλλων πολλών... Πρωταγωνιστούν για λίγο κι ύστερα επισκιάζονται από ιστορίες Γλυκών Νερών, Πισπιρίγκου, παπα - Αντώνη και πρεσβυτέρας, μωρών πεταμένων σε φράγματα και και...
Τα δε έργα Καϊλή και Χειμάρα, που «παίζουν» τώρα, θα μας απασχολήσουν κι αυτά για λίγο, ώσπου να ξεπεραστούν από τα επόμενα. Κάθε μέρα, αυτό το σύστημα, που δεν μας αφήνει να πλήξουμε - το έχει αποδείξει άλλωστε - μπορεί να γεννάει κάτι νέο, ακόμη πιο δυσώδες και εφιαλτικό.
«`Η θα πληρώνετε πανάκριβα τα φάρμακα ή δεν θα έχετε φάρμακα». Αυτό ζούμε τώρα. Αυτό μας λένε κυβέρνηση και φαρμακοβιομήχανοι, αφού το κριτήριο του μεγαλύτερου κέρδους είναι αυτό που βάζει παντού τη σφραγίδα του. Οι φαρμακέμποροι επιλέγουν να εξάγουν φάρμακα σε χώρες με τιμές υψηλότερες από τις δικές μας, κι εμείς απλώς να μην έχουμε φάρμακα. Ετσι έχουμε το φαινόμενο με την Υγεία - Φάντασμα, μ' ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που δεν είναι ούτε εθνικό, ούτε σύστημα, ούτε έχει σχέση με την υγεία ως κοινωνικό αγαθό, αφού τη βλέπει μόνο σαν εμπόρευμα.
Κάποιοι υποχρέωσαν έναν 35χρονο Ρομά να πει γονατιστός τα κάλαντα κι ύστερα του έβαλαν φωτιά! Αυτό το ρατσιστικό περιστατικό που συνέβη στην Πάτρα, δείχνει πως η πολιτική που βάζει ανθρώπους στο περιθώριο, κάνει πολύ πιο εύκολη, όχι μόνο τη στοχοποίησή τους, αλλά και το να πέφτουν θύματα κακοποίησης και εκμετάλλευσης.
Ο Β. Ουγκό έλεγε πως «οι άνθρωποι, όπως και τα αστέρια, έχουν το δικαίωμα της έκλειψης, με την προϋπόθεση όμως ότι το φως θα ξανάρθει κι ότι δε θα χαθούν μέσα στη νύχτα».
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια στο μπλοκ πρέπει να συνοδεύονται από ένα ψευδώνυμο, ενσωματωμένο στην αρχή ή το τέλος του κειμένου