Ακτινογραφία

 

Με «πανηγυρικούς» υποδέχονται η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα το λεγόμενο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, καλλιεργώντας κάλπικες προσδοκίες ότι μπορεί τάχα να «μεταμορφώσει» τη χώρα προς όφελος του λαού. Μια απλή «ακτινογραφία» του, όμως, δείχνει το ακριβώς αντίθετο...

Καταρχάς, αφού όλοι παραδέχονται πως «δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα», το ερώτημα που γεννιέται είναι: Πού θα βρεθούν τα πάνω από 750 δισ. ευρώ; Απάντηση, από τους προϋπολογισμούς των κρατών - μελών και από δάνεια με «εγγύηση» της ΕΕ, έναντι μελλοντικών εισπράξεων. Ολα αυτά θα φορτωθούν στις πλάτες των λαών σε βάθος πολλών δεκαετιών.

Το δεύτερο ερώτημα είναι πού θα πάνε αυτά τα λεφτά. Κυβέρνηση και ΕΕ δεν αφήνουν ούτε εδώ πολλά στη φαντασία: Τα χρήματα είναι «συστημένα» και θα πάνε ως δάνεια, «διευκολύνσεις», άμεσες επιδοτήσεις και υποδομές, για να εγγυηθούν τις κερδοφόρες επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων στα «πράσινα» και «ψηφιακά» πεδία της οικονομίας.

Δεν θα πάνε ούτε για νέες ΜΕΘ, νοσοκομεία, προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών, ούτε για σχολεία, αίθουσες και καθηγητές, για να ανοίξουν σχολεία και σχολές με όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας. Ούτε για Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ώστε οι εργαζόμενοι να μην πηγαινοέρχονται σαν σαρδέλες. Ούτε βέβαια για την αύξηση μισθών και συντάξεων.

Τρίτο ερώτημα είναι πώς θα γίνονται οι εκταμιεύσεις των δόσεων. Η διαδικασία είναι και εδώ παραπάνω από γνώριμη, μετά από τρία μνημόνια αλλά και τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» της ΕΕ: «Για να πάρεις, δίνεις». Παίρνεις για τους επιχειρηματικούς ομίλους και δίνεις ...επίσης για τους επιχειρηματικούς ομίλους, αντιλαϊκά μέτρα, αναδιαρθρώσεις, αντεργατικές ανατροπές.

Γι' αυτόν το λόγο οι «αλλαγές στην αγορά εργασίας», οι «ανατροπές του αιώνα» που φέρνει η κυβέρνηση με τη 10ωρη δουλειά, τα νέα χτυπήματα στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, φιγουράρουν ψηλά στο «εθνικό σχέδιο ανάκαμψης» του κεφαλαίου, που η κυβέρνηση καταθέτει στην ΕΕ για την εκταμίευση χρημάτων από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Τέταρτο ερώτημα: Μήπως παρ' όλα αυτά έχει κάτι να περιμένει ο λαός απ' αυτήν την «κοσμογονία» που περιγράφουν στην οικονομία και στο κράτος τα επόμενα χρόνια, με τους πακτωλούς των ευρωπαϊκών και κρατικών κονδυλίων; Δεν είναι καλό ότι «θα δημιουργηθούν 200.000 θέσεις εργασίας», όπως λένε;

Πράγματι, κάτι έχει να περιμένει ο λαός: «Πράσινα» χαράτσια, σαν αυτά των «ιδίων πόρων» που νομοθέτησαν πρόσφατα, πανάκριβο ρεύμα από τις ΑΠΕ, που θα μεγαλώσει κι άλλο την ενεργειακή φτώχεια, νέο χτύπημα στο βιωτικό του επίπεδο, με τα απλησίαστα «πράσινα» προϊόντα, από αυτοκίνητα μέχρι σπίτια. Και ένα «ψηφιακό» αστικό κράτος, ακόμα πιο «αποτελεσματικό» στο να υλοποιεί τάχιστα την αντιλαϊκή πολιτική, να πετσοκόβει δαπάνες, να «μαζεύει» μέχρι και την τελευταία πεντάρα από επαγγελματίες και λαϊκά νοικοκυριά, να ανοίγει «δρόμους» για το κεφάλαιο, υπονομεύοντας κι άλλο τις λαϊκές ανάγκες.

Οσο για την «ένεση στην απασχόληση», εδώ πια ντρέπεται και το ψέμα. Οι υποτιθέμενες 200.000 θέσεις εργασίας ούτε κατά διάνοια δεν θα «εξισορροπήσουν» τις εκατοντάδες χιλιάδες που χάνονται και θα χαθούν εξαιτίας της κρίσης. Ακόμα κι αυτές που θα δημιουργηθούν θα είναι προσωρινές, κακοπληρωμένες στην πλειοψηφία τους και με τους όρους γαλέρας που έχουν διαμορφώσει όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις, ως προϋπόθεση για τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Την ίδια ώρα, όπως οι ίδιοι παραδέχονται, η εισαγωγή των νέων τεχνολογιών, που στο πλαίσιο της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικοποιημένης οικονομίας θα απελευθερώσει τις μεγάλες δυνατότητες για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού, στον καπιταλισμό αξιοποιείται για την ένταση της εκμετάλλευσης και των μηχανισμών παρακολούθησης και καταστολής, με στόχο το οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Απ' όπου και να το πιάσει κανείς, ο μόνιμος στόχος της ΕΕ, της άρχουσας τάξης και όλων των αστικών κομμάτων για ανάκαμψη των κερδών βρίσκεται στον αντίποδα των σύγχρονων κοινωνικών - λαϊκών αναγκών. Με την οργανωμένη δράση του, ο λαός μπορεί να βάλει στο προσκήνιο το πραγματικό ερώτημα: «Ανάπτυξη για ποιον;». Και να δώσει απάντηση με βάση τις δικές του προτεραιότητες, την πάλη για έναν δρόμο ανάπτυξης που στο επίκεντρο θα έχει τις δικές του ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων.