40 χρόνια στα δεσμά της ΕΕ: Ώρα για εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων για τον ελληνικό λαό

Οι 4 δεκαετίες που συμπληρώνονται φέτος από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, αποτελούν ένα ικανό χρονικό διάστημα για να έχουμε μια ασφαλή εκτίμηση για το ποιος τελικά κέρδισε και ποιος έχασε από τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, να δούμε ποιες προβλέψεις επαληθεύτηκαν, ποιος έλεγε αλήθειες και ποιος έτρεφε αυταπάτες, κυρίως, όμως, να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα και για το σήμερα και για το αύριο.

Η ένταξη της χώρας στην ΕΕ δεν υπαγορεύτηκε από τα συμφέροντα του λαού της, αλλά από τα συμφέροντα της αστικής τάξης της. Για να εξυπηρετηθούν οι δικοί της στόχοι μεθοδεύτηκε η ένταξη σε αυτήν τη διακρατική συμμαχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ο λαός δεν ρωτήθηκε ποτέ. Ερήμην του οι αστικές κυβερνήσεις υπέγραψαν όλες τις συμφωνίες ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στην ΕΕ και αργότερα στην ΟΝΕ (Ευρωζώνη).

Συνειδητά η αστική τάξη της χώρας και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, παραχώρησαν μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, προκειμένου να κατοχυρώσουν την εξουσία τους, να ενισχύσουν τους μηχανισμούς και τα μέσα για την πιο αποδοτική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Η άρχουσα τάξη επεδίωκε, επίσης, με αυτή την επιλογή να ισχυροποιήσει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό, διεκδικώντας μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία της εκμετάλλευσης των λαών της Ευρώπης, άλλων λαών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα, 40 χρόνια μετά, ελάχιστα μιλούν για εκείνες τις κάλπικες υποσχέσεις και τα συνθήματα περί «κοσμογονίας» που συνόδευσαν τα πρώτα χρόνια της ένταξης. Μόνο θυμηδία προκαλούν σήμερα τα αλήστου μνήμης συνθήματα για «σύγκλιση», αν αναλογιστεί κανείς, ότι ο λαός μας βίωσε στην πράξη ότι είναι στο DNA κάθε συμμαχίας του κεφαλαίου, η όλο και πιο βαθιά ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη - μέλη, η ταξική ανισότητα ανάμεσα στα μονοπώλια από τη μια και την εργατική τάξη, το λαό από την άλλη.

Στην πορεία των χρόνων, όσο αποκαλύπτονταν τα έωλα συνθήματα περί «ευημερίας», «ασφάλειας», «οικογενειακής αλληλεγγύης», τόσο μετατρέπονταν σε αυτά του «μικρότερου κακού», των «ελάχιστων δικαιωμάτων», της καλλιέργειας φόβων, ανασφάλειας, εκβιαστικών διλημμάτων.

Όχι μόνο δεν «έφαγε ο ελληνικός λαός με χρυσά κουτάλια», όπως υπόσχονταν τα άλλα κόμματα, αλλά γνώρισε κυρίως επιδείνωση σε όλους τους δείκτες της ζωής και των δικαιωμάτων του. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν υπολογίσει κανείς σήμερα τις ανεκπλήρωτες ανάγκες του στη μόνιμη - σταθερή δουλειά, στην κοινωνική ασφάλιση, στην υγεία, στην παιδεία, παντού, συγκριτικά με την τεράστια αύξηση των παραγωγικών, επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων της εποχής μας.

Η ΕΕ αποδείχθηκε τελικά αντίπαλος του ελληνικού, όπως και των άλλων λαών. Και έχουν τεράστιες, βαριές ευθύνες τόσο η ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα κόμματα - συμπληρώματά τους, που προώθησαν και ταυτόχρονα επιχείρησαν να εξωραΐσουν τη στρατηγική της ΕΕ. Μέσα από σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και μηχανισμούς, απογείωσαν την επίθεση στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Μέσα από ευρωπαϊκούς κανονισμούς και οδηγίες, υλοποιώντας τις απαιτήσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, εφαρμόστηκαν σαρωτικές ανατροπές σε εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα, καταργώντας το οκτάωρο, την κοινωνική ασφάλιση, τις ΣΣΕ, την Κυριακάτικη αργία, προωθώντας την εργασιακή γαλέρα με ελαστική εργασία, την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, την ανακύκλωση της ανεργίας και τόσα άλλα.

Οι αυτοαπασχολούμενοι μικροεπιχειρηματίες, που δέχτηκαν κι αυτοί -όλα αυτά τα χρόνια- μεγάλα χτυπήματα από την ΕΕ, τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις, καταγράφουν λουκέτα, συσσωρευμένα χρέη και υποχρεώσεις, την ώρα που οι μεγάλοι όμιλοι τους εκτοπίζουν και μάλιστα πριμοδοτούνται κι από πάνω με «ζεστό χρήμα».

Με την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) τα μονοπώλια απέκτησαν τη δυνατότητα να συμπιέζουν χωρίς όριο τις τιμές αγοράς των αγροτικών προϊόντων, επιτείνοντας την καταλήστευση του βιοπαλαιστή αγρότη, που αδυνατεί να ανταποκριθεί στο τεράστιο κόστος παραγωγής και τα χρέη.

Το ξέσπασμα της πανδημίας αποκάλυψε τη γύμνια του εμπορευματοποιημένου – επιχειρηματικού δημόσιου τομέα «της μιας νόσου», με τον ιδιωτικό τομέα να θησαυρίζει και εν μέσω πανδημίας. Η υγεία - εμπόρευμα με βάση την ατομική ευθύνη, η απαλλαγή της εργοδοσίας από κάθε ευθύνη λήψης μέτρων, έχει οδηγήσει στο αδιέξοδο των αλλεπάλληλων lockdown, στο χάος με καθυστερήσεις στον εμβολιασμό, που με κριτήριο τα κέρδη τους λυμαίνονται οι φαρμακοβιομηχανίες.

Σε όλα αυτά τα 40 χρόνια στην ΕΕ εντάθηκε η καταστολή, ο αυταρχισμός, το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας, τη διαδήλωση, τη συνδικαλιστική δράση, γιγαντώθηκε το ευρωφακέλωμα, ο χαφιεδισμός, η συλλογή, επεξεργασία και εμπορία δεδομένων σε βάρος των λαών, για τα κέρδη των ομίλων.

Η όλο και μεγαλύτερη προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος στην καπιταλιστική αγορά, με κριτήριο το κέρδος, έχει ως αποτέλεσμα την ακριβοπληρωμένη αμάθεια στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης των παιδιών μας, τις τραγικές ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς, σε υποδομές που σπεύδουν οι ιδιώτες από αυτά να επωφεληθούν, με την εργατική - λαϊκή οικογένεια να πληρώνει αδρά.

Η παντελής έλλειψη αντισεισμικών, αντιπλημμυρικών έργων, αντιπυρικής προστασίας, υποδομών στη χώρα μας, έχει κι αυτή τη σφραγίδα της ΕΕ, υπαγορεύεται από το κριτήριο του αδηφάγου κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων κι έχει οδηγήσει σε μεγάλες τραγωδίες μετά από κάθε φυσική καταστροφή.

Ο πακτωλός των δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης, που δίνεται στο όνομα του ξεπεράσματος της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης που επιτάχυνε η πανδημία, στην πράξη σημαίνει χρηματοδότηση - μαμούθ στο κεφάλαιο και νέο φόρτωμα των βαρών στο λαό.

Το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης που το συνοδεύει, αποτελεί στην ουσία ένα 5^ο «super μνημόνιο». Οι “πράσινες” και ψηφιακές επενδύσεις, που σχεδιάζονται με βάση την ευρωενωσιακή στρατηγική, σηματοδοτούν για το λαό «τσουνάμι» νέων προαπαιτούμενων αντεργατικών μέτρων, μαζί με πανάκριβα “πράσινα” και ψηφιακά προϊόντα κι υπηρεσίες, επιβολή νέων πράσινων φόρων κ.ά.

Στο έδαφος αυτό, ο ανταγωνισμός της ΕΕ και των ισχυρών κρατών της, ιδίως της Γερμανίας, της Γαλλίας με άλλα επίσης ισχυρά καπιταλιστικά κράτη σήμερα, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία, εκτοξεύουν την επιθετικότητα και στρατιωτικοποίηση της ΕΕ.

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ σε Ουκρανία, Συρία, Λιβύη και άλλες χώρες, αιματοκύλισαν τους λαούς, γιγάντωσαν την προσφυγιά, την οποία με απάνθρωπες κατευθύνσεις διαχειρίζονται η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της.

Στο έδαφος αυτών των επεμβάσεων και ανταγωνισμών, οξύνεται η επιθετικότητα της Τουρκίας, που ενθαρρύνεται τόσο από το ΝΑΤΟ όσο και από την ΕΕ. Η ελληνική άρχουσα τάξη, επιδιώκοντας την γεωστρατηγική αναβάθμισή της, εμπλέκεται επίσης όλο και πιο βαθιά στους επικίνδυνους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.

Έχει πλέον καταρρεύσει ο μύθος της δήθεν προστασίας των «συμμάχων» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που αντιμετωπίζοντας την Τουρκία ως στρατηγικό εταίρο για τα δικά τους συμφέροντα, προωθούν την επικίνδυνη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και μεθοδεύουν οδυνηρούς για το λαό συμβιβασμούς στα κυριαρχικά δικαιώματα.

Ο λαός μας μπορεί σήμερα να κρίνει πόσο δίκιο είχε το ΚΚΕ, όταν έλεγε ότι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες όχι μόνο δεν είναι «απάνεμο λιμάνι», αλλά μόνο πηγή αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, ανασφάλειας, πηγή μονίμων κινδύνων εμπλοκής σε πολεμικές αναμετρήσεις.

Η ΕΕ δεν είναι αιώνια. Ούτε βελτιώνεται ούτε διορθώνεται με κάποιες προτάσεις και μεταρρυθμίσεις «εντός των τειχών». Είναι ανεπίστρεπτα αντιλαϊκή ένωση του κεφαλαίου. Οι έγκαιρες προειδοποιήσεις του ΚΚΕ, η μάχη που έδωσε και δίνει καθημερινά μέσα στο κίνημα, στην βουλή, την ευρωβουλή, για την αποκάλυψη του αντιλαϊκού χαρακτήρα της, το γκρέμισμα των αυταπατών από την εποχή της υπογραφής της Συνθήκης του Μαάστριχτ, της ΟΝΕ του ενιαίου νομίσματος, των μνημονίων της τελευταίας δεκαετίας, του κάλπικου - εκβιαστικού δημοψηφίσματος του 2015 έως και σήμερα, αποτελούν σημαντική παρακαταθήκη.

Πραγματική διέξοδος για το λαό αποτελεί η οργάνωση της πάλης για τα δικαιώματά του σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, η οικοδόμηση μιας μεγάλης συμμαχίας της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και των βιοπαλαιστών αγροτών, όλων των λαϊκών δυνάμεων του τόπου. Σε αυτήν την προοπτική, με την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία, με κοινωνικοποίηση του πλούτου, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και αμοιβαία επωφελείς πραγματικά ισότιμες σχέσεις με άλλα κράτη και σε φιλία και κοινή πάλη με τους άλλους λαούς, η αποδέσμευση από την ΕΕ μπορεί να αποβεί προς το συμφέρον του ελληνικού λαού, σηματοδοτώντας την απαλλαγή του από τα σημερινά δεσμά κι αδιέξοδα.

Αρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, για την συμπλήρωση 40 χρόνων από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ηλεκτρονικό Περιοδικό της Βουλής των Ελλήνων «Επί του… Περιστυλίου!»