Πινγκ - πονγκ

 

Με ένα «πινγκ - πονγκ» στην πλάτη του λαού, που μετράει ακόμα τις ζημιές από την κακοκαιρία, κυβέρνηση, Περιφέρεια και δήμοι κρύβουν κάτω από το χαλί τις ευθύνες που βαραίνουν αποκλειστικά τον κρατικό μηχανισμό για τις μεγάλες καταστροφές στην Αττική από τις νεροποντές των προηγούμενων ημερών, χωρίς μάλιστα τα καιρικά φαινόμενα να έχουν την ένταση και τη διάρκεια που εκτιμούσαν αρχικά οι μετεωρολόγοι.

Τσακώνονται για τις «αρμοδιότητες», τα βουλωμένα φρεάτια και τα ακαθάριστα ρέματα, αλλά δεν δίνουν καμιά εξήγηση στον λαό:

Πώς γίνεται να πλημμυρίζει κάθε φορά η Χαμοστέρνας ή άλλες «σεσημασμένες» περιοχές της Αττικής, όπου το πρόβλημα είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια;

Πως γίνεται οι αυλές, τα υπόγεια και τα ισόγεια σημαντικών υποδομών, όπως νοσοκομεία, σχολεία, κρατικά κτίρια, να μετατρέπονται σε λίμνες, εγκλωβίζοντας χιλιάδες κόσμου, ακόμα και με ένα ψιλόβροχο;

Πώς γίνεται να πλημμυρίζει μέχρι την οροφή ένα αστικό λεωφορείο, εγκλωβισμένο σε μια γέφυρα - βούρκο και να μπαίνει σε κίνδυνο η ζωή των επιβατών, εκεί όπου εξελίσσεται μια από τις μεγαλύτερες και ακριβότερες αναπλάσεις στην Ευρώπη, για την αναβάθμιση του «τουριστικού προϊόντος» της Αττικής;

Πώς γίνεται να απαγορεύεται «προληπτικά» η κυκλοφορία στον Κηφισό, σε μια από τις βασικότερες αρτηρίες της Αττικής, να κλείνουν τα σχολεία και να υποβάλλεται ο λαός σε τέτοια μεγάλη ταλαιπωρία, στην πρωτεύουσα της χώρας;

Οπως στον χιονιά και στις πυρκαγιές, έτσι και στις πλημμύρες, επικαλούνται ξανά την κλιματική αλλαγή. Σε συγχορδία με τον ΣΥΡΙΖΑ, τα άλλα αστικά κόμματα και το «think tank» του ΣΕΒ εισάγουν και νέους όρους, όπως η «ακραία καιρική κανονικότητα».

«Ακραία» όμως για τον λαό, τα συμφέροντα και τις ανάγκες του είναι μόνο η πολιτική τους, που αφήνει την περιουσία και τη ζωή του εκτεθειμένη στα φυσικά φαινόμενα, επειδή η προστασία τους θεωρείται «κόστος» για το κράτος και τους επιχειρηματικούς ομίλους.

«Ακραία» είναι η πολιτική του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, που αφήνει έξω από τις προτεραιότητες όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων και της ΕΕ τις αναγκαίες αντιπλημμυρικές υποδομές, επειδή δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο.

«Ακραία» είναι η πολιτική της ατομικής ευθύνης, της «αυτοπροστασίας», του «τρεχάτε ποδαράκια μου» απέναντι σε φυσικά φαινόμενα, όπως η βροχή, ο σεισμός. Η πολιτική τού «και καμένος και δαρμένος», όταν ζητάνε και τα ρέστα από τον λαό για το χάος που προκαλεί η δική τους αντιλαϊκή πολιτική.

Αυτό που αναδεικνύεται μετά από κάθε τέτοια καταστροφή είναι η έλλειψη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας, ειδικά στην Αττική, όπου οι υπάρχουσες υποδομές και τα μέσα χωρίζονται με ...σινικά τείχη από τις πραγματικές ανάγκες προστασίας του λαού.

Στο έδαφος της εμπορευματοποίησης της γης και του χωροταξικού σχεδιασμού που υπηρετεί τα κέρδη του κεφαλαίου και όχι τις ανάγκες του λαού, οικοδομές και βιομηχανικά κτίρια χτίζονται άναρχα, νέοι οικισμοί ξεφυτρώνουν, μεγάλοι δρόμοι προστίθενται στο οδικό δίκτυο, τα περιαστικά δάση μειώνονται. Η μορφολογία του εδάφους αλλάζει, βιομηχανικές περιοχές επεκτείνονται ή δημιουργούνται νέες, στις παρυφές του αστικού ιστού.

Αλλά κι όταν το φαινόμενο εκδηλωθεί, λείπουν ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα πρόληψης, λόγω της υποχρηματοδότησης από το κράτος, όπως ο αναγκαίος τακτικός έλεγχος, ο καθαρισμός και η συντήρηση υποδομών και δικτύων.

Είναι όλα αυτά που συνθέτουν την αποκρουστική εικόνα ενός κράτους εχθρικού για τον λαό και τις ανάγκες του, επειδή ακριβώς είναι «φιλικό» στο κεφάλαιο και τα κέρδη του, ανεξάρτητα με το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση, με το αν η οικονομία βρίσκεται σε ανάπτυξη ή κρίση.

Απέναντι σ' αυτό το κράτος χρειάζεται να υψωθεί η μεγάλη δύναμη της λαϊκής πρωτοβουλίας, με τη διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων πρόληψης και προστασίας, κατάργηση του αντιλαϊκού πλαισίου χρήσεων γης, ουσιαστική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την αντιπλημμυρική προστασία, ενίσχυση του προσωπικού, των μέσων και της εκπαίδευσης των φορέων Πολιτικής Προστασίας.

Η διασφάλιση ολοκληρωμένης διαχείρισης και αντιπλημμυρικής προστασίας, ο σχεδιασμός και η υλοποίηση των απαραίτητων αντιπλημμυρικών έργων για τη συνδυασμένη κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και την ουσιαστική αντιμετώπιση των πλημμυρικών φαινομένων προϋποθέτουν μια ριζικά διαφορετική πορεία, που μόνο ο λαός με την οργανωμένη πάλη του μπορεί να χαράξει.