ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
«Δεν μας δέχθηκαν καλά. Στέλναν τα παιδιά και μας σβήναν τη φωτιά, ουρώντας το μαγκάλι. Μας έλεγαν "πρόσφυγγες", σφίγγες δηλαδή. Δε μας ήθελαν τέλος πάντων, για πολλούς λόγους. Διότι οι άντρες είδαν πολιτισμένο κόσμο, οι κοπέλες πιο καλοντυμένες, οι οποίες ως επί το πλείστον ήξεραν οι περισσότερες γράμματα και αυτό πείραξε τις ντόπιες (...) Και από οικονομικής πλευράς ίσως, εργάτες φθηνοί ήμασταν, τώρα ό,τι γίνεται με τους Αλβανούς»1, μαρτυρά μια πρόσφυγας εγκατεστημένη στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης, στο μεταίχμιο μεταξύ 20ού και 21ου αιώνα.