Παγίδα

Εκείνοι που μέχρι πριν από λίγες μέρες παρουσίαζαν ως επιτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τη «διπλωματική απομόνωση» της Τουρκίας και την ενεργοποίηση του αμερικανοΝΑΤΟικού παράγοντα για το ζήτημα των θαλάσσιων ζωνών, είναι οι ίδιοι που σήμερα, ιδιαίτερα μετά τη συνάντηση Τραμπ - Μητσοτάκη, κλαψουρίζουν επειδή η Τουρκία αναγνωρίζεται ως βασικός «παίκτης» και της αποδίδεται κεντρικός ρόλος στα παζάρια με επίκεντρο τη Λιβύη.

Είναι και αυτή μια απόδειξη της παγίδας που στήνουν στο λαό η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου, σπέρνοντας τον εφησυχασμό ότι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ αποτελούν «ασπίδα» τάχα για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και ότι η αναβάθμιση της Ελλάδας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, όπως γίνεται τώρα με τη Συμφωνία για τις βάσεις, βάζει εμπόδια στις αμφισβητήσεις της Τουρκίας.

Με αφορμή τη Συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης για την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα, με συναίνεση στη λεγόμενη «εθνική στρατηγική», μίλησαν για την Τουρκία ως αποδιοπομπαίο από ΕΕ και ΝΑΤΟ «ταραχοποιό» της περιοχής, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που συμβάλλει στη «σταθερότητα» ως μια συνεπής ΝΑΤΟική δύναμη.

Πρόβαλαν μάλιστα ως «απάντηση» στο σύμφωνο Τουρκίας - Σάρατζ τη στήριξη της Ελλάδας στον άλλο πόλο της «εμφύλιας» διαμάχης στη Λιβύη, στον στρατηγό Χάφταρ, προωθώντας την ενεργότερη ελληνική εμπλοκή συνολικά στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς για το μέλλον της Λιβύης, με την επικίνδυνη δικαιολογία ότι έτσι «διασφαλίζονται» τα «εθνικά συμφέροντα» της Ελλάδας.

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι η «κριτική» που ασκούν τώρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση της ΝΔ, κατηγορώντας την ότι μετατρέπει τη χώρα σε «ουραγό» των εξελίξεων, ότι δεν ζητάει επαρκή ανταλλάγματα από τους συμμάχους για τα «εθνικά συμφέροντα», μιλώντας βέβαια για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, που υπηρετεί η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς.

Ποια δείχνουν όλοι μαζί ως «λύση»; Μα την αιτία που αναπαράγει και οξύνει τον κίνδυνο για το λαό. Υποστηρίζουν δηλαδή τη μεγαλύτερη ανάμειξη στα βρώμικα σχέδια των ιμπεριαλιστών σε βάρος του λιβυκού και των άλλων λαών της περιοχής, διεκδικώντας ενεργότερο ρόλο στα διάφορα «τραπέζια» που επεξεργάζονται επικίνδυνες διευθετήσεις συνολικά για την περιοχή και ζητούν παράλληλα μεγαλύτερα ανταλλάγματα από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ για τις δολοφονικές υπηρεσίες που προσφέρουν, με τη μετατροπή ολόκληρης της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο.

Οσο και αν προσπαθούν, δεν μπορούν να κρύψουν ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αποτελούν έναν κρίκο ενταγμένο στους συνολικότερους ανταγωνισμούς. Οτι τη στάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ την καθορίζει ο κεντρικός στόχος τους, που είναι να παραμείνει η Τουρκία στο «δυτικό στρατόπεδο», τη στιγμή που τελευταία αναπτύσσει πολύμορφες σχέσεις με τη Ρωσία και με δεδομένο το κρίσιμο βάρος της ως πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης.

Αυτός ο στόχος, που αφορά τη σταθερότητα της ΝΑ πτέρυγας του ΝΑΤΟ, υιοθετείται και από τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση της ΝΔ και από την προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό άλλωστε οι εντεινόμενες αμφισβητήσεις συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων της τουρκικής πλευράς επιδιώκεται να αντιμετωπιστούν εντός ευρωατλαντικού πλαισίου, με κύρια κατεύθυνση τη συνδιαχείριση και τη συνεκμετάλλευση, με την υψηλή ΝΑΤΟική και αμερικανική εποπτεία.

Από το 2011, που η Ελλάδα αναμείχθηκε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, με την προσδοκία να επωφεληθεί και η ελληνική αστική τάξη από τη νέα κατάσταση που διαμορφωνόταν στην περιοχή με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» και την ωμή παρέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, μέχρι σήμερα, που οι εξελίξεις εκθέτουν την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ένα:

Η εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς είναι κίνδυνος - θάνατος για το λαό και τα πραγματικά του συμφέροντα. Και ότι ο μόνος τρόπος για να τα υπερασπιστεί, είναι να δυναμώσει τον αγώνα ενάντια σ' αυτούς τους σχεδιασμούς, για το κλείσιμο όλων των βάσεων και την αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, παλεύοντας να πάρει ο ίδιος την εξουσία στη χώρα του.