Ο φονιάς παραπονιέται: θέλουν να με σκοτώσουν

Ο κλέφτης φωνάζει: μ’ έκλεψαν! Ο φονιάς παραπονιέται: θέλουν να με σκοτώσουν (Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Οι μαθητές και οι μαθήτριες διδάσκονται στο σχολείο ότι για να ξεκινήσει ένας πόλεμος χρειάζεται να υπάρχουν οι πραγματικές αιτίες του και, συνήθως, ένα ή περισσότερα γεγονότα που αποτελούν τις αφορμές.

Πρόκειται για αυτά τα λίγο-πολύ τυχαία γεγονότα που βάζουν τελικά τη φωτιά στο φιτίλι, ενώ η εύφλεκτη ύλη έχει αρχίσει να συσσωρεύεται καιρό πριν. Από τη μυθολογική αρπαγή της ωραίας Ελένης που «οδήγησε» στον Τρωικό Πόλεμο μέχρι τη δολοφονία του αρχι- δούκα Φερδινάνδου, διαδόχου της Αυστροουγκρικής Αυτοκρατορίας, που πυροδότησε την έναρξη ‘Α Παγκοσμίου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, αλλά και μέχρι και σήμερα, έχουν καταγραφεί εκατοντάδες τέτοιες αφορμές, ανάμεσά τους και οι πιο απίθανες.

Οι πόλεμοι στην εποχή του ιμπεριαλισμού

Αυτό που ίσως δεν είναι τόσο σαφές στα σχολικά μαθήματα, είναι πως στη σημερινή εποχή, δηλαδή την εποχή του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, αιτία των πολέμων είναι πάντα οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων για τις αγορές, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας, τις «σφαίρες» επιρροής κλπ. Αυτοί οι ανταγωνισμοί υπάρχουν και εκδηλώνονται και στην περίοδο της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», όπως συνέβαινε, για παράδειγμα, στην Ουκρανία όλα τα τελευταία χρόνια και με πιο μεγάλη ένταση από το 2014 και μετά. Όταν όμως δεν μπορούν πια να επιλυθούν με διπλωματικά-πολιτικά μέσα κι εύθραυστους συμβιβασμούς, επιλύονται με τον τρόπο που βλέπουμε σήμερα στην ίδια χώρα.

Επειδή, όμως, αυτοί που αποτελούν τις αστικές τάξεις, σχεδόν ποτέ δεν προσφέρονται να πάρουν οι ίδιοι το όπλο και να πολεμήσουν για τα κέρδη τους, χρειάζεται να πείσουν τους λαούς να το κάνουν με προθυμία για λογαριασμό τους ή να τους υποστηρίξουν, να πάρουν το μέρος του ενός ή του άλλου εχθρού των συμφερόντων τους, να δεχτούν να θυσιάσουν τις ανάγκες τους προκειμένου να δίνονται τεράστια ποσά για πολεμικούς εξοπλισμούς κτλ.

Οι ιμπεριαλιστές-προστάτες των μειονοτήτων…

Μόνο τις τελευταίες δεκαετίες, έχουμε δει να αξιοποιούνται πολλά διαφορετικά προσχήματα για να «στρωθεί το έδαφος» για μια ιμπεριαλιστική επέμβαση. Στον πόλεμο που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ απέναντι στη Γιουγκοσλαβία το 1999, ήταν η προστασία των εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων από την «εθνοκάθαρση» που, σύμφωνα με τους ΝΑΤΟϊκούς, διέπραττε ο Σέρβος ηγέτης Μιλόσεβιτς. Το πρόσχημα της προστασίας των μειονοτήτων είναι από τα πιο αγαπημένα των ιμπεριαλιστών, καθώς έχει χρησιμοποιηθεί πάρα πολλές φορές στην ιστορία. Συνήθως, μάλιστα, είναι οι ίδιοι που υποδαυλίζουν, με φανερούς και αθέατους τρόπους, τα εθνικιστικά και θρησκευτικά μίση καιρό πριν, για να έρθουν μετά ως «ειρηνοποιοί» να δώσουν τη λύση με τα όπλα. Στην προκειμένη περίπτωση να προχωρήσει ο «διαμελισμός» της Γιουγκοσλαβίας και να δημιουργήσουν κράτη-προτεκτοράτα στα Βαλκάνια, για τα δικά τους συμφέροντα.

Για την «προστασία» της τουρκοκυπριακής μειονότητας εισέβαλε στην Κύπρο και η ΝΑΤΟϊκή σύμμαχός μας Τουρκία το 1974, για να επιβάλει τελικά 50χρονη κατοχή στο ένα τρίτο του στρατηγικής σημασίας νησιού, η οποία προκαλεί μεγάλα δεινά και στους ίδιους τους τουρκοκύπριους.

Και αφού αναφερθήκαμε σε δύο εμβληματικούς πολέμους που ξέσπασαν στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (τους οποίους αυτές τις μέρες πολλοί παριστάνουν ότι έχουν ξεχάσει…), φτάνουμε και στη σημερινή εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία: και εδώ, το βασικό πρόσχημα ήταν η προστασία του ρωσόφωνου πληθυσμού του Ντονμπάς. Η εισβολή, μάλιστα, έγινε με «πρόσκληση» των αυτοαποκαλούμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών» της περιοχής, μια μόλις μέρα μετά την αναγνώρισή τους από τον Βλ. Πούτιν, για να φτάσουμε να βλέπουμε μετά από λίγες ώρες τα ρωσικά στρατεύματα να επιχειρούν έξω από το Κίεβο, δηλαδή στην άλλη άκρη της χώρας…

Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας»

Η πολύνεκρη επίθεση στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης τον Νοέμβριο του 1999 αποτέλεσε το άλλοθι για τους «πολέμους κατά της τρομοκρατίας» που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, χώρες πλούσιες σε πετρέλαιο και άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, το 2001 και το 2003 αντίστοιχα. Τραγική ειρωνεία: οι ιμπεριαλιστές πήγαν σε αυτές τις χώρες δήθεν για να πολεμήσουν τους Ταλιμπάν (απογόνους των «Μουτζαχεντίν») και την ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση «Αλ Κάιντα» του Ο. Μπιν Λάντεν, δηλαδή τους πρώην συνεργάτες τους, αυτούς που εξόπλιζαν και χρηματοδοτούσαν αδρά απέναντι στην προσπάθεια του λαού του Αφγανιστάν να «βγει στο φως» με την κυβέρνηση του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος και τη στήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, τις δεκαετίες του ’70 και του ‘80. Τον Αύγουστο που μας πέρασε, όλοι είδαμε την κατάληξη και αυτού του προσχήματος, με τους Αμερικανούς να εγκαταλείπουν το Αφγανιστάν μετά από 20 χρόνια, ουσιαστικά παραδίδοντας της χώρα ξανά στους Ταλιμπάν...

Στον πόλεμο του Ιράκ αξιοποιήθηκε και το επιπλέον πρόσχημα των «όπλων μαζικής καταστροφής» που υποτίθεται ότι κατείχε το τότε καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, τα οποία ακόμα τα ψάχνουμε… Ίδια ήταν πάνω-κάτω τα προσχήματα («χημικά όπλα» του «δικτάτορα» Άσαντ και δράση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους») και για την επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Συρία το 2014, ένας πόλεμος που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και στον οποίο συμμετέχει, με το πρόσχημα της «υποστήριξης της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης», και η Ρωσία.

Η υπεράσπιση της «κουλτούρας ελευθερίας»…

Το 2011 το ΝΑΤΟ εξαπέλυσε επέμβαση στη Λιβύη προκειμένου να «αποκαταστήσει τη δημοκρατία», δηλαδή να ανατρέψει την κυβέρνηση του πρώην συνεταίρου των ΗΠΑ και της ΕΕ, Μ. Καντάφι, η οποία εκείνη την περίοδο έκανε οικονομικά «ανοίγματα» προς τη Ρωσία και την Κίνα. Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να βυθιστεί στο χάος, στο οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα.

Γενικά, όπως θα έχει ήδη παρατηρήσει ο αναγνώστης, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στους «δικτάτορες» και τις «δικτατορίες» και κάνουν τα πάντα για να απαλλάξουν τους λαούς από αυτές... Το ότι αυτό το ενδιαφέρον αφορά σχεδόν πάντα χώρες πλούσιες σε πετρέλαιο και άλλες πηγές πλούτου και εκδηλώνεται ακριβώς τη στιγμή που οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών κάνουν κινήσεις προσέγγισης με ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι εντελώς τυχαίο… Ταυτόχρονα, η δήθεν δημοκρατική ευαισθησία τους πάει «περίπατο» όταν πρόκειται για σκοταδιστικά, αυταρχικά καθεστώτα με τα οποία διατηρούν στενές οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις, όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας, το οποίο δεν τους ενοχλεί, για παράδειγμα, με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις γυναίκες ή όταν σφάζει εδώ και χρόνια τον λαό της Υεμένης.

Σήμερα, ως απειλή για την «κουλτούρα ελευθερίας του δυτικού κόσμου», ακόμα και ως «σύγχρονος Χίτλερ», προβάλλεται από αυτές τις δυνάμεις ο Πούτιν, ένας «αυταρχικός ηγέτης» που «αρνείται στον ουκρανικό λαό το δικαίωμα να αποφασίζει ελεύθερα για το μέλλον του». Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που δύο φορές ως τώρα, το 2004 («πορτοκαλί επανάσταση») και το 2014 («ευρωμαϊντάν») έχουν πρωτοστατήσει στην ανατροπή εκλεγμένων κυβερνήσεων της Ουκρανίας και στην εγκατάσταση δικών τους κυβερνήσεων-«μαριονετών». Για τον σκοπό αυτό δεν δίστασαν, μάλιστα, να αξιοποιήσουν και να ενισχύσουν εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις, υμνητές των Ουκρανών συνεργατών του Χίτλερ και του αρχηγού τους, Στεπάν Μπαντέρα.

…και η «αντιμετώπιση των νεοναζί»

Ο Πούτιν, από την άλλη, αξιοποιεί τα παραπάνω για να δικαιολογήσει την εισβολή που πραγματοποιεί στην Ουκρανία για τα συμφέροντα της αστικής τάξης της Ρωσίας, με το πρόσχημα της «αποναζιστικοποίησης» της χώρας. Όσοι καλούν σήμερα τον ελληνικό λαό και τη νεολαία να συνταχθεί με τον δήθεν «αντιφασιστικό αγώνα» του Πούτιν ενάντια στο «φασιστικό Κίεβο», παραγνωρίζουν πως δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που ο Πρόεδρος της Ρωσίας εκθείαζε τον Ρώσο ιδεολόγο του φασισμού, φιλόσοφο Ιβάν Ιλίν, μεταξύ των έργων του οποίου θα βρει κανείς τα εξής: «Εθνικοσοσιαλισμός. Νέο πνεύμα», «Σχετικά με τον ρωσικό φασισμό», «Περί φασισμού» κ.ο.κ. Αν πάλι, βλέποντας τους παραστρατιωτικούς μισθοφόρους της «Wagner» να περνούν τα ουκρανικά σύνορα, τους έρχονται στο μυαλό οι απελευθερωτικές κόκκινες στρατιές του Ζούκοφ και του Βοροσίλοφ, τους προτρέπουμε να το κοιτάξουν άμεσα με κάποιον ειδικό…

Ποιος ξεκίνησε πρώτος;

Όλες οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν ξεκινήσει με επίκληση στο άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Το ίδιο άρθρο επικαλέστηκε και ο Πούτιν στο διάγγελμά του της 24^ης Φλεβάρη. Ποτέ κανείς δεν ξεκίνησε μια επέμβαση παραδεχόμενος ότι… παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, αλλά κατηγορώντας τους άλλους ότι το παραβίασαν πρώτοι και τον υποχρέωσαν να λάβει μέτρα. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, επιπλέον, η μία πλευρά κατηγορεί την άλλη για παραβίαση των εύθραυστων «συμφωνιών του Μινσκ», οι οποίες ουσιαστικά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.

Η ελληνική κυβέρνηση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα περισσότερα αστικά ΜΜΕ μιλούν για την ανάγκη στήριξης της κυβέρνησης της Ουκρανίας, γιατί είναι, λένε, η αμυνόμενη πλευρά σε αυτή τη διαμάχη. Η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση για το «ποιος ξεκίνησε πρώτος» και ποιος «τηρεί το Διεθνές Δίκαιο» σε μια ιμπεριαλιστική διαμάχη, δεν έχει κανένα νόημα για τους λαούς. Το πρόβλημα με το Διεθνές Δίκαιο είναι ότι το ίδιο γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό, όλο και πιο εχθρικό για τους λαούς, αφού το φτιάχνουν οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι και από τις δύο πλευρές άδικος και επιθετικός, αφού γίνεται για τα κέρδη των εκμεταλλευτών, με τους εκμεταλλευόμενους να αποτελούν το «κρέας στα κανόνια» τους, ενώ η μάχη για τη «λεία» έχει ξεκινήσει στην πραγματικότητα πολύ πριν πέσει η πρώτη τουφεκιά…

Δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστή –μπαίνουμε στη μάχη, μαζί με τους λαούς, για το δίκιο μας!

Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν υιοθετήσει διαχρονικά όλα τα πολεμικά προσχήματα των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών στις οποίες συμμετέχει η χώρα, για το συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης. Έχουν δώσει γη και νερό στους ιμπεριαλιστές για να εξαπολύουν τις δολοφονικές επιθέσεις τους, έχουν στείλει ελληνικά στρατεύματα στο Κόσοβο και το Αφγανιστάν, παλιότερα στην Κορέα.

Το ίδιο κάνουν και τώρα στην περίπτωση της Ουκρανίας. Ο λαός και η νεολαία, όμως, δεν έχουν κανένα συμφέρον να τους ακολουθήσουν σε αυτό το μονοπάτι, στο πολεμικό σφαγείο που τους οδηγούν. Το δικό τους συμφέρον βρίσκεται στη χάραξη αυτοτελούς γραμμής, μακριά από όλα τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια. Μπροστά στο νέο έγκλημα, η καθαρή απάντηση είναι μόνο μία: Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας μας σε αυτόν! Οι ιμπεριαλιστές δεν είναι ανίκητοι! Οι λαοί είναι οι μόνοι κυρίαρχοι να χαράξουν την πορεία τους, μακριά από τα ιδιοτελή συμφέροντα των αστικών τάξεων και των κυβερνήσεων που τις υπηρετούν.

Οι κομμουνιστές και ο λαός απέναντι στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία!

Η Ελλάδα, με απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τότε, συμμετείχε ενεργά στην ΕυρωΝΑΤΟϊκή επέμβαση στη Γιουγκοσλαβίας το 1999. Όλα τα κόμματα -ανάμεσά τους και ο πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ- αποδέχονταν τα άλλοθι των ιμπεριαλιστών για τη σφαγή. Χωρίς τη συμβολή της Ελλάδας δε θα μπορούσε να επιτευχθεί το αιματοκύλισμα του γιουγκοσλαβικού λαού.

Στην αντίπερα όχθη ήταν μόνο το ΚΚΕ. Πρωτοστάτησε στην οργάνωση τεράστιων λαϊκών συγκεντρώσεων που συμμετείχαν χιλιάδες εργαζομένων, μαθητών και φοιτητών. Με χίλιους δυο τρόπους, αψηφώντας τον κίνδυνο, δυσκόλεψαν το πέρασμα των στρατευμάτων στη γείτονα χώρα. Σύμφωνα μάλιστα με τα δικά τους -ΝΑΤΟικά- στοιχεία, από αυτές τις κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας της πατρίδας μας, το δολοφονικό τους έργο καθυστέρησε περίπου ένα μήνα!

 "Ο"

Ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβίας