Στα έργα
αυτά, δημιουργήματα τα περισσότερα της εξορίας, ο Γ. Ρίτσος διοχέτευσε την
απελπισία του αλλά και τις άσβεστες ελπίδες του.
Ζωγράφισε την ασχήμια, αλλά
και την αγάπη του για τη ζωή και την ομορφιά. Αποτύπωσε τη μοναξιά του αλλά και
τη βαθιά του πίστη στον άνθρωπο. «Ο Ρίτσος αναζητεί και ανακαλεί πάνω στις
πέτρες του τον χαμένο παράδεισο: έναν κόσμο αιώνιας και αμάραντης νιότης,
ερατεινά κορίτσια και αθλητικά αγόρια με