Επικίνδυνο παζλ

Τα κομμάτια που συμπληρώνονται αυτές τις μέρες στο «παζλ» της βαθύτερης ελληνικής εμπλοκής στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, με τις εξελίξεις σε Ελευσίνα, Σύρο και Αλεξανδρούπολη, δίνουν πιο καθαρά τη «μεγάλη εικόνα» και τις εγκληματικές ευθύνες της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων για τη μετατροπή όλης της Ελλάδας σε ορμητήριο πολέμου των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.


Το πέρασμα των ναυπηγείων της Ελευσίνας στα χέρια της αμερικανικής ONEX, με διακηρυγμένο στόχο να μετατραπεί σε επισκευαστήριο του 6ου Στόλου, η συμφωνία ONEX και ισραηλινών ναυπηγείων για την κατασκευή κορβετών στη Σύρο, το «τεστάρισμα» ξανά τις επόμενες μέρες του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και των υπόλοιπων υποδομών της περιοχής, ως «κόμβου διεκπεραίωσης» των ΝΑΤΟικών προς τα Βαλκάνια, τη Μαύρη Θάλασσα, την Ανατ. Ευρώπη, αποτελούν πλευρές της ίδιας επικίνδυνης εμπλοκής.

Ολα, εξάλλου, έχουν ως βάση την κατάπτυστη Συμφωνία για τις Βάσεις που προετοίμασε ο ΣΥΡΙΖΑ και έκανε νόμο η ΝΔ, στο πλαίσιο και του «Στρατηγικού Διαλόγου» που εγκαινίασε η προηγούμενη κυβέρνηση με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ.

Συμφωνίες που άνοιξαν το δρόμο για την ένταξη δεκάδων στρατιωτικών και πολιτικών υποδομών (λιμάνια, ναυπηγεία, οδικοί άξονες και σιδηροδρομικές υποδομές) στο σχεδιασμό που ενδυναμώνει την «προβολή ισχύος» των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε μια περιοχή «αυξανόμενης στρατηγικής σημασίας και στρατηγικού ανταγωνισμού» με τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν, όπως λένε ξανά και ξανά οι Αμερικανοί αξιωματούχοι.

Αποτιμώντας την αξία αυτών των υποδομών, η αμερικάνικη πρεσβεία χαρακτηρίζει τη Θράκη και την Κρήτη τα «μακριά χέρια» των ΗΠΑ σε Ανατολική Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Αφρική. Σε συνδυασμό με τον «καταλυτικό ρόλο» της Σούδας, τα ναυπηγεία Σύρου και Ελευσίνας δημιουργούν πλέον ένα «τρίγωνο υποστήριξης» στις αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές δυνάμεις, πρώτα και κύρια στον 6ο Στόλο, για να επεκτείνουν τη δράση τους στην περιοχή.

Ταυτόχρονα, οι συμφωνίες για τη ναυπήγηση ισραηλινών κορβετών στα αμερικανικής ιδιοκτησίας ναυπηγεία στην Ελλάδα, αλλά και η «εκπαίδευση» των κυπριακών Ενόπλων Δυνάμεων από τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο του «East Med Act», δίνουν μια αποκαλυπτική εικόνα και για τη ΝΑΤΟική «ομπρέλα», κάτω από την οποία στήνονται τα περιβόητα «τριμερή» και «πολυμερή» σχήματα συνεργασίας της αστικής τάξης, όπως αυτό ανάμεσα σε Ελλάδα - Κύπρο και Ισραήλ.

Γίνεται, δηλαδή, ολοφάνερη η αποστολή τους να ενισχύσουν το αμερικανοΝΑΤΟικό «αποτύπωμα» στην ευρύτερη περιοχή και να αποτελέσουν ανάχωμα στους σχεδιασμούς ανταγωνιστών, όπως η Ρωσία και η Κίνα.

Καθόλου τυχαία, μάλιστα, «μπροστάρης» για το πέρασμα στρατηγικών υποδομών της Ελλάδας σε αμερικανικά χέρια, μπαίνει η λεγόμενη Διεθνής Επιχείρηση Οικονομικής Ανάπτυξης (DFC) των ΗΠΑ, η οποία κατά τον Αμερικανό πρέσβη, «δημιουργήθηκε για να δώσει στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ένα εργαλείο απέναντι στους μεγάλους ανταγωνιστές μας και ιδίως για να δημιουργήσει μια εναλλακτική λύση στη διπλωματία του βιβλίου επιταγών» της Κίνας, ώστε να αποτραπεί η μετατροπή της Ελλάδας σε «κεφάλι του κινεζικού δράκου» προς την ΕΕ.

Γι' αυτό, γύρω από τα «στρατηγικά περιουσιακά στοιχεία» της χώρας, όπως τα χαρακτηρίζουν οι ΗΠΑ, που αφορούν τη μεταφορά Ενέργειας και εμπορευμάτων, τις «πύλες εισόδου» κ.τ.λ., αναπτύσσονται σφοδροί επιχειρηματικοί και γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, στη δίνη των οποίων στροβιλίζονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων.

Είναι γνωστό, για παράδειγμα, το ενδιαφέρον της Ρωσίας για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, η δυσαρέσκεια των Αμερικανών για τον σημερινό ιδιοκτήτη του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, τα συγκρουόμενα συμφέροντα ΗΠΑ και Κίνας σε ό,τι αφορά τα σχέδια στο λιμάνι του Πειραιά.

Συνολικά, οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις προειδοποιήσεις του ΚΚΕ πως οι συμφωνίες αυτές όχι μόνο δεν διασφαλίζουν ευημερία, ειρήνη και σταθερότητα στο λαό, αλλά, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και την «αναβάθμισή» της, τον τοποθετούν ακόμα πιο βαθιά στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με ανυπολόγιστους κινδύνους.

Επιβεβαιώνουν έτσι ότι ο αγώνας για να μην πληρώσει ο λαός και τη νέα καπιταλιστική κρίση είναι αναπόσπαστα δεμένος και με τον αγώνα για να μην πληρώσει τα σπασμένα από την πολιτική της εμπλοκής στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ.