Το νομοσχέδιο - ωδή στην ευελιξία, οι γονείς εκ περιτροπής κι ο Εχθρός Λαός

Οταν ο υπουργός Εργασίας δηλώνει πως πρέπει να στηθεί μνημείο στον Αγνωστο Εργοδότη, γιατί αυτός υποφέρει και ταλαιπωρείται σήμερα και ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ ανακοινώνει μια πολιτική άγριας λιτότητας για τους επόμενους μήνες (πάγωμα μισθών/ συντάξεων και ψίχουλα για τους πληγέντες από τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές), ξέρουμε πια με σιγουριά ότι μπήκαμε για τα καλά στη ζώνη του Λυκόφωτος.

Μιλάμε για το ξεκλήρισμα και τη φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού. Για τη νομιμοποίηση της αντίληψης ότι το 2023 ένας εργαζόμενος πρέπει να δουλεύει 13 ώρες τη μέρα για να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια αυτός και η οικογένειά του. Εισάγονται νέες μορφές ελαστικής απασχόλησης, οι μηδενικές ώρες, οι συμβάσεις κατά παραγγελία.

Ποινικοποιείται ακόμη παραπέρα το δικαίωμα των εργαζομένων να αγωνίζονται και να απεργούν, διώκοντας και φυλακίζοντας, ακόμα και με τη λογική του αυτόφωρου, εργαζόμενους που απεργούν για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους.

Και ενώ η εντατικοποίηση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερη αύξηση των κινδύνων για εργατικά «ατυχήματα», το νομοσχέδιο δίνει τη χαριστική βολή στην πρόληψη, καταργώντας τους γιατρούς Εργασίας, την ώρα που πληθαίνουν τα εργατικά «ατυχήματα», τα δυστυχήματα και οι επαγγελματικές ασθένειες.

Ζωές διά πυρός και σιδήρου

Πολλά δεινά μαζεμένα σ' ένα νομοσχέδιο - ωδή στην ευελιξία, για έναν λαό που πέρασε και περνάει πολλά. Διά πυρός και σιδήρου.

Αυτό όμως στο οποίο θα ήθελα να εστιάσω, έχει να κάνει με το πολύ σοβαρό και ευαίσθητο ζήτημα της προστασίας της οικογένειας, γιατί αυτό το νομοσχέδιο θα επιφέρει τη διάλυσή της. Θα δούμε οικογένειες με αόρατους γονείς ή στην καλύτερη περίπτωση γονείς εκ περιτροπής, λόγω ασταθούς ωραρίου.

Πριν όμως απ' αυτό, μερικές επισημάνσεις γι' αυτό που θα γίνει η «χαρά» των δουλεμπορικών γραφείων, εκεί όπου χιλιάδες εργαζόμενοι θα περιμένουν πάνω από το τηλέφωνο να μάθουν αν και πού θα κάνουν μεροκάματο την επόμενη μέρα. `Η για το πώς θα προσθέσουν μερικές επιπλέον ώρες δουλειάς στο 8ωρο, για λίγα περισσότερα ευρώ στον μισθό τους, σμπαραλιάζοντας κάθε έννοια σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου. Ενα ακόμη προμελετημένο έγκλημα. Με αυτήν τη βαρβαρότητα έχει να αναμετρηθεί η εργατική τάξη:

- Με τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, που συναντιέται με τα συντρίμμια στις ζωές των πολλών, έχοντας κοινό υπόβαθρο τα κέρδη των λίγων.

- Να προσθέσουμε και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας για εργαζόμενους σε βιομηχανίες τροφίμων και εμφιαλωμένων ποτών;

- Να πούμε και για την άρση της υποχρέωσης των επιχειρήσεων να καταγράφουν στο ηλεκτρονικό σύστημα τις τροποποιήσεις στον χρόνο εργασίας, με τη διευθέτηση να γίνεται απλά με εντολή του εργοδότη;

-Για τη μη καταβολή αποζημίωσης σε περίπτωση που καταγγελθεί η σύμβαση πριν από τους 12 μήνες; Υπενθυμίζουμε πως την περίοδο 2018 - 2022 έχουν αναγγελθεί 55.590 εργατικά «ατυχήματα», παρουσιάζοντας αυξητική τάση από έτος σε έτος. Την ίδια περίοδο η εργατική τάξη θρήνησε τουλάχιστον 460 νεκρούς!

- Το 2021 καταγράφηκαν 100 θανατηφόρα εργατικά «ατυχήματα» και το 2022 καταγράφηκαν 103, ξεπερνώντας για πρώτη φορά τους 100 νεκρούς εργαζόμενους από το 2009. Και βέβαια, σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται οι πολλαπλάσιοι θάνατοι από επαγγελματικές ασθένειες που, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν καταγράφονται!

Είναι, όμως, μνημείο αντεργατικής ξεδιαντροπιάς και ασέβεια στους χιλιάδες νεκρούς και σακατεμένους εργάτες η εντολή από την Εισαγγελία Θεσσαλονίκης, με την οποία οι αρμόδιες αρχές καλούνται να μη δίνουν παραγγελία για «έρευνα αιτιών και συνθηκών εργατικών ατυχημάτων», αν αυτά εντάσσονται στην κατηγορία «ήσσονος σημασίας».

«Αόρατοι» γονείς, απολύσεις εγκύων και διαλυμένα σπίτια

Τα έχουμε πει όμως και τα έχουμε καταγγείλει επανειλημμένως, αλλά η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει «σιγή νεκροταφείου» γι' αυτό το νομοσχέδιο. Να καταστείλει κάθε φωνή που αντιστέκεται και καταγγέλλει τον εργασιακό όλεθρο. Προβλέπονται, μάλιστα, βαρύτατα πρόστιμα και ποινή φυλάκισης σε όσους εμποδίζουν απεργοσπάστες.

Ολα αυτά δε που επικαλούνται περί «ελευθερίας» της επιλογής από τον εργαζόμενο, στην ουσία σημαίνουν «ή δουλεύεις ένα 8ωρο και πεινάς ή δύο 8ωρα και φεύγεις πριν την ώρα σου». Περί αυτής της ελευθερίας πρόκειται. Με αυτό το σκεπτικό προστατεύουν την ελληνική οικογένεια. Με τα παιδιά να μην βλέπουν τους γονείς τους ή όταν τους βλέπουν να είναι εξουθενωμένοι και διαλυμένοι, κομμάτια από την κούραση και την απελπισία, χωρίς καμιά αντοχή και διάθεση να ασχοληθούν με παιδιά, σπίτι και οικογένεια. Χωρίς δύναμη να χαμογελάσουν και να περάσουν - έστω - λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Ποιος γονιός, μετά από 15 ώρες χωρίς διάλειμμα (για να μετράμε και το χρόνο του «πήγαινε - έλα», αφού δεν εφαρμόζεται ακόμη ο διακτινισμός των εργαζομένων), και με ποιο κουράγιο μπορεί να αφιερώσει χρόνο σε παιδιά και σύντροφο; Με ποιες αντοχές; Αυτή είναι όμως η πραγματικότητα που ζουν και θα ζουν χιλιάδες οικογένειες. Οι γυναίκες - που είναι και μητέρες - και που πασχίζουν να επιβιώσουν στην κινούμενη άμμο της «ευελιξίας», βλέπουν τους μισθούς τους να μετατρέπονται σε ψίχουλα, τη ζωή τους σε μάταιο αγώνα δρόμου, τα σπίτια τους να διαλύονται, με τον πόλεμο που τους έχουν κηρύξει εδώ και χρόνια η ΕΕ και όλες οι αστικές κυβερνήσεις. Ανοίγει και ο δρόμος για τις απολύσεις των εγκύων γυναικών που μέχρι σήμερα προστατεύονταν.

Οι γυναίκες εξακολουθούν να αποτελούν την πλειοψηφία όσων δουλεύουν με μερική απασχόληση. Αντιστοιχούν στο 54,85% των μερικά απασχολούμενων (στοιχεία ΕΦΚΑ, Δεκέμβρης 2021).

Μάλιστα, ενώ η γυναικεία συμμετοχή εξακολουθεί να υπολείπεται της ανδρικής στην πλήρη απασχόληση, η εικόνα όσον αφορά τη μερική απασχόληση είναι η ακριβώς αντίστροφη:

• Στην κατηγορία των μισθωτών που δουλεύουν με μειωμένο ημερήσιο ωράριο ανήκει το 33,64% των εργαζόμενων γυναικών, έναντι του 24,62% των ανδρών.
• Οι εργαζόμενες με μερική απασχόληση είχαν μέσο μηναίο μισθό που άγγιζε μόλις τα 432 ευρώ.

Με άλλα λόγια, το ένα τρίτο των εργαζόμενων γυναικών δουλεύει με μειωμένο ωράριο και μισθό που υπολείπεται δραματικά ακόμα και από το επίπεδο του ονομαστικού κατώτατου μισθού. Η μερική απασχόληση συνεπάγεται και ...μισό ένσημο, με συμπίεση δικαιωμάτων, αδειών και επιδομάτων, η χορήγηση των οποίων συνδέεται με προϋποθέσεις ορισμένου αριθμού ημερομισθίων, ενώ μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλότερο και μικρότερης διάρκειας επίδομα ανεργίας, να στερήσει δηλαδή από τις εργαζόμενες ακόμα και την ελάχιστη αυτή παροχή, όταν βρεθούν αντιμέτωπες με την απόλυση ή τη λήξη της σύμβασής τους.

Η προσωρινή δουλειά που διακόπτεται από διαστήματα ανεργίας, από τη μία ολιγόμηνη σύμβαση στην άλλη, έχει στερήσει και συνεχίζει να στερεί από εργαζόμενες το επίδομα μητρότητας (κύησης - τοκετού - λοχείας), το οποίο επίσης χορηγείται υπό σχετικές προϋποθέσεις (200 ένσημα τα τελευταία δύο χρόνια). Καμιάς μητέρας και φυσικά κανενός πατέρα δεν είναι «ελεύθερη επιλογή» και δικαίωμα να τρέχει σε 2 και 3 δουλειές για να συμπληρώσει το πενιχρό εισόδημα, που και πάλι δεν φτάνει, με την ακρίβεια να οργιάζει. Δικαίωμά τους είναι, όμως, να μπορούν να έχουν μια σταθερή δουλειά, με μέτρα προστασίας της μητρότητας, με αξιοπρεπή μισθό που να εξασφαλίζει την κάλυψη των αναγκών τους και της οικογένειάς τους. Δικαίωμά τους είναι να έχουν προσωπικό ελεύθερο χρόνο και ώρες να αφιερώσουν στα παιδιά τους. Δικαίωμά τους είναι να είναι υγιείς και να μην τους μαζεύουν τραυματισμένους και λιπόθυμους τα ασθενοφόρα, να μην πεθαίνουν πάνω στις μηχανές, να μην εξοντώνονται από τις αρρώστιες και την κακομεταχείριση, στο όνομα της ανάπτυξης των λίγων.

Με τα 800 ευρώ μέσο μισθό και την ακρίβεια που τσακίζει, πώς ακριβώς θα ζήσει μια οικογένεια με παιδιά; Πώς και πότε ακριβώς θα ασχοληθούν με αυτά τα παιδιά οι γονείς που θα δουλεύουν μέρα - νύχτα; Οταν θα έχουν μετατραπεί - έως τα 74 χρόνια τους - σε ευέλικτες μηχανές παραγωγής, χωρίς δικαιώματα, μέχρι να παραδώσουν το πνεύμα τους;

Η «ελευθερία» της μισθωτής σκλαβιάς δεν αφήνει επιλογές

Κι όλο αυτό το δυσοίωνο σενάριο διαδραματίζεται σε ένα κράτος που είναι ικανό να προστατεύει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αλλά ανίκανο να προστατεύσει τις ζωές τους.

- Ενα κράτος ικανό να απογειώνει τη φοροληστεία, την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Προσχολικής Αγωγής, της Ειδικής Αγωγής και της δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών.

- Να ξοδεύει δισεκατομμύρια εμπλέκοντάς μας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, αλλά ψίχουλα για ολοκληρωμένο αντιπυρικό και αντιπλημμυρικό σχεδιασμό, με έμφαση στην πρόληψη. Αντίθετα, σχεδιάζουν μπίζνες στα αποκαΐδια και στις λάσπες.

- Οσο για τη δημόσια και δωρεάν Προσχολική Αγωγή των παιδιών, αντί να την αντιμετωπίσει σαν καθολικό δικαίωμα των παιδιών, τη βάζει στη «λοταρία» των voucher και στη ζυγαριά του οφέλους για τους ιδιώτες. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι όσο παραμένει και ενισχύεται το πλαίσιο της ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, τόσο θα αναπαράγεται και θα εντείνεται η πολύμορφη βία απέναντι στις εργαζόμενες και στους εργαζόμενους.

- Η εργασιακή ζούγκλα με τους μισθούς πείνας, τα εξαντλητικά ωράρια, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, που οδηγούν σε εύκολες και αζήμιες για τον εργοδότη απολύσεις, είναι η πραγματικότητα που όχι μόνο παράγει δράστες και θύματα εργοδοτικής βίας κάθε μορφής (άλλοτε θεατής και άλλοτε αθέατης), αλλά που την ίδια στιγμή εκβιάζει και τη σιωπή των θυμάτων.

- Από την άλλη, υπάρχει και το αφήγημα του δήθεν «ελεύθερου» εργαζόμενου να επιλέξει να μιλήσει για την εργοδοτική βία, να αντισταθεί, να την καταγγείλει. Η «ελευθερία» επιλογής στο πλαίσιο της ταξικής εκμετάλλευσης περιορίζεται αντικειμενικά από τη δαμόκλεια σπάθη της απόλυσης, που κρέμεται πάνω από το κεφάλι κάθε εργαζόμενου.

- Στην πραγματικότητα τι καταδεικνύει; Καταδεικνύει ότι η «ελευθερία» της μισθωτής σκλαβιάς δεν αφήνει επιλογές. Αλλο τόσο ελεύθερη είναι η κάθε εργαζόμενη και ο κάθε εργαζόμενος να προσφύγει και στη δικαιοσύνη. Καταρχάς, το κόστος πρόσβασης στη δικαιοσύνη είναι απαγορευτικό για τον μεμονωμένο εργαζόμενο, πολύ περισσότερο όμως, μέσα σε ένα αντικειμενικά εχθρικό για τον εργαζόμενο και άνεργο, νομοθετικό πλαίσιο.

- Η ουσία του προβλήματος βρίσκεται - όπως βρισκόταν πάντα - στο κυνήγι του κέρδους από την εργοδοσία.

Ανυποχώρητος αγώνας για τις ανάγκες μας

Με τόσα προμελετημένα εγκλήματα επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως μόνο ο λαός σώζει τον λαό! Επιβεβαιώθηκε με τις κινητοποιήσεις των ταξικών σωματείων, στις οποίες πρωτοστάτησαν μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και του ΠΑΜΕ, ενάντια στους πλειστηριασμούς, που έσωσαν λαϊκές κατοικίες.

- Στις πυρκαγιές που με αυτοθυσία έσωσαν ανθρώπους, ζώα, περιουσίες.

- Στις δράσεις ενάντια στη βία κατά γυναικών και παιδιών, ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση στους χώρους δουλειάς.

- Στις κινητοποιήσεις για τη σχολική στέγη και τα μέτρα αντισεισμικής και αντιπλημμυρικής προστασίας.

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη: Ανυποχώρητος αγώνας για όσα έχουν ανάγκη σήμερα οι εργαζόμενοι και τους τα στερεί η πολιτική του κέρδους! Η συλλογική δράση, η διεκδίκηση για όλα αυτά που μας ανήκουν, αποτελούν τη μόνη διέξοδο για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, βία και γυναικεία ανισοτιμία. Η συσπείρωση των εργαζομένων στα σωματεία και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας στην εργασία, στη μόρφωση, στην κοινωνική προστασία της μητρότητας, αλλά και στον ελεύθερο χρόνο, που μας στερούν οι επιχειρηματικοί κολοσσοί, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις, είναι μονόδρομος.

Κι αυτό συμβαίνει πλέον, μεγαλειωδώς, έξω στους δρόμους, από αυτόν που - για τις αστικές κυβερνήσεις - ήταν πάντα ο ΕΧΘΡΟΣ ΛΑΟΣ.

Της
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ