«...Δεν
ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα, / μόν' ήρθαν μελλόγαμπροι με
χορό και τραγούδι. Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ'
όλους / κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος...»1.
Οι 200 της Καισαριανής ζουν. Η Πρωτομαγιά του 1944 ήταν κόκκινη,
κόκκινη σαν το αίμα τους που πότισε το Σκοπευτήριο, κόκκινη σαν τα υψηλά
ιδανικά των κομμουνιστών.