Η δολοφονία του Γιώργου Βουτυρά

Δολοφονείται, 14/4/1946, από πληρωμένο όργανο του βιομηχάνου Λαναρά ο κομμουνιστής πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Νάουσας Γιώργης Βουτυράς.

Η δολοφονία του Γιώργου Βουτυρά

Μετά τις γενικές βουλευτικές εκλογές της 31 Μάρτη του 1946, η συντηρητική παράταξη της εποχής, σχημάτισε κυβέρνηση.

Στην προσπάθειά της για τρομοκράτηση και ανατροπή των εκλεγμένων διοικήσεων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις ρίχνεται με την

καθοδήγηση της Αστυνομίας όλος ο εσμός των φασιστικών και παρακρατικών οργανώσεων.

Στο διάστημα αυτό δεκάδες είναι τα δολοφονηθέντα συνδικαλιστικά στελέχη και εργάτες μέλη των σωματείων απ' τις φασιστικές συμμορίες και τα επίσημα κρατικά όργανα.

 Ανάμεσά τους χαρακτηριστική περίπτωση: Ο κομμουνιστής Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Νάουσας και στέλεχος του ΕΡΓΑΣ Γιώργος Βουτυράς που δολοφονείται στις 17 Απρίλη 1946.

Ο δολοφόνος του, Αχιλλέας Αντωνίου, εργάτης στην «ΕΡΙΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΝΑΟΥΣΗΣ ΛΑΝΑΡΑ -ΚΥΡΤΣΗ & ΣΙΑ», συνελήφθη τυπικά και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος μετά την παρέλευση ορισμένων ημερών. Μετά το έγκλημά του, από απλός εργάτης προήχθη σε φύλακα και μεταφέρθηκε από την εργοδοσία στην Αθήνα. Τον επόμενο χρόνο έγινε η δίκη του στη Θεσσαλονίκη και όπως ήταν αναμενόμενο, αθωώθηκε με το αιτιολογικό ότι ...δεν αποδείχτηκε η ενοχή του!

Μετά τη δολοφονία του Γ. Βουτυρά, ξεσηκώθηκαν αντιδράσεις σε όλη την Ελλάδα και απεργιακές κινητοποιήσεις στη Νάουσα. Η ΓΣΕΕ, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Σωματεία, κατήγγειλαν ότι η δολοφονία του Γ. Βουτυρά, -συνέχεια πολλών άλλων -, είναι προμελετημένο σχέδιο της κυβέρνησης, των Αγγλων και των βιομηχάνων με στόχο να εξοντώσουν τα συνδικαλιστικά στελέχη ώστε να εφαρμοστεί ευκολότερα η πολιτική τους που αποβλέπει στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση καλούσαν την εργατική τάξη να προστατεύσει η ίδια τα συνδικάτα και τη ζωή των στελεχών της, να υπερασπιστεί την ελευθερία της.

Η πλουτοκρατία και το κράτος της απάντησαν με νέο πογκρόμ διώξεων κομμουνιστών και συνδικαλιστικών στελεχών στη Νάουσα, - όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα -, με αποτέλεσμα να επιφέρουν ισχυρότατο χτύπημα στο εργατικό κίνημα της πόλης που έπαυσε προσωρινά να υπάρχει μέχρι το 1953.

Για να έρθει στη συνέχεια νέα εποχή αγώνων και διώξεων, στην ανειρήνευτη πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη. Ενας αγώνας που συνεχίζεται σήμερα με διαφορετικές μορφές, αλλά πάντα με πρωταγωνιστές την εργατική τάξη και το Κόμμα της, το ΚΚΕ, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό.