Τάζει στο κεφάλαιο «νέο παραγωγικό μοντέλο» και στον λαό «σοβαρή δημοσιονομική διαχείριση»

To χρεοκοπημένο ιδεολόγημα της «δίκαιης ανάπτυξης» σερβίρει ως ξαναζεσταμένη σούπα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου ο λαός να δεχθεί να υποστεί αδιαμαρτύρητα νέες θυσίες για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Διεκδικώντας να πάρει εκ νέου το χρίσμα της αστικής διακυβέρνησης, με «ατού» τα αντιλαϊκά μέτρα που πέρασε την περίοδο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τη δυνατότητα της λαϊκής χειραγώγησης, έταξε στο κεφάλαιο ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο» με βάση τις ιεραρχήσεις της αστικής τάξης, το οποίο θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα μέσω «σοβαρής δημοσιονομικής διαχείρισης».

Απευθύνοντας χαιρετισμό στη Γενική Συνέλευση της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδας, άσκησε κριτική στην κυβέρνηση ότι «αναμασά οικονομικές συνταγές του παρελθόντος που απέτυχαν και μας οδήγησαν σε πτώχευση»,  αντί να συμμετέχει στην παγκόσμια συζήτηση που αναπτύσσεται «για αλλαγή παραδείγματος, για μια νέα οικονομική πολιτική που θα έχει στόχο τη μείωση των ανισοτήτων, την προστασία του περιβάλλοντος και τη βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη που θα συμπεριλαμβάνει όλους, ΜμΕ, εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες». Επικαλούμενος τις προκλήσεις της κλιματικής κρίσης και της «διπλής πανδημίας» του κορονοϊού και της ακρίβειας, τάχθηκε υπέρ ενός «παραγωγικού μοντέλου» που «θα δίνει σημασία στην εγχώρια παραγόμενη αξία», δηλαδή στα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου που θα δραστηριοποιηθεί στους τομείς της «πράσινης ανάπτυξης» και όπου αλλού υπάρχει «ψητό» για τους εγχώριους ομίλους. Φυσικά, όλα αυτά τα έντυσε με την ακραία αυταπάτη ότι μπορούν να βγουν εξίσου κερδισμένοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι. «Υποτιμώντας την αξία της εργασίας, δεν μπορούμε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα στο άμεσο μέλλον», είπε, τη στιγμή που όλα τα μείγματα διαχείρισης κάνουν το ακριβώς αντίθετο, αφού προϋπόθεση για να αυξάνονται τα κέρδη είναι να χάνουν όλο και περισσότερα οι εργαζόμενοι. 

Παραπέμποντας στις εκτιμήσεις και αξιολογήσεις, «όχι του ΣΥΡΙΖΑ», αλλά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, εκτίμησε ότι «η πανδημική κρίση ανέστειλε -και εν μέρει εξάλειψε- τα αποτελέσματα της προσαρμογής των προηγούμενων χρόνων», μιας αιματηρής δηλαδή «προσαρμογής» στην οποία διέπρεψε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Προκειμένου δε να μην αφήσει περιθώρια παρερμηνειών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κάνει εκ νέου τη βρώμικη δουλειά, άσκησε κριτική για τα ψιχία που ανακοίνωσε η ΝΔ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε κοινωνικό μέρισμα από την υπεραπόδοση της ελληνικής οικονομίας, «ενώ σήμερα η κυβέρνηση δίνει κοινωνικό μέρισμα από τα δανεικά γιατί το έλλειμμα είναι στο 7%».

Ο Αλ. Τσίπρας είπε ακόμη ότι «πέρα από κάθε δημοσιονομική, οικονομική και αναπτυξιακή λογική η ''φιλοεπενδυτική'' κυβέρνηση πάγωσε τις πληρωμές του ΕΣΠΑ», ενώ σε ό,τι αφορά το Ταμείο Ανάκαμψης «οι πραγματικές δαπάνες για το 2021 δεν αναμένεται να ξεπεράσουν τα 150 εκατ. όταν στον προϋπολογισμό του 2021 η κυβέρνηση υπολόγιζε 2,6 δισ. ευρώ», όλα τους χρήματα που προορίζονται για τις επιχειρήσεις και όχι για τις ανάγκες του λαού. 

Σε σχέση με το Μεσοπρόθεσμο, ανέφερε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι δημοσιονομικοί στόχοι για τους οποίους δεσμεύθηκε η κυβέρνηση, καθώς «το έλλειμμα κυμαίνεται στο 7% και ο στόχος που έχει δεσμευθεί η κυβέρνηση έναντι των εταίρων είναι μέσα στο 2022 να φτάσει -με έναν μαγικό τρόπο- στο 1% και το 2023 να γίνει πλεόνασμα 2%». «Μιλάμε για δημοσιονομική προσαρμογή 9% τα επόμενα δύο χρόνια», «η δέσμευση είναι στο τέλος του 2022 να έχουμε μειώσει το έλλειμμα κατά 11 δισ. ευρώ», είπε, ρωτώντας «πώς θα γίνει αυτό και, συνεπώς, πώς θα μπορέσει η κυβέρνηση να στηρίξει επιχειρήσεις και τα αιτήματα τους, αλλά και τους αδύναμους». Προκειμένου να βρεθεί περισσότερος «δημοσιονομικός χώρος» για τη στήριξη του κεφαλαίου,  υπογράμμισε ότι η χώρα πρέπει να διεκδικήσει άμεσα την αναθεώρηση αυτών των στόχων.  Δήλωσε δε έτοιμος να βάλει πλάτη σε αυτή τη διεκδίκηση, «εφόσον αυτός είναι ένας εθνικός στόχος». 

Σε κάθε περίπτωση, τάχθηκε υπέρ ενός «νέου μοντέλου» που θα είναι διατηρήσιμο στον χρόνο, «άρα με σοβαρή δημοσιονομική διαχείριση, όχι με φοραπαλλαγές για λίγους και δώρα σε φίλους και κολλητούς, αλλά με ισορροπημένη χρήση του δημοσιονομικού χώρου στην κατεύθυνση πραγματικής στήριξης της ανθεκτικότητας της οικονομίας και της αναπτυξιακής διαδικασίας».