«Αντιπολεμικό κίνημα» με ευρωατλαντική σημαία;

 «Η διεθνής κοινότητα και ειδικά η ΕΕ πρέπει να χρησιμοποιήσουν κάθε διπλωματικό μέσο ώστε να σταματήσει άμεσα ο πόλεμος, να αποχωρήσουν τα ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία (...) Υπάρχουν ευθύνες στις ΗΠΑ και στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις για τις πολεμικές επεμβάσεις τους εκτός διεθνούς δικαίου».

Το απόσπασμα αυτό από το «μανιφέστο» του «Νέου αντιπολεμικού κινήματος για την ειρήνη», όπως το περιέγραψαν οι συμμετέχοντες στην ημερίδα που οργανώθηκε στις 4 Απρίλη στο ΕΚΠΑ, με τη συμμετοχή ενός ετερόκλητου σώματος, από στελέχη τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι ακραιφνείς προπαγανδιστές του ευρωατλαντικού κοσμοπολιτισμού, είναι ενδεικτικό για τα νήματα που κινούνται εν μέσω κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του πολέμου, για να μετατρέψουν τον δίκαιο πόθο του λαού για ειρήνη σε στήριγμα των ευρωατλαντικών σχεδίων στην περιοχή και της εμπλοκής της χώρας μας.

Από τις γραμμές αυτές και μόνο, γίνεται φανερό τι είδους «αντιπολεμικό κίνημα», αλλά και τι είδους «ειρήνη» θέλουν όσοι κινούν τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία.

Τι λένε λοιπόν όλοι αυτοί στο «αντιπολεμικό» τους μανιφέστο; Οτι η απάντηση στον πόλεμο είναι η «διπλωματία» και μάλιστα όχι όποια κι όποια, αλλά αυτή που θα πρέπει να ασκείται από μια ισχυρότερη ΕΕ. Διπλωματία υπήρχε όμως και πριν από τον πόλεμο, υπάρχει και μέσα σ' αυτόν. Γιατί η διπλωματία δεν είναι το αντίθετο του πολέμου, αλλά όψη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που προκαλούν τον πόλεμο.

Γι' αυτούς τους ανταγωνισμούς, οι εμπνευστές του «Νέου αντιπολεμικού κινήματος» δεν λένε ούτε μια λέξη στο μακροσκελές τους μανιφέστο. Κι από την άλλη, η μόνη ...αστοχία που καταλογίζουν σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ είναι ορισμένες παλιότερες «εκτός διεθνούς δικαίου» πολεμικές τους επεμβάσεις!

Δηλαδή, οι δεκάδες πόλεμοί τους την τελευταία μόνο τριακονταετία, με την «κάλυψη» του ΟΗΕ, ή με αποφάσεις της ΕΕ, δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των εγκλημάτων αφού έχουν τις «ευλογίες» του «διεθνούς δικαίου», που κόβεται και ράβεται στα μέτρα του ισχυρού! Για τέτοια αίσχη μιλάμε!

Κυρίως όμως κάνουν πως δεν βλέπουν ότι στον πόλεμο στην Ουκρανία δεν αντιπαρατίθενται η Ουκρανία με τη Ρωσία, αλλά από τη μια το ευρωατλαντικό στρατόπεδο (ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ), στο οποίο συμμετέχει και από το οποίο στηρίζεται η ουκρανική κυβέρνηση Ζελένσκι, και από την άλλη η Ρωσία και η Κίνα!

Οτι ο πόλεμος αυτός δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία» αλλά έχει προϊστορία. Και ότι αυτή έχει να κάνει και με τις απανωτές παρεμβάσεις και επεμβάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην Ουκρανία, που στήριξαν αντιδραστικές δυνάμεις, πραξικοπήματα, αντιδραστικές κυβερνήσεις, ξόδεψαν εκατομμύρια δολάρια, οργάνωσαν προβοκάτσιες, έσυραν τον λαό της χώρας σε έναν πόλεμο που κρατά από το 2014!

«Ξεπλένοντας» ΝΑΤΟ και ΕΕ

Η διαπίστωση αυτή πάει πακέτο με ένα άλλο εδάφιο του «μανιφέστου», όπου αναφέρεται επί λέξει: «Αποδεικνύεται ότι χρειάζεται μια συνεννόηση και συνανάπτυξη ανάμεσα σε όλες τις χώρες του πολυπολικού κόσμου».

Ο «πολυπολικός» κόσμος υπάρχει βέβαια μόνο στη φαντασία τους! Στη ζωντανή πραγματικότητα υπάρχει ο κόσμος του ανταγωνισμού ανάμεσα σε αντίπαλα καπιταλιστικά κράτη και τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές ενώσεις τους, για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα αγορών, σφαιρών επιρροής, των δρόμων και των πηγών Ενέργειας. Οπως ακριβώς γίνεται τώρα ανάμεσα σε ΝΑΤΟ - ΕΕ και τη Ρωσία, στο έδαφος της Ουκρανίας.

Κατασκευάζουν χίμαιρες για δήθεν «πολυπολικότητες» και «συνανάπτυξη», όταν ο ανταγωνισμός και η ανισομετρία είναι στο DNA του καπιταλιστικού συστήματος, είναι η «μαμή» της εκμετάλλευσης και του πολέμου.

Εξάλλου, η όποια «συνεννόηση» και «ισορροπία» μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε συμμορίες ληστών, θα είναι πάντα προσωρινή και πάντα σε βάρος των λαών, αφού θα τα βρίσκουν και θα τα χαλάνε ανάλογα με τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους, για τη μοιρασιά της λείας που κλέβουν από τους λαούς.

Σε αυτήν την κούρσα, κάποιος έχει το πάνω χέρι και κάποιοι διεκδικούν μια θέση που να ανταποκρίνεται στην οικονομική και πολιτική τους δύναμη. Ετσι και σήμερα, που η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα αμφισβητείται από την άνοδο της Κίνας, οι εύθραυστοι συμβιβασμοί ανάμεσα στα ανταγωνιστικά καπιταλιστικά στρατόπεδα, που κυριάρχησαν πριν, είναι πολύ πιο δύσκολο να επιτευχθούν χωρίς να μεσολαβήσει η ισχύς των όπλων.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες τι απομένει τελικά στον λαό; Οι εμπνευστές του «μανιφέστου» υποστηρίζουν ότι μπορεί αυτή η νέα μοιρασιά να γίνει με «ειρηνικό», «διπλωματικό» τρόπο, με «σεβασμό» στο διεθνές δίκαιο!

Στην πραγματικότητα όμως καλούν τον λαό να διαλέξει ανάμεσα στον «καλό» και στον «λιγότερο καλό» ιμπεριαλιστή. Να διαλέξει αυτόν που σήμερα εμφανίζεται να «αμύνεται», που αμφισβητείται η κυριαρχία του, σε σχέση με αυτόν που αξιώνει την αμφισβήτηση και σήμερα εμφανίζεται «επιτιθέμενος»!

Ολως τυχαίως... το «αντιπολεμικό κίνημά» τους ταυτίζεται με αυτά που επιλέγει και η ελληνική αστική τάξη, με το ίδιο στρατόπεδο ληστών, το ευρωατλαντικό!

Ετσι, το «αντιπολεμικό κίνημα» των ΣΥΡΙΖΑίων και των διαφόρων συνοδοιπόρων τους καταλήγει να είναι το καλύτερο «πλυντήριο» της ευρωατλαντικής εγκληματικής στρατηγικής και, ταυτόχρονα, ο πιο χυδαίος εξωραϊστής της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ, από την πολιτική της οποίας υποφέρουν οι λαοί σε καιρούς ειρήνης, όπως ακριβώς πληρώνουν τώρα τα σπασμένα σε καιρό πολέμου.

Εμπλοκή; Ποια εμπλοκή...

Κι αφού ξελάσπωσαν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, δεν θα μπορούσαν να μην «ξεπλύνουν» με την ίδια μαεστρία και την ελληνική συμμετοχή στα εγκληματικά τους σχέδια, με ευθύνη όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων. Γράφουν στη διακήρυξή τους οι «φιλειρηνιστές» του ευρωατλαντισμού: «Η χώρα μας δεν έπρεπε να εμπλακεί με αποστολή στρατιωτικού υλικού ούτε να πλειοδοτεί με δηλώσεις "πολεμικού" χαρακτήρα (...) Πρέπει να στηρίζουμε κάθε πρωτοβουλία για αποκλιμάκωση και ειρήνευση».

Στην κατηγορία «εμπλοκή» κατατάσσουν μόνο την αποστολή όπλων στην Ουκρανία από την ελληνική κυβέρνηση και όχι βέβαια τις ελληνοαμερικανικές συμφωνίες, που με υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ έχουν μετατρέψει τη χώρα σε απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο πολέμου, με στρατιωτικές βάσεις και υποδομές στήριξης, με πιο εμβληματικές αυτές στη Σούδα, στην Αλεξανδρούπολη, στη Λάρισα.

Ούτε τις πολυμερείς συνεργασίες, ανάμεσα σε άλλους με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ, για να δυναμώνει η «προβολή ισχύος» του ΝΑΤΟ απέναντι στους ανταγωνιστές του.

Ούτε τη συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε πρόβες πολέμου, σε ιμπεριαλιστικές αποστολές και στο σχέδιο περικύκλωσης της Ρωσίας. Ούτε τα δισ. ευρώ που κλέβουν από τις τσέπες του λαού όλες οι κυβερνήσεις για να πληρώνουν τις στρατιωτικές δαπάνες που έχει ανάγκη το ΝΑΤΟ και όχι η άμυνα της χώρας, ξοδεύοντας κάθε χρόνο πάνω από το 2% του ΑΕΠ, χρήματα που δεν αντέχει η οικονομία, όταν πρόκειται για μισθούς, συντάξεις, νοσοκομεία, σχολεία.

Αποθέωση του ευρωατλαντισμού

Αντί επιλόγου και για επιβεβαίωση όλων των παραπάνω, ας ρίξουμε μια ματιά στις ομιλίες ορισμένων απ' όσους πήραν τον λόγο στην ημερίδα για το «Νέο αντιπολεμικό κίνημα ειρήνης» (τα αποσπάσματα από την εφημερίδα «Αυγή»).

Ανάμεσα σε κοινότυπες και κενές περιεχομένου διαπιστώσεις, όπως ότι «ο μιλιταρισμός δεν εγγυάται την ειρήνη», ότι χρειάζεται «οικουμενική συναντίληψη και πνεύμα συνεργασίας» διαβάζουμε, για παράδειγμα, στην ομιλία του Π. Ιωακειμίδη, μέλους της συμβουλευτικής επιτροπής του ΕΛΙΑΜΕΠ και τακτικού αρθρογράφου σε ΝΕΑ και ΒΗΜΑ:

«(...) Η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο λειτουργώντας και ως η ειρηνοποιός δύναμη, κάτι που είναι σε αρμονία με την πρωταρχική αποστολή της, χωρίς παρά ταύτα να χαλαρώνει στο στάδιο αυτό την πολιτική απόκρουσης της ρωσικής επιθετικότητας. Ειδικότερα, η ΕΕ μπορεί, μεταξύ άλλων, να συμβάλει εάν διακηρύξει ότι:

α. Δεσμεύεται να εντάξει την Ουκρανία ως πλήρες μέλος της στο μέλλον με καθεστώς ουδετερότητας (...) γ. Η επιλογή του ευρωπαϊκού συστήματος ασφάλειας, όχι εναντίον της Ρωσίας, αλλά με τη Ρωσία, παραμένει ως έσχατος στόχος, με την αυτονόητη θεμελιακή προϋπόθεση ότι η Ρωσία θα συμπράξει εγκαταλείποντας την επιθετικότητά της και αποδεχόμενη κανόνες και αρχές του Διεθνούς Δικαίου, του ΟΑΣΕ κ.λπ. (αν και αυτό είναι μάλλον ανέφικτο με την παρουσία του Πούτιν στην εξουσία, έχει σημασία η επαναδιατύπωσή του τώρα - η Ρωσία ως κανονική χώρα είναι μέρος της ευρωπαϊκής ασφάλειας)».

Μιλάμε δηλαδή για ένα ...κίνημα ειρήνης, μέσα από το οποίο ο λαός θα παλεύει για την παραπέρα διεύρυνση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, με χώρες όπως η Ουκρανία (συνεπακόλουθα και για την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ), θα διεκδικεί την αλλαγή κυβέρνησης στη Ρωσία και την ενίσχυση του ρόλου της ΕΕ μέσα στο ΝΑΤΟ!

Η «πιο ενωμένη Ευρώπη», ως εγγύηση τάχα για την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή και σε όλο τον κόσμο, δοκιμάστηκε το 1999 στη Γιουγκοσλαβία, το 2001 στο Αφγανιστάν, το 2003 στο Ιράκ, το 2015 στη Συρία, το 2016 στη Λιβύη. Αυτή δοκιμάζεται καθημερινά στην Παλαιστίνη, στην Κύπρο, στη Μέση Ανατολή, στην περιοχή του Σαχέλ.

Στο ίδιο πνεύμα και ο Αντ. Ρουπακιώτης, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης και πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ, εκφράζει την απογοήτευσή του επειδή «η ΕΕ εγκατέλειψε τη θεμελιώδη στρατηγική αντίληψη παλαιότερων Ευρωπαίων ηγετών, που θεωρούσαν ότι η Ρωσία εντάσσεται στο ευρωπαϊκό πλαίσιο ειρηνικής συνύπαρξης, και, αντίθετα, σέρνεται στο άρμα της Αμερικής στην υπεράσπιση των γεωστρατηγικών και οικονομικών επιδιώξεών της, όσο και χωρών της ίδιας της ΕΕ (...) Δεν έχει πείσει ότι επιδιώκει την ειρήνευση, αλλά, αντίθετα, φαίνεται να μοχλεύει μαζί με τις ΗΠΑ τη συνέχιση των πολεμικών συρράξεων. Για πόσο ακόμη;».

Από κοντά και ο δήμαρχος Λαρισαίων και μέλος του ΔΣ της ΚΕΔΕ, Απ. Καλογιάννης, ο οποίος εύχεται «επί Γης ειρήνη», σημειώνοντας στην ομιλία του: «Σ' αυτό το περιβάλλον μία μπορεί να είναι η απάντηση σε όλα αυτά τα μεγάλα ερωτήματα και στην ανασφάλεια που μας κυριεύει με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία: Η αλληλεγγύη των πολιτών και η μαζική τους κινητοποίηση για την ειρήνη. Να προτάξουμε τις πανανθρώπινες αξίες και τη μέγιστη υπόθεση της ειρήνης. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας».

Κάποιος βέβαια θα έπρεπε να του θυμίσει ότι στην πόλη του λειτουργεί μια από τις μεγαλύτερες αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις, όπου σταθμεύουν τα φονικά «μη επανδρωμένα αεροσκάφη», σε ετοιμότητα για αποστολές που θερίζουν ζωές. Και ότι λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, στον Βόλο, υπάρχει το Στεφανοβίκειο, η άλλη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, όπου σταθμεύουν ελικόπτερα έτοιμα να μετακινηθούν προς βορρά, για να υπερασπιστούν την ευρωατλαντική ασφάλεια και σταθερότητα. Αλλά ποιος ασχολείται με τέτοιες «λεπτομέρειες»...