«Έξοδος Κινδύνου που Καταρρέει»

Ήταν σαν σήμερα 22 Ιουλίου του 1975 όταν ξέσπασε φωτια σε μια από τις πολυκατοικίες στην οδό Marlborough στη Βοστόνη της Μασαχουσέτης.

Η 19χρονη Diana Bryant και η δύο ετών, κόρη της Tiare Jones, παγιδεύτηκαν και περίμεναν τους διασώστες στην έξοδο κινδύνου.

Ένας πυροσβέστης, ο Robert O‘Neil, προφύλαξε τις Bryant και Jones από τις φλόγες καθώς πλησίαζε μια σκάλα για να τις κατεβάσει στο έδαφος.
Ο O‘Neil θα ήταν ο πρώτος που θα έμπαινε στη σκάλα και έδωσε εντολή στη Diana να του περάσει την Tiare μόλις βρισκόταν στην κατάλληλη θέση στη σκάλα.
Είχε μόλις αρχίσει να ανεβαίνει στη σκάλα όταν κατέρρευσε η έξοδος κινδύνου, παίρνοντας μαζί της την Diana και την Tiare.

Η Diana Bryant σκοτώθηκε από την πτώση, αλλά η Tiare, που έπεσε πάνω στο σώμα της Diana, επέζησε.

Η «Έξοδος Κινδύνου που Καταρρέει», επίσης γνωστή ως «Πυρκαγιά στην Οδό Marlborough», είναι μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Stanley Forman, η οποία κατέκτησε το βραβείο Pulitzer για την Spot News Photography το 1976.
Το «Έξοδος Κινδύνου που Καταρρέει», είναι μια από μια σειρά φωτογραφιών που τράβηξε στη σκηνή της φωτιάς ο Stanley Forman, φωτογράφος της Boston Herald.

Όταν η φωτογραφία δημοσιεύθηκε, αρχικά υπήρξε μια καθολική επικριτική αντίδραση από το κοινό. Καθώς οι εικόνες γρήγορα εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατηγορήθηκαν ότι εισέβαλαν στην ιδιωτικότητα της Diana Bryant.
Παρά τη διαμάχη γύρω από τη φωτογραφία, η σειρά του Stanley Forman τιμήθηκε με το βραβείο Pulitzer για την Spot News Photography το 1976 και, επιπλέον, πήρε τον τίτλο της World Press Photo of the Year. Ανάγκασε επίσης την πόλη της Βοστόνης, καθώς και πολλές άλλες πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, να αναθεωρήσουν τους νόμους για την πυρασφάλεια.

Σήμερα, η φωτογραφία χρησιμοποιείται ακόμα από ομάδες πυρασφάλειας για την προώθηση των προσπαθειών τους. Το 2005, ο φωτογράφος Stanley Forman εξιστόρησε τα τραγικά γεγονότα που είδε εκείνη την ημέρα, σε συνέντευξή του στο BBC:
«Ήταν 22 Ιουλίου 1975. Ήμουν έτοιμος να φύγω από τα γραφεία της Boston Herald. Εκείνη την ώρα πήραμε μία κλήση για μια φωτιά σε ένα από τα παλαιότερα τμήματα της σειράς των Βικτωριανών σπιτιών της πόλης. Ακολούθησα ένα από τα αυτοκίνητα της πυροσβεστικής. Στο δρόμο φώναζαν να έρθει ένα όχημα με σκάλα επειδή υπήρχαν άνθρωποι παγιδευμένοι στο κτίριο.
Έτρεξα στο πίσω μέρος του κτιρίου και όταν κοίταξα ψηλά υπήρχε μια γυναίκα και ένα παιδί στην έξοδο κινδύνου που ουσιαστικά είχαν γείρει στο πιο απομακρυσμένο σημείο του κτιρίου για να προστατευθούν από τη φωτιά.
Εν τω μεταξύ, ένας πυροσβέστης, ο Bob O‘Neil είχε ανέβει στην οροφή από το μπροστινό μέρος του κτιρίου και τις είδε στη σκάλα.
Πήρα μια θέση όπου θα μπορούσα να φωτογραφήσω και σκέφτηκα ότι ήταν μια συνηθισμένη διάσωση ρουτίνας. Η σκάλα πήγε για να τις πάρει και το ύψος ήταν περίπου 15 μέτρα.
Ο O‘Neill είχε μόλις πει στην Diana Bryant ότι επρόκειτο να προχωρήσει στη σκάλα και της ζήτησε να του δώσει το μωρό.

Ο O‘Neil προσπαθούσε να φτάσει τη σκάλα όταν ξαφνικά κατέρρευσε η μεταλλική έξοδος κινδύνου.

Τραβούσα φωτογραφίες καθώς έπεφταν αλλά στη συνέχεια σταμάτησα. Δεν ήθελα να τις δω να χτυπάνε στο έδαφος. Μπορώ ακόμα να θυμηθώ να γυρίζω το κεφάλι μου για να μη δω τη σκηνή.

Τελικά έπεσαν πίσω από ένα φράκτη όπου υπήρχαν κάδοι σκουπιδιών. Όταν γύρισα δεν τις είδα, αλλά είδα τον πυροσβέστη να κρέμεται ακόμα πάνω στη σκάλα με το ένα χέρι, σαν μαϊμού, με όλο τον εξοπλισμό του. Τελικά κατάφερε να ανέβει πάνω στη σκάλα και να σωθεί.

Λένε ότι η γυναίκα ανέκοψε την πτώση του παιδιού αλλά η ίδια πέθανε αργότερα εκείνη τη νύχτα.

Τότε, δεν ήξερα ότι η φωτογραφία θα είχε τέτοιο αντίκτυπο. Όταν άρχισα να κοιτάζω τα αρνητικά έβλεπα την προσπάθεια διάσωσης, όπου κρατούσαν ο ένας τον άλλον. Δεν έβλεπα ούτε καν το επόμενο καρέ, δεν ήξερα ακριβώς τι είχα. Ήξερα ότι τις είχα τραβήξει να πέφτουν, δεν συνειδητοποίησα πόσο δραματικό ήταν μέχρι που εμφάνισα το φιλμ».

Η εικόνα δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην Boston Herald και στη συνέχεια αναδημοσιεύθηκε σε εφημερίδες σε όλο τον κόσμο. Υπήρξε πολλή συζήτηση για τη δημοσιοποίηση μιας τόσο τρομακτικής εικόνας.
Ποτέ δεν ενοχλήθηκα από τη διαμάχη. Δεν νομίζω ότι ήταν τρομακτικό. Η γυναίκα εκείνη τη στιγμή δεν είχε πεθάνει. Δεν δείξαμε νεκρό πρόσωπο στην πρώτη σελίδα. Τελικά πέθανε, κάτι που είναι φρικτό. Δεν πίστευα, όμως, ότι ήταν τόσο κακή η δημοσίευση, αλλά είμαι ο φωτογράφος, οπότε είμαι μεροληπτικός.
Η φωτογραφία μου ανάγκασε τους ανθρώπους να ελέγξουν τις εξόδους κινδύνου τους για τις περιπτώσεις πυρκαγιών και να ξεκινήσουν έναν νόμο που όριζε ότι ο ιδιοκτήτης του ακινήτου είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια κατά της φωτιάς. Χρησιμοποιήθηκε επίσης σε πολλά φυλλάδια ασφαλείας για πολλά χρόνια.

Τριάντα χρόνια αργότερα είναι ωραίο να ξέρω ότι έκανα το σωστό. Δεν έχω δει κάτι τέτοιο από τότε. Έχω δει φωτογραφίες που θα ήθελα να τραβήξω εγώ, αλλά δεν έχω δει κάτι τόσο δραματικό και έχω δει κάποιες πολύ καλές φωτογραφίες».

Πηγή