25/09/1838
Γεννιέται ο ποιητής Αχιλλέας Παράσχος.
25/09/1849
Πεθαίνει ο οπλαρχηγός της επανάστασης του 1821 και μέλος της Φιλικής Εταιρίας Νικήτας Σταματελόπουλος (Νικηταράς).
25/09/1883
Δημιουργείται στη Ρωσία η πρώτη μαρξιστική ομάδα με την ονομασία «Απελευθέρωση της εργασίας».
25/09/1897
Γεννιέται ο Αμερικανός συγγραφέας Ουίλιαμ Φόκνερ, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1949).
25/09/1903
Γεννιέται ο Αμερικανός ζωγράφος Μαρκ Ρόθκο.
25/09/1906
Γεννιέται ο μεγάλος Σοβιετικός συνθέτης Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Για το έργο του και για τη γενικότερη προσφορά του ο Σοστακόβιτς τιμήθηκε –μεταξύ άλλων- με τον τίτλο του καλλιτέχνη του Λαού της Σοβιετικής Ενωσης και ανακηρύχτηκε Ηρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας. Το έργο του συγκαταλέγεται στα κορυφαία του 20ού αιώνα.
Γεννιέται ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς
25/09/1932
Βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα. Το Λαϊκό Κόμμα έρχεται οριακά πρώτο με 33,8%. Το κόμμα των Φιλελευθέρων έπονταν με 33,4%. Το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών - Αγροτών (ΚΚΕ) έλαβε το 5% των ψήφων και εξέλεξε 10 βουλευτές.
25/09/1947
Οι μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιος με επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό Θ. Σοφούλη απαιτούν το σταμάτημα του εμφυλίου πολέμου.
Οι μητροπολίτες Κοζάνης Ιωακείμ και Ηλείας Αντώνιος
25/09/1949
Γεννιέται ο Ισπανός σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδόβαρ.
25/09/1962
Η Αλγερινή Εθνοσυνέλευση, με Πρόεδρο τον Φερχάτ Αμπάς, εκλέγει πρωθυπουργό της χώρας τον Μπεν Μπελά. Το πολίτευμα της Αλγερίας προσδιορίζεται ως «Λαϊκή Δημοκρατία».
25/09/1964
Αρχίζει στη Μοζαμβίκη ένοπλη εξέγερση κατά των Πορτογάλων ιμπεριαλιστών, η οποία διαρκεί σχεδόν 12 χρόνια και οδηγεί στην ανεξαρτησία της χώρας (25/6/1975).
25/09/1970
Πεθαίνει ο Γερμανός συγγραφέας Έριχ Μαρία Ρεμάρκ.
25/09/1972
«Οχι» στην ένταξη της χώρας τους στην ΕΟΚ λένε οι Νορβηγοί, με ποσοστό 53,5%, προκαλώντας μεγάλη δυσφορία στις Βρυξέλλες.
25/09/1973
Μαζική φοιτητική διαδήλωση πραγματοποιείται στους δρόμους της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον λαό της Χιλής όπου οι πραξικοπηματίες με την υποστήριξη των ΗΠΑ είχαν ανατρέψει τον Σοσιαλιστή πρόεδρο Σ. Αλιέντε και είχαν εγκαθιδρύσει στρατιωτική δικτατορία.
Εκδηλώνεται αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή
25/09/1974
Κυκλοφορεί το πρώτο νόμιμο φύλλο του Ριζοσπάστη.
25/09/1977
Η δολοφονία του Στιβ Μπίκο κλονίζει το απαρτχάιντ
Ο 30χρονος Μπίκο, κορυφαία μορφή του κινήματος της μαύρης φοιτητικής νεολαίας και ηγέτης του Κινήματος της Μαύρης Συνείδησης, είχε συλληφθεί πριν τρεις βδομάδες για τη σύνταξη και τη διανομή ανατρεπτικών φυλλαδίων και κρατούνταν στις φυλακές, χωρίς να έχει απαγγελθεί επίσημη κατηγορία σε βάρος του.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://gkagkarin.blogspot.com/2022/09/blog-post_269.html
"Γιατί να θέλει ένας κλειδαράς η ένας τσαγκάρης Γάλλος να μας χτυπήσει; Αυτά τα κάνουν οι κυβερνήσεις.Δεν είχα δεί ποτέ Γάλλο πριν έρθω εδώ.Γυρέψανε την γνώμη τους τόσο λίγο όσο και την δίκη μας". Σαν σήμερα, 25 Σεπτέμβρη 1970, πεθαίνει ο αντιμιλιταριστής συγγραφέας Εριχ Μ.Ρεμάρκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 1916 πήγε στρατιώτης με τον Γερμανικό στρατό στον Α Παγκόσμιο πόλεμο και βρέθηκε μπροστά στο "μεγαλύτερο ομαδικό έγκλημα στην ιστορία".
Το 1929 κυκλοφόρησε το βιβλίο του “Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο",μια συγκλονιστική μαρτυρία για τις σφαγές του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Στην ουσία είναι ένα αυτοβιογραφικό κείμενο, που περιγράφει την φρίκη του πολέμου μέσα απο τα μαρτύρια και τελικά το θάνατο του 19χρονου στρατιώτη Πάουλ Μπόιμερ.Αποκαλύπτει πως η δήθεν ηρωική θυσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία μη εθελοντική σφαγή.
Το βιβλίο είχε μεγάλη επιτυχία. Μέσα σε λίγες μέρες έγινε μπεστ σέλερ. Περισσότερα από 20.000 αντίτυπα είχαν πουληθεί. Η ταινία με θέμα το βιβλίο (από τον Λιούις Μάιλστοουν), απέσπασε το 1930 Οσκαρ καλύτερης ταινίας/σκηνοθεσίας.Το 1931 ο Ρεμάρκ έγραψε τη συνέχεια ("Ο δρόμος της επιστροφής"), με θέμα τη ζωή των βετεράνων.
Έγινε διάσημος αλλά στοχοποιήθηκε απο ακροδεξιούς και φασίστες και αναγκάστηκε να μεταναστεύσει. Tο 1933 oι ναζί έκαψαν το μυθιστόρημα του ως "προδοτικό". Το 1938 έχασε τη γερμανική υπηκοότητα κι ένα χρόνο μετά μετανάστευσε στις ΗΠΑ.
Για να τον εκδικηθούν, οι ναζί συνέλαβαν το 1943 την 40χρονη αδερφή του Ιλφριέντι Σολτς, που είχε παραμείνει στη Γερμανία, την καταδίκασαν για "ηττοπάθεια" και την αποκεφάλισαν. Συνέχισε να γράφει αντιμιλιταριστικά και αντιφασιστικά βιβλία και μετα τον πόλεμο.
Πέθανε το 1970 στην Ελβετία, σε ηλικία 72 ετών.
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=427836279452817&id=100066793461714&__cft__[0]=AZUdNMXuw3_AoRKDdfujqlg5q3C9PHIjLOKxUVvAa_VC7cGaarkM7G5KQzGHgUIohB344GDhK-5dmX_dZutvqw0oY047IZmNbAmA_4lLfnSBeNWYtLm0_Ngt68jj1fKXcLHbkizufy0tKDsngNQSSH3h0D4fiFgxE2Wet415esS73lxDQP0s2oyddYFBXNaNI1bhX5FBEwb146EXMG0q_XcW&__tn__=%2CO%2CP-R
"Τα κολαστήρια της Μαγδαληνής": Σαν σήμερα, 25 Σεπτέμβρη 1996, κλείνει το τελευταίο κολαστήριο γνωστό ως "Πλυντήριο της Μαγδαληνής". Τα "Πλυντήρια της Μαγδαληνής" ήταν ιδρύματα τα οποία εκμεταλλεύονταν εμπορικά μοναχές και όπου νεαρές γυναίκες δούλευαν υπό απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς να πληρώνονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα "άσυλα"-γυναικείες φυλακές λάμβαναν και κρατική επιχορήγηση και έτσι η Καθολική Εκκλησία (με τις καλόγριες-επιστάτες) συσσώρευε κέρδη και απο την απληρωτή εργασία των κακοποιημένων γυναικών και κοριτσιών και απο το κράτος.
Τέσσερα θρησκευτικά τάγματα ήταν υπεύθυνα για τα 11 "Πλυντήρια της Μαγδαληνής" τα οποία λειτούργησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Στην Αυστραλία, την Αγγλία, την Ιρλανδία, ακόμη και στη Βόρεια Αμερική. Από το 1765 έως τα τέλη του 1990, περίπου 30.000 γυναίκες φυλακίστηκαν και στερήθηκαν κάθε δικαίωμα για κάποιο "κακό" που έκαναν σε νεαρή ηλικία και η Εκκλησία δεν είχε συγχωρέσει.
Με πρόσχημα τον "σωφρονισμό", τις "θρησκευτικές αξίες" κλπ, τα ιδρύματα έγιναν κολαστήρια για τις φυλακισμένες. Χωρίς ταυτότητες (συνήθως τις φώναζαν με αριθμούς και όχι με ονόματα) χωρίς επισκέψεις, τα κορίτσια αυτά αντιμετωπίζονταν ως εγκληματίες, χωρίς δικαστήρια και αποφάσεις.
Στιγματισμένες κοινωνικά ως "Μαγδαληνές" (από τη Μαρία Μαγδαληνή, η οποία θεωρούνταν έως τότε από την Εκκλησία πόρνη), δούλεψαν νυχθημερόν σ' αυτά τα ιδρύματα, ακατάπαυστα,όλες τις ημέρες της εβδομάδας, υπό απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς αμοιβή, προς όφελος της Καθολικής Εκκλησίας.
Στην Ιρλανδία, η Εκκλησία διοικούσε πολλές από τις κοινωνικές υπηρεσίες της χώρας τον 20ό αιώνα, περιλαμβανομένων των ιδρυμάτων για ανύπαντρες μητέρες που στέλνονταν εκεί για να γεννήσουν-ανάμεσά τους και θύματα βιασμού.
Οι ανύπαντρες γυναίκες και τα παιδιά τους θεωρούνταν στίγμα για την εικόνα της Ιρλανδίας ως αυστηρής καθολικής χώρας. Συνιστούσαν βέβαια και "πρόβλημα" για κάποιους από τους πατέρες-ειδικά για προσωπικότητες της κυρίαρχης τάξης όπως ιερείς ή πλούσιοι, παντρεμένοι άνδρες.
Τα κορίτσια κατέληγαν στα "Πλυντήρια" απευθείας από τα ορφανοτροφεία και τα λεγόμενα βιομηχανικά σχολεία. Ακόμα περισσότερα, μετά από κάποια "ατυχή" εγκυμοσύνη (χωρίς σύζυγο) και αφού οι μοναχές έπαιρναν (άρπαζαν) τα μωρά τους και τα έδιναν για υιοθεσία. Κάποια άλλα πήγαιναν εκεί μετά από απόφαση της οικογένειας, ενώ τα υπόλοιπα παραπέμπονταν από κοινωνικές ή ψυχιατρικές υπηρεσίες.
Οι απάνθρωπες συνθήκες, η κακοποίηση, η εργασιακή εκμετάλλευση χωρίς όρια ήταν η καθημερινότητα στα κολαστήρια της "Μαγδαληνής". Η Καθολική Εκκλησία αρνούνταν να θάψει όσα παιδιά πέθαιναν στα κολαστήρια των "Πλυντηρίων" κανονικά επειδή είχαν γεννηθεί εκτός γάμου. Έτσι τα τύλιγαν σε σάβανα και τα πέταγαν σε υπονόμους.
Το 2013, ο Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Enda Kenny ζήτησε συγνώμη από τα θύματα. Το τελευταίο "Πλυντήριο" στην Ιρλανδία έκλεισε 25 Σεπτεμβρίου του 1996.
Το 2021 αποκαλύφθηκαν και άλλα εγκλήματα σε παρόμοια κάτεργα της Καθολικής Εκκλησίας στην Ιρλανδία.
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=pfbid0xnUoQiVgBiDmKLZbJB1P2phtYjG98zFzFQysNYMWnCuu5QSo11GEtbR1XfuhpwdDl&id=100066793461714&__cft__[0]=AZWn6l2pRfe7vx6bEizNDFG3H5LoHl8zKKHRsnVhdVmEBBla82rHk6QYru71XCLXRhuWKVRRhWRILpbRLaO4-iT_URa0_uGmcTFbpje5Ss8187_Bs1b8ROgkVfcB_smZo5bn1-rSF673txJvwh9XC8HjyR2n15wgpEzme-Zuw7Lxo1zWtv8yxVOpeMh41Cw87iMQT8bNJfZUJMXFKeD1RcUs&__tn__=%2CO%2CP-R