Θυσίες

«Η καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό το οποίο έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στη χώρα μας», ισχυρίστηκε με θράσος ο πρωθυπουργός, παρουσιάζοντας λίγο πολύ ως «αναγκαίο κακό» τον θάνατο 57 ανθρώπων για να ...βελτιωθεί τάχα η ασφάλεια στον σιδηρόδρομο.

Οσο κι αν προσπαθούν να τα μαζέψουν μετά τον σάλο, η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για μια «ατυχή» διατύπωση. Αντικατοπτρίζει το γράμμα και το πνεύμα της αντιλαϊκής πολιτικής που κλιμακώνεται όλα αυτά τα χρόνια στις «ράγες» της «απελευθέρωσης», όπως επιτάσσουν οι ανάγκες του κεφαλαίου.

Και ο θάνατος τόσων ανθρώπων αντιμετωπίζεται περίπου ως «ευκαιρία» για να επιταχύνεται αυτή η πολιτική, που διαμορφώνει προϋποθέσεις για τα επόμενα εγκλήματα.

Μήπως το ίδιο δεν έγινε και με τη «θυσία» 35.000 περίπου ανθρώπων από κορονοϊό στη χώρα μας; Πολλοί απ' αυτούς δεν είχαν καν δυνατότητα να δώσουν τη μάχη για τη ζωή τους, επειδή δεν υπήρχε ένα κρεβάτι ΜΕΘ στα δημόσια νοσοκομεία, την ώρα που τα ιδιωτικά διαγνωστικά και θεραπευτήρια δεν προλάβαιναν να μετράνε κέρδη από την αύξηση της πελατείας τους...

Η πανδημία φανέρωσε τα αδιέξοδα αυτού του σάπιου συστήματος και της πολιτικής εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, που αφήνει απροστάτευτο τον λαό σε «κανονικές» και έκτακτες συνθήκες. Η κυβέρνηση όμως είδε τον ιό ως «ευκαιρία» για «μεταρρυθμίσεις» στο σύστημα της Υγείας, που πήραν μάλιστα και τον τίτλο «νέο ΕΣΥ»!

Τι περιλαμβάνει αυτός ο σχεδιασμός; Κλείσιμο εκ νέου νοσοκομείων και κλινικών που ...περισσεύουν στον «υγειονομικό χάρτη», επέκταση των συμπράξεων με τους ιδιώτες στην Υγεία, παραπέρα «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, αντί για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, βάθεμα της «οικονομικής αυτοτέλειας» των νοσοκομείων, που σημαίνει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη οι ασθενείς.

Με άλλα λόγια, ό,τι άφησε τον λαό ανυπεράσπιστο στην πανδημία, ενισχύεται και επιταχύνεται, στις ίδιες αντιλαϊκές ράγες που «τρέχει» η πολιτική για την Υγεία απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ.

Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να προβλέψει κανείς τι θα γίνει σε μια επόμενη «έκτακτη» υγειονομική κατάσταση, όσο μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σ' αυτό που μπορεί να απολαμβάνει σήμερα ο λαός στην Υγεία και στο άθλιο σύστημα με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος.

Τι γίνεται όμως και με τη «θυσία» δεκάδων εργαζομένων κάθε χρόνο στους χώρους δουλειάς, ή και εκατοντάδων που σακατεύονται στο μεροκάματο; Τι γίνεται με τους χιλιάδες που η υγεία τους τσακίζεται σε βάθος χρόνου, εξαιτίας της απουσίας μέτρων υγείας και ασφάλειας στους χώρους εργασίας;

Το κράτος και όλες οι κυβερνήσεις του «λυπούνται» για τις απώλειες, αλλά κάθε τέτοια «θυσία» γίνεται ...επιταχυντής της εγκληματικής πολιτικής που ευθύνεται για τους νεκρούς και σακατεμένους εργάτες!

Αρκεί να διαβάσει κανείς την αιτιολόγηση της μετατροπής της Επιθεώρησης Εργασίας σε Ανεξάρτητη Αρχή, όπου περισσεύουν τα ευχολόγια για ασφαλέστερη εργασία, την ώρα που ο νέος φορέας γίνεται ο καλύτερος «φερετζές» για να απαλλαγεί η εργοδοσία από την υποχρέωση ακόμα και των πιο στοιχειωδών μέτρων υγείας και ασφάλειας στην εργασία!

Και όχι μόνο αυτό: Οι βασικότερες αιτίες των εργατικών «ατυχημάτων» επαναλαμβάνονται και ενισχύονται σε κάθε νόμο για την παραπέρα «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, για την πολυαπασχόληση και πάει λέγοντας. Τέτοιοι είναι οι νόμοι που ψηφίζουν αβέρτα ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας», την ώρα που στους χώρους δουλειάς συμβαίνουν δύο «Τέμπη» κάθε χρόνο...

Πράγματι, λοιπόν, πρόκειται για «θυσίες»... Θυσίες στον βωμό του κέρδους, που υπηρετούν με την πολιτική τους η σημερινή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτή η πολιτική, που θέτει το δίλημμα «Οι ζωές μας ή τα κέρδη τους» πρέπει να μπει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στο στόχαστρο των εργατικών - λαϊκών αγώνων, μ' ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ, για να αποκτήσει πραγματικά νόημα το «ποτέ ξανά»!