Ήταν Σάββατο, 28 Δεκέμβρη του 1991. Το φύλλο υπ’ αριθμόν 5231 του Ριζοσπάστη ήταν άλικο, ματοβαμμένο. Ισορροπούσε μεταξύ θρήνου και συμπαράστασης. Ακόμα πιάνεις την εφημερίδα στα χέρια σου σήμερα και αισθάνεσαι τριάντα χρόνια αργότερα το μούδιασμα των φύλλων της. Μυρίζεις το δάκρυ των Συντρόφων που κυλούσε πάνω απ’ τις πρέσες την ώρα που τα τύπωναν. Αν πλησιάσεις το αυτί σου, ακούς τα σφιγμένα τους δόντια να τρίζουν, όταν βάζουν στο πρωτοσέλιδο τον τίτλο “ΕΛΠΙΔΑ η πάλη των λαών.” Το χαρτί του Ριζοσπάστη για μία ακόμη φορά έπρεπε να ατσαλώσει τα μόριά του, για να κρατήσει σφιχτά δεμένο ένα ολόκληρο Κόμμα, έναν ολόκληρο λαό, ένα ολόκληρο ιδεολόγημα.